Fálkinn - 14.12.1964, Blaðsíða 10

Ný sería:
ÍSLENZKAR HÚSHÆDUR
I ÖDRUM HEIMSÁLFUM 1.
íku fyrir fjórum árum ásamt
manni sínum og þremur sonum,
og ætlunin var að dveljast þar
að minnsta kosti þrjú ár, ef
ekki lengur, en eftir eitt ár var
heimþráin orðin of óviðráðan-
leg.
„Runólfur kunni reyndar á-
gætlega við sig, nema hvað
hann var veikur af fjallaleysi
— þarna er allt marflatt, ekki
einu sinni þúfa neins staðar,
Samtal við frú Nönnu
Halldórsdóttur, sem bjó um 1 árs
skeið i Argentínu og Uruguay
„Jólin í Suður-Ameríku? Æ,
elskan mín, hvað ætli ég hafi
svo sem um þau að segja —
þau eru enginn merkisviðburð-
ur, þessi suðrænu jól, þeir gera
ekki eins mikið úr þeim og við
hér norður frá. Ja, það eru
gefnar jólagjafir, svo drekka
þeir og skemmta sér líkt og
aðra daga. Við fórum í sjóinn
á aðfangadag og bökuðum okk-
ur í sólinni, sátum síðan öll úti
í garði á sundbolum og steikt-
um matinn. Það var indælt, en
skelfing ójólalegt. En hvernig
er líka hægt að komast í jóla-
stemmningu, þegar maður er að
bráðna úr hita? Þetta er heit-
asti tími ársins í Suður-Ame-
ríku og allir að fara í sumarbú-
staðina sína.“
„Voruð þið í Buenos Aires á
jólunum?"
„Nei, þá vorum við í Monte-
video, höfuðborginni í Uruguay,
fórum að finna íslenzka fjöl-
skyldu þar, Ebbu Hafstein og
Skafta Jónsson, sem er að
kenna fiskveiðar á vegum FAO.
Auðvitað reyndum við að halda
jólin hátíðleg upp á okkar máta,
spiluðum íslenzk jólalög af
segulbandi allt heila kvöldið
og hugsuðum heim með viðeig-
andi angurværð. Um jólin lang-
ar mann alltaf heim, ef maður
er annars staðar.“
Frú Nanna Halldórsdóttir,
systir Sigfúsar tónskálds
og eiginkona Runólfs Sæmunds-
sonar framkvæmdastjóra, er
lítil og grannvaxin, dökk á
brún og brá og kvik í hreyf-
ingum, talar hratt og hispurs-
laust með suðrænu handapati
og dregur ekki dul á skoðanir
sínar, hvort sem hún ræðir um
Argentínu eða ísland. Hún flutt-
ist búferlum til Suður-Amer-
Nanna er himinlifandi að vera komin aftur heim til íslands, þótt stundum sakni hún
argentínsku sólarinnar. Hér er hún á svölum íbúðar þeirra í háhýsinu Sólheimum
23, efstu hæð, og Esjan í baksýn.
bara endalausar, hálfsviðnar
sléttur — en hann kann nú vel
við sig hvar sem er, svo að það
er ekkert að marka. Logi hélt
það ekki út lengur en fimm
mánuði, þá var hann rokinn á
skip og vann fyrir farinu sínu
heim. Daði varð einna mesti
Argentínumaðurinn af fjöl-
skyldunni, en Posi þreytist ekki
á að dásama allt hér á landi eft-
ir heimkomuna.“
„Hvað fannst þér sjálfri?“
„O, ekki langaði mig að ílend-
ast þar. Ég kunni miklu betur
við Uruguay en Argentínu, en
þangað fórum við oft til að
njóta loftslagsins, sem er un-
aðslegt.“
..TTvernig er að vera húsmóð-
-0- ir í Argentínu?“
„Ég hef aldrei verið mikil
húsmóðir og sízt þar. Ég bak-
aði einu sinni köku og búið."
„Hafðirðu ekki þjóna á hverj-
um fingri?“
„Nei, ég vildi ekki sjá neitt
þjónustufólk. Þá hefði ég hreint
ekkert haft að gera sjálf. Þarna
er svo ströng stéttaskipting, að
þjónustufólkið verður að búa
út af fyrir sig og hafa sinn sér-
inngang, sérbaðherbergi og svo-
leiðis allt, og það þykir stór-
hneykslanlegt, ef maður talar
við það eins og venjulegar
manneskjur. Auðurinn er í
höndum fárra ríkra manna, og
alþýðan er bláfátæk — engan
veginn hollt ástand.“
„Hvernig gekk þér að tala
spænskuna?“
„Ég lærði langmest á skipinU
þessar þrjár vikur sem við vor-
um á leiðinni heim. Jæja, ég
gat bjargað mér, en góð varð
ég aldréi i málinu, því miður.
Ég kunni ekki orð, þegai ég
kom til Buenos Aires, og ég