Fálkinn - 14.12.1964, Blaðsíða 49

[L/Löv^pn
SKARTGRIPIR
IJ WLJ^^M^E
trúlofunarhringar
f4‘/A
HVERFISGOTU 16
SÍMI 2-1355
Forðizt slysin og kaupið
WEED keðjur í tíma
KRISTINM GUÐMASOM H. F.
KLAPPARSTÍG 25—27. — SÍMAR: 12314 & 21965.
fann öryggið. — Hún myndi
aldrei missa þessa stund úr sál
sinni. Um hana streymdi unað-
ur eilífs friðar. Þetta tilheyrði
hinu volduga lífi, slíkur var
máttur þess og gátur. Hafði hún
ekki fundið hina stóru ráðn-
ingu: Leyndarmál friðarins?
Jóhanna var sæl, þar sem
hún sat í góða, gamla kirkju-
bekknum sínum. Engin jól
höfðu byrjað jafn unaðslega
fyrir henni og þessi.
Nú leit hún í kringum sig
stórum, spyrjandi augum, því
allt í einu sá hún engan í hinu
helga húsi, nema eina konu,
er kraup við gráturnar, og einn
mann, sem sat til hliðar við
hana, hinum megin í kirkjunni,
og var að stinga Nýjatestament-
inu í vasa sinn. Allir hinir
voru farnir hljóðlaust, eða hún
skynjaði þá að minnsta kosti
ekki lengur. — En hún heyrði,
að það var einhver að tala.
Jóhanna hélt niðri í sér andan-
um og hlustaði. Ómur raddar-
innar náði eyrum hennar, hún
greindi orðin: — Þar sem tveir
eða þrír eru saman komnir í
mínu nafni, þar mun ég vera
Framhald á bls. 51.
FALKINN
49
vissi hún, að enn var ekki
nærri kominn messutími. — En
hún lagði ekki huga sinn niður
við neitt slíkt, hún hlaut að
fylgja fólkstraumnum í hús
Guðs, þar sem var svo gott til
lofgjörðar.
Jóhönnu sóttist leiðin greið-
lega, fjöldinn, sem hún hafði
slæðzt í för með, bar hana
_áfram. Hún gekk hægt og há-
'tíðlega inn í gömlu, veglegu
kirkjuna sína, stöðugt á valdi
sömu hughrifanna. Nú skildi
jaún svo margt, sem áður var
leyndardómur, — skildi, að
Guð notaði hin ýmsu atvik til
að komast inn í sálardjúp
mannanna, — og að Guði til-
heyrði þögnin og dýpt einstakl-
inganna.
í þriðja bekk frá altarinu
var sæti Jóhönnu og móður
hennar. Þangað gekk hún, svo
hljóðlega sem hún mátti, til að
trufla ekki hin, sem með henni
voru. Hún komst í sinn vana
stað, settist þar og gerði bæn
sína.
Lífsbarátta hennar var
gleymd. Hún bað ekki um at-
vinnu og glæsta framtíð. Hún
bað um vernd Guðs. Hún var
á valdi öryggis og jafnvægis á
djúpstæðari hátt en hún hafði
gert sér grein fyrir, að hægt
væri að öðlast. Hver hugsun
hennar leitaði langt út í fjar-
lægðina, — langt inn í himin-
inn Henni fannst, að sinn þátt-
ur í þessari helgu stund væri
eins og einn tónn, einn ómur,
er bærist áfram ásamt ótal
öðrum hljómum, frá mörgum
samstilltum strengjum, — og
nú heyrði hún einhvern segja:
•— Svona hljómmikill er ómur
jólanna, — óður allífsins.
Jóhanna leit upp. Hún skynj-
aði ekki á sinn venjulega hátt,
næmleiki hennar var hafinn
upp yfir hversdagsleikann. —
Voru ekki blessandi hendur
réttar frá altarinu? — Jú, Jó-
hanna fann mátt þeirra, — hún