Fálkinn - 21.12.1964, Qupperneq 13

hjá því, að hann yrði dálílið
einmana á óðalssetrinu, en
nokkra skemmtan hafði hann
þar eigi að síður. Var hann
tíðum einn á gangi um hinar
víðu óðalslendur og ráðgerði í
huganum allar þær fram-
kvæmdir, sem hann mundi hefj-
ast þar handa um, þegar er
herra Allworthy félli frá.
Dag nokkurn var hann leng-
ur á slíkri göngu en hann átti
vanda til. Og þar eð hann var
maður stundvís, þótti herra
Allworthy það undarlegt, að
hann var ókominn, þegar sezt
var að kvöldverði. Bauð herra
Allworthy að máltíðabjöllunni
skyldi hringt utandyra, ef vera
mætti að hann hefði gleymt sér
eða gerði sér ekki grein fyrir
hvað framorðið væri.
Þegar þetta bar ekki árangur,
sendi herra Allworthy vinnu-
menn sína að leita höfuðs-
mannsins, enda var frú Bridget
þá farin að óttast svo um hann
að hún brast í grát og barmaði
sér ákaflega.
Leið nú alllöng stund unz
vinnumennirnir komu aftur úr
leit sinni. Báru þeir höfuðs-
manninn á milli sín sem liðið
lík. Við þá sviplegu sjón féllu
herra Allworthy tár af hvörm-
um, en svo undarlega brá við,
að grátur systur hans sefaðist
— starði hún nokkurt andar-
tak þögul á bónda sinn, en rak
svo upp vein og hneig útaf
meðvitundarlaus.
Vinnufólkið þusti nú að og
tók sumt að stumra yfir frú
Bridget, en herra Allworthy
lét leggja höfuðsmanninn í
varma rekkju, og var einskis
látið ófreistað að vekja hann
aftur til lífsins.
Ekki leið á löngu áður en frú
Bridget rankaði við sér aftur,
og var það öllum mikið fagn-
aðarefni. En því miður reynd-
ust allar lífgunartilraunir við
höfuðsmanninn árangurslausar;
dauðinn, sá hinn strangi dóm-
ari, hafði kveðið upp yfir hon-
um úrskurð sinn og beið það
eitt læknanna tveggja, sem til
höfðu verið kvaddir og bar að
báða samtímis, að staðfesta
hann.
Þegar læknarnir höfðu lok-
ið athugun sinni, spurði herra
Allworthy systur sína hvor
þeirra ætti að stunda hana. Var
þá eins og frú Bridget, sem
komin var til fullrar meðvit-
undar og hin hressasta, áttaði
sig nokkuð; lagðist hún tafar-
laust í rekkju, tilhlýðilega yfir-
buguð af harmi og lá rúmföst
í fullan mánuð, þungt haidin,
en læknar og hjúkrunarkonur
viku ekki frá stokki hennar.
Að þeim tíma liðnum fór hún
á fætur aftur, og var þá að öllu
leyti eins og hún hafði átt að
sér, nema hvað hún bar þann
alvörusvip, sem sorgarbúningi
hennar hæfði.
SJÖTTI KAFLI.
Æska söguhetjunnar spáir
ekki góðu.
Það var fastur ásetningur
okkar, er við hófum sögu þessa,
að segja satt og rétt frá öllu
og öllum og gera ekki hlut
nokkurs manns, er við hana
kemur, betri en efni standa til.
Og frá þeim ásetningi munum
við hvergi víkja.
Þessi ásetningur tekur að sjálf-
sögðu til söguhetjunnar — og
ekki hvað sízt til hennar. Það
verður því að segjast eins og
það er, æska Tomma litla Jones
spáði ekki neinu góðu um þann
æviferil, sem hann átti fram-
undan. Það sýndi sig sem sé
strax á unga aldri, að innrætið
var ekki gott. Hann var ekki
gamall, þegar hann hafði gerzt
sekur um þrjú alvarleg afbrot,
er sönnuðu að hann var ekki
frómur að upplagi — hann stal
önd úr garði bónda nokkurs,
eplum úr trjágarði annars
bónda og loks litlum leikknetti
úr vasa Blifils unga, fóstbróð-
ur síns.
Lestir Tomma litla Jones
urðu mönnum og enn augljós-
ari fyrir það, að Blifil ungi,
fóstbróðir hans og félagi, bar
af drengjum á þeim aldri sökum
prúðrar , framkomu og hvers
kyns dyggða, auk þess sem
hann var óvenjulegum gáfum
gæddur. Hafði allt heimilis-
fólkið og nágrannarnir jafn-
miklar mætur á honum og því
féll illa við Tomma strák, og
lét margur í ljós undrun sina
yfir því, að herra Allworthy
skyldi ala slíkan snák við barm
sér. Eins gramdist mörgum það,
að hann skyldi láta það við-
gangast að þeir drengir fengju
uppeldi saman, og stofna syst-
ursyni sínum þar með í þann
voða, að dyggðugt upplag hans
spilltist vegna ódyggða hins.
Og atburðir þeir, sem nú
verður frá sagt, eru að því leyti
merkilegir að þeir leiða skýrt
og óvefengjanlega í ljós, hvílík-
ur reginmunur var á þessum
tveim drengjum.
Svo er að sjá. sem Tommi
Jones ætti einungis einn góð-
kunningja meðal heimilisfólks-
ins á óðalssetrinu. Það var
veiðivörðurinn, blendinn ná-
ungi og gallagripur.
Að vísu geta það ekki talizt
Tomma Jones neinar málsbæt-
ur, en skylt er að geta þess
samt, að hugsast gæti að ná-
ungi þessi hefði að minnsta
kosti ekki reynt að koma 1 veg
fyrir að drengurinn gerðist sek-
ur um tvö af þeim þrem af-
brotum, sem fyrr eru nefnd.
Víst er um það, að veiðivörður-
inn og fjölskylda hans át öndina
með góðri lyst, og eplin mikið
til líka, þó að Tommi strákur
sæti í sökinni.
Skammt frá óðalssetrinu bjó
jarðeigandi nokkur, sem lýst
hafði yfir algerri friðun fugla
og veiðidýra á landareign sinni,
en saman lágu lönd haris og óð-
alið. Hafði herra Allworthy
stranglega skipað öllum á óð-
alssetrinu að virða þau ákvæði
jarðeigandans í hvívetna.
En nú gerðist það er þeir
voru á veiðum, Thomas Jones
og veiðivörðurinn, sem áður ei
nefndur, að skógarhænsn flugu
upp úr kjarri, er þeir voru að
komast í skotfæri við þau.
Veittu þeir þeim eftirför, unz
þau flugu yfir landamerkin.
Sjálfur hafði veiðivörðurinn
alltaf virt boð húsbónda sins,
herra Allworthy, og aldrei stig-
ið fæti sínum yfir landamerkin;
mundi ekki heldur hafa gert
það í þetta skiptið, ef drengur-
inn hefði ekki talið hann á það.
Höfðu þeir og ekki langan spöl
farið inn á landareign jarðeig-
andans, þegar veiðivörðurinn,
sem var þaulvön og örugg
skytta, komst í færi við akur-
hænurnar og skaut eina þeirra,
en drengurinn, sem var léttur
á fæti, greip sprettinn þangað
sem hún lá.
Svo hittist á, að jarðeigand-
inn var á reið skammt frá. Þeg-
ar hann heyrði skothvellinn, sló
hann undir nára og þeysti a
hljóðið og þó að drengurinn
væri frár á fæti, skipti það eng-
um togum að jarðeigandinn
reið hann uppi innan landa-
merkja sinna. Og þar sem
drengurinn hélt á akurhæn-
unni, var vitanlega ekki að sök
hans að spyrja, enda hótaði
jarðeigandinn honum hörðustu
refsingu og kvaðst mundu kæi a
málíð tafarlaust fyrir herra All-
worthy. Það er hins vegar af
veiðiverðinum að segja, að
hann skauzt inn í þéttan runna,
þegar hann heyrði hófatakið,
og kom jarðeigandinn því ekki
Framhald á bls. 38.