Fálkinn - 21.12.1964, Qupperneq 23

I
„Já, þar sem sólin gengur
undir þegar heiðskírt er og
gott veður.“
Það stóðu nokkrir korn-
stönglar meðfram veginum,
og það brakaði hljóðlega í
þeim, þeir höfðu gleymzt
þarna, þegar skorið var upp.
Blöðin, sem einu sinni spegl-
uðu sólskinið í dimmgræn-
um, daufum gljáa, voru und-
ursamleg, einnig í dauðan-
Æim.
Þær þurftu ekki langt að
fara. Litla akurskákin lá að
skógarjaðrinum sem reis eins
og myrkur veggur fyrir
enda vegarins. Mæðgurnar
stigu af baki asnanum og
gengu út í skákina.
„Þú getur hjálpað mér að
tína steina, Barbara,"
sagði móðirin við telpuna
og tók að kasta stærstu
hnullungunum út fyrir ak-
urskákina.
„Steinarnir, mamma, eru
steinarnir slæmir? Hvers
vegna rekurðu þá út fyrir?“
„Þeir eru ekki slæmir;
en við getum ekki haft þá
hérna.“
Telpan kinkaði kolli,
stundi, og reyndi að hjálpa
móður sinni. En hvernig
sem hún reyndi, hafði hún
ekki krafta til að kasta
steinunum út fyrir skákina.
„Sjáðu hvað asnanum
leiðist! Viltu ekki skreppa
til hans?“ Móðirin þóttist
sjá, að þetta væri of erfitt
fyrir veikbyggt barnið.
„Má ég leika mér að stein-
unum eins og krakkarnir í
þorpinu?“ spurði telpan.
„Nei, það voru knettir,
sem þau voru að leika sér
að. Vertu ekki að hugsa
neitt um það.“
Konan hélt áfram vinnu
sinni með erfiðismunum,
Þessi annarlega þreyta varð
Framhald á bls. 26.
Hún lá þarna á götunni um hríð, þangað til hún hafði
kastað mœðinni. Snjóhulið á grasinu varpaði daufu skini
út í myrkrið kring um hana. Telpan var líkust snjó, ljós
blettur á miðri götunni. Hún varð gripin ákafri einstœð-
ingskennd, vitandi það, að hún œtti sér ekki móður lengur
— að móðir hennar vœri dáin.
FALKI.slN
23