Fálkinn - 21.12.1964, Síða 27

S'vo nam hún staðar allt í
einu. Kirsuberjatré hafði vakið
athygli hennar. Það stóð þarna
fyrir framan hana og teygði
limið til himins og í átt til skóg-
ar eins og í bæn og hryggð yfir
einstæðingsskap sínum. En
myrkur, svipþungur skógurinn
lét sem hann hvorki heyrði né
sæi og himinninn var kaldur
og fjarlægur. Einstæðingsskap-
ur trésins vakti meðaumkun
t^lpunnar, og það stóðu tár í
aiigum hennar, þegar hún hrað-
aði sér þangað, sem það stóð.
Hun lagði ennið að rökum stofni
þ'ess og andaði að sér angan-
iri'hi af berkinum.
„Það liggur illa á þér, en ég
e'f1 komin til þín,“ sagði Bar-
b’ára og vildi hugga tréð. „Guð
ér úti í sjónum, þarna, þar sem
öólin gengur undir. En í dag
vár hann í kirkjunni. Hann
hórfir út um gluggana á krakk-
ðáa, því að þau eru slæm. Þú
eít gott tré, því að það liggur
illa á þér.“
Svo þagnaði telpan aftur.
Hún rakti sprungurnar í berk-
irium með fingurgómunum,
þungt hugsi. Þegar hún þrýsti
enninu að stofninum, gat hún
horft ofan í þessar sprungur
eins og þær væru djúpar gjár.
Litil bjalla reyndi árangurslaust
að skríða upp á brún barkar-
sprungunnar; telpan tók litla
viðarflís og hjálpaði bjöllunni
að komast leiðar sinnar.
f’„Þú hefðir getað dáið úr
hungri þarna ofan í sprung-
urini,“ sagði hún ávítandi.
„Langar þig kannski í brauð-
niöla? Mamma á brauð í körf-
unni sinni. Þú verður að bíða
hérna, þangað til ég kem aft-
ur.“
Hún hvarf á brott frá trénu
og hljóp eftir plógrákinni. Þeg-
ar hún var komin inn á miðja
plógskákina, var bjallan
gleymd. Telpan hafði komið
auga á stóran grjóthnullung og
athugaði hann gaumgæfilega.
Bar hann síðan gætilega út fyr-
ir skákina.
„Við getum ekki haft þig
hérna, svo að þú verður að
fara ... Liggur illa á þér,
steinn?"
Hún lét vel að steininum,
laut höfði lítið eitt svo að hárið
féll fyrir andlitið. Þannig sat
hún um stund, niðursokkin í
hugsanir sínar.
Svo stóð hún upp aítur, gekk
inn á akurskákina og lét sem
hún væri að sá. Armar hennar
sveigðust mjúklega eins og
silkislæður og það gæddi hana
tign og hreinleika. Hreyfingar
hennar voru undarlegar — eins
cg stjörnur sáldruðust úr fölv-
um höndum hennar ofan í
dökkar plógrákirnar. Og stjörn-
urnar voru telpunni veruleiki.
Hún sá þær renna tindrandi
um greipar sér, hvernig þær
glóðu um leið og þær féllu í ak-
urinn og slokknuðu. Þegar hún
laut niður og tók handfylli sína
af þungri moldinni, hófst þessi
tindrandi leikur á ný og hún
hló þessum annarlega hlátri, er
greip hana á stundum svo að
axlir hennar titruðu — þessi
fjarræni, skæri hlátur, sem lét
í eyrum eins og hljómlist frá
öðrum heimi, sem er skemmra
frá stjörnunum en okkar jörð.
Og skyndilega sat hún þarna
einmana og yfirgefin á akrinum
og starði á moldugar hendur
sínar. Hún eygði ekki stjörn-
urnar framar; þær voru horfn-
ar aftur út í náttmyrkrið. Allt
var myrkt og ógnþrungið —
víðir akrarnir og skógurinn í
námunda við hana. Grannar
axlir telpunnar tjáðu allar
hennar viðkvæmu hugarhrær-
ingar; nú lyftust þær og sigu
eins og undir þungri byrði. Það
var óttinn við ógnþrungið
myrkrið, sem umlukti telpuna
og varpaði skugga á bjart enni
hennar. Jörðin og skógurinn
spegluðust í stórum, dapurleg-
um augum hennar. En þegar
hún leit upp til himins og tók
á sig yfirbragð styggrar skóg-
arhindar, sem svipast um í
rjóðri, fylltust augu hennar
samstundis birtunni, er flæddi
af himni til jarðar. Já, og ljós
víðátta himinsins virtist vera
þarna, fyrir innan fölt epnið.
Móðir hennar erfiðaði enn
við að hreinsa þunga grjót-
hnullungana af akurskákinni
sinni. Öðru hverju bar dökka
mynd hennar við grátt loftið
þegar hún rétti úr sér og gætti
að telpunni. Stynjandi, með
hryggð í augum, horfði hún á
leik telpunnar. Hún sá hana
breiða út faðminn móti kulinu
eins og stofngrannt tré, síðan
nötra af þessum annarlega
hlátri, riða af fögnuði og hníga
niður, stinga fingurgómunum í
blakka moldina í plógrákinni.
„Barbara! Barbara!“ kallaði
hún, en telpan heyrði það ekki.
Sennilega bar kulið hróp henn-
ar af leið. Gripin undarlegum
ótta tók konan á rás yfir akur-
inn, þangað sem telpan lá á
grúfu og skoðaði á sér hendurn-
ar.
„Barbara, hvað ertu að
gera?“
Telpan leit seinlega upp.
„Stjörnurnar, mamma, hvar eru
stjörnurnar mínar? ... Stjörn-
urnar mínar!“
Móðirin lyfti henni gætilega
á arma sér og bar hana yfir
akurinn. Hún setti hana á bak
asnanum og teymdi hann heim
á leið, yfir akrana.
Húmið féll yfir; langar þoku-
slæður svifu yfir enginu.
„Bjallan!“ kallaði telpan allt
í einu. „Bjallan er dauð. Við
verðum að færa henni mat.“
Móðirin þrýsti telpunni fast-
ara að sér og strauk döggvott
hár hennar.
„Bjallan finnur sér áreiðan-
lega eitthvað að éta,“ mælti
móðirin sefandi, þó að hún
vissi ekki hvaða bjöllu telpan
hafði í huga.
„Hún kemst ekki úr trénu.
Bjallan er svöng.“
„Hún kemst þaðan einhvern
veginn.“
„Bjallan ...“ hvíslaði telp-
an enn einu sinni; þagði svo
við, þungt hugsi.
Næstu dagana fór konan ein
síns liðs út á akurinn og lagði
hart að sér við vinnuna, enda
þótt hún væri tilneydd að hvíla
sig oftar en hún var vön, sök-
um þessarar stöðugu þreytu.
Nágrannar hennar vöruðu hana
við oftsinnis, báðu hana að gæta
betur heilsunnar. „Mér gefst
tími til að hvíla mig, þegar vet-
ur er genginn í garð, og þá næ
ég mér fljótlega aftur,“ svaraði
hún þeim; en samt vissi hún, að
sér mundi aldrei gefast tæki-
færi til hvíldar, ekki heldur yf-
ir veturinn.
Það var nokkrum vikum síð-
ar að telpan sat í herbergiskytr-
unni sinni og var alein heima.
Rökkrið hreiðraði um sig í
hverju horni, og aftanglóðin
dó út á rúðunum. Augu telp-
unnar fylgdust með þungum
daggardropum, sem mynduðu
sér farveg um móðuna á gler-
inu, hægt og hikandi. í gær
hafði móðir hennar fært henni
síðasta blómið af akrinum; nú
lá það fölnað og visnað í lófa
telpunnar. Myrkt rökkrið um-
vafði þessa grönnu veru í ljósa
kjólnum, svo að hún sýndist
næstum gagnsæ. Ótti telpunn-
ar jókst eftir því sem leið a
kvöldið — óttinn við myrkt
tómið. Aldrei hafði hún verið
svona lengi ein; móðir hennar
hafði alltaf verið komin heim
fyrir myrkur, því að hún vissi
hvað telpan var hræðslugjörn.
Nepjukalt kvöldloftið smaug
inn í kofann og telpan hrökkl-
aðist fram í stærra herbergið.
Líkama hennar hungraði í yl,
en eldurinn var kulnaður út og
ofninn kaldur.
Ég fer á móti mömmu, sagði
telpan við sjálfa sig. Hún dró
þunga hurðina frá stöfum og
hélt hikandi út á götuna. Nap-
urt kvöldkulið næddi gegnum
þunnan kjólinn hennar; nötr-
andi af hrolli og hrakin af vind-
hviðunum hljóp hún götuslóð-
ann út á akrana. Stórar snjó-
flyksur tóku að falla einhvers
staðar utan úr myrkrinu. Hún
hraðaði sér eftir götuslóðan-
um, hélt niðri í sér andanum
og hlustaði árangurslaust eftir
hófataki asnans. Hún herti
hlaupin, gripin fáti og skelf-
ingu, grannur barmurinn gekk
upp og niður af mæði. Svo
hrasaði hún og datt endilöng
ofan í einn forarpollinn. Og
þarna lá hún uppgefin, og vot-
ur, forugur kjóllinn vafðist að
líkamanum.
Hún lá þarna á götunni um
hríð, þangað til hún hafði kast-
að mæðinni. Snjóhulið á gras-
inu varpaði daufu skini út í
myrkrið kringum hana. Telp-
an var líkust snjó, ljós blettur
á miðri götunni. Hún varð grip-
in ákafri einstæðingskennd,
vitandi það, að hún ætti sér
ekki móður lengur — að móðir
hennar væri dáin.
Eyru hennar námu þreytu-
legt hófatak. Þegar hún leit
upp, sá hún asnann standa hjá
sér — þögulan, enginn á baki
hans, og hann hengdi höfuðið.
Heit andstrokan úr nösum hans
lék þægilega um andlit henni.
„Þú ert góður ...“ Telpan
strauk ástúðlega titrandi nas-
ir hans. „En hvað þú ert góð-
ur.“
Því næst stóð hún upp, kleif
með erfiðismunum á bak, og án
þess að hún gæfi um það nokkra
bendingu sneri asninn við og
hélt hægum, næstum hátíðleg-
um skrefum út á akurinn. Þann-
ig lullaði hann götuslóðann með
telpuna á baki sér, og bæði
horfðu niður fyrir sig, eins og
í skrúðgöngu. Barbara fann
ekki lengur að hún var gegn-
drepa af slyddunni; hún leið
Framhald á bls. 30.
TRÚLOFUNAR
ULRICH FALKNER gulism
LÆKJARGÖTU 2 2. HÆD
FÁLKINN 27