Fálkinn - 21.12.1964, Page 43

umtal, einkum meðal landseta
óðalsherrans og leiguliða. Brá
þá svo undarlega við', að fáir
aðhylltust þar sjónarmið meist-
arans með vöndinn; kölluðu
flestir Blifil unga slúðurbera og
ódreng, en dáðust að Thomas
Jones fyrir drenglund hans,
mælsku og hörku. Og þó að hjú
óðalsherrans fordæmdu fram-
komu Svarta-Georgs veiðivarð-
ar, sem þau höfðu öll óbeit á,
voru þau á einu máli um að
pilturinn Thomas hefði sýnt
hinn mesta drengskap, er hann
reyndist honum eins vel og
raun bar vitni en kölluðu Blifil
unga óhræsi mesta, og létu sig
þar engu skipta þó að þau ættu
reiði móður hans yfirvofandi,
ef þetta bærist henni til eyrna.
Þetta breytti þó engu um af-
stöðu meistara Thwackum til
þeirra piltanna. Hann auð-
sýndi Blifil unga hið mesta dá-
læti, en beið þess með óþolin-
mæði að sér veittist átylla tii
að láta hrísvöndinn dansa ó-
mjúklega á hrygglengju Tho-
masar. Square hafði einnig hið
mesta dálæti á Blifil, fyrir all-
ar hans fögru dyggðir, en ými-
gust á Thomasi, þar sem sú
augljósa lítilsvirðing, sem hann
sýndi spekingnum, er hann
hirti ekki um að taka ofan fyrir
honum eða nema staðar, er
hann sá hann nálgast, sam-
rýmdist hvorki kenningum
Platós né Aristótelesar.
Og enn var það eitt, sem var
með öllu útilokað að hefði nokk-
ur áhrif á afstöðu beggja þess-
ara herramanna til piltanna
tveggja. Meistarar og speking-
ar eru nefnilega menn eins og
aðrir á vissum sviðum og að
vissu leyti háðir mannlegum
tilfinningum. Og nú vildi svo til,
að móðir annars þessaradrengja
var alræmd drós og, sem betur
fór, horfin veg allrar veraldar,
en móðir hins aftur á móti
ekkja, göfug og mikillar ættar,
og hinn mesti kvenkostur þar
um sveitir, þó að ekki gæti hún
kannski talizt beinlínis fríð sýn-
um. Og loks var sonur hennar
borinn til auðs og óðals.
Með tilliti til alls þessa, ekki
hvað sízt þeirrar staðreyndar,
að meistarar og spekingar eru
mannlegir, þrátt fyrir strang-
leika sinn og vizku, var þessum
tveim herramönnum alls ekki
láandi, þó að þeir reyndu báð-
ir að gera hosur sínar grænar
fyrir hinni göfugu ekkju; og ó-
spart að koma sér í mjúkinn
hjá henni og ekki einungis með
trúrækni sinni og speki, heldur
og mannlegum ráðum, sem
löngum hafa vel gefizt, þegar
um er að ræða göfugar ekkjur,
sem eiga fyrir syni að sjá og
unna honum að sjálfsögðu meir
en öllu öðru. Fyrir það' keppt-
ust þeir um að auðsýna þessum
elskaða syni hennar ástúð og
virðingu, um leið og þeir drógu
ekki neinar dulur á það, að þeir
hefðu allt annað álit og af-
Vafalaust álitu báðir þessir
herramenn, að góðvild sú, er
hún auðsýndi Thomasi Jones,
stafaði af vorkunnsemi hennar
og viðkvæmu hjartalagi ein-
göngu. Hins gættu þeir ekki, að
hin göfuga kona hafði lítillar
hamingju notið í sambúðinni
vorkunnsemi og viðkvæmni til,
þegar hún virtist á stundum
auðsýna Thomasi Jones öliu
meira ástríki en sínum eigin
syni.
Og enn síður var unnt að ætl-
ast til þess af meistara og spek-
ingi, að hin göfuga ekkja var
stöðu til fóstbróður hans, sem
rökrétt virtist að ætla að ekkj-
an hefði ekki heldur sérstakt
dálæti á, þar sem hann virtist
skæður keppinautur sonar
hennar um hylli herra All-
worthy.
En konur eru óútreiknanleg-
ar — eins þótt ekkjur séu.
Margur meistarinn og speking-
urinn hefur reiknað skakkt,
þegar þær voi-u annars vegar.
við föður hans; að höfuðsmað-
urinn hafði ekki beinlínis iagt
sig í líma við að verðskulda ást
hennar og aðdáun, enda upp-
skorið hið gagnstæða, og verið
gæti að hinni göfugu ekkju
þætti ekki beinlínis þægilegt að
sonurinn, sem öllum bar sam-
an um að væri lifandi eftirmynd
föður síns, minnti hana á þetta
öllum stundum. Og að henni
gekk því kannski ekki einungis
nú einmitt á þeim aldri, þegar
ásthneigð kvenna verður sterk-
ust og bindur sig sízt við skyn-
samleg aldurstakmörk mótaðil-
ans, en strákurinn Thomas ó-
venjulega bráðþroska, stór og
sterkur og auk þess gæddur
mörgum þeim eiginleikum, sem
hafa undarlegt aðdráttarafl á
konur, en oftast nær gagnstæð
áhrif á karlmenn.
Framhald i næsta blaði.