Fálkinn - 03.05.1965, Blaðsíða 20

STIJLKAN SEM REYNDI
ÖLLIJM TIL IIÆFIS
JA, ég hafði svei mér nóg að gera við að taka afrísku djöfla-
grímurnar ofan af veggjunum og matreiða kvöldverðinn
handa Christopher Bailey, án þess að sú ógæfa bættist við,
að hr. Jones hyrfi úr húsinu. Ef þið getið ímyndað ykkur
sex feta háan dverg, þá er það hr. Jones. Hann hefur sko
andlit eins og góðu dvergarnir í ævintýrunum, býr uppi á
fjórðu hæð og ér snillingur að gera við hluti, og ég vissi upp á
hár, að hann gæti lagað stífluna í vaskinum mínum, bara
ef hann léti sjá sig.
Ég veit ósköp vel, að stíflaður vaskur er ekki neinn alvar-
legur harmleikur, ög maður ætti að geta hlegið að svoleiðis
smáóhappi og yppt öxlum, en nú var Christopher Bailey
væntanlegur í sína fyrstu heimsókn til mín, og fyrir bragðið
langaði mig ekki til neins nema að æða fram og aftur um
gólfið rífandi hár mitt og æpandi hástöfum. Og ekkert mátti
ég síður láta eftir mér í návist Christophers. Hann þjáist af
taugaspennu og sækist eftir rólyndum stúlkum sem tala lágt
og þýðlega og umkringja sig daufum ljósum, mjúkum litum
og friðsælli kyrrð.
ÉG er ekki að segja, að ég myndi hafa hent mér í sjóinn,
ef Christopher hefði hætt við mig, en hann var í alvöru
talað alveg maðurinn handa mér.
Ég hefði svo sem ekki þurft að sitja heima og horfa á
gamlar kvikmyndir í sjónvarpinu, þótt hans hefði ekki notið
við, en á mínum aldri eru vinsældir ekki æðsta takmarkið,
heldur hjónaband. Ég þekkti nóg áf strákum til að fara
út með og skemmta mér, en það varð leiðigjarnt til lengdar,
og nú vildi ég fara að festa ráð mitt.
Þess vegna varð ég svona örvilnuð þegar vaskurinn stíflaðist
rétt áður en von var á Christopher og þegar hr. Jones var
hvergi nálægur, blessaður vinurinn. Ég hafði ýtt miða undir
hurðina hjá honum og fór að losa eiturörvapípurnar af veggj-
unum.
T OKSINS heyrði ég hann berja að dyrum. „Komið inn, kæri
hr. Jones,“ hrópaði ég þakklát, „og bjargið lífi mínu.“
„Því miður á ég ekkert móteitur við þessum örvum,“ sagði
framandi rödd. „Hvar hittu þær yður?“
Þegar ég sneri mér við, var hann að skoða mig eins og hann
hefði í raun og veru áhuga á að vita það. Þetta var örugg-
lega ekki hr. Jones. Hann var minnst fimm sentímetrum
hærri og fjörutíu árum yngri.
„Ég heiti Martin Dean,“ sagði hann, „og bý núna í íbúð
hr. Jones. Ég stóðst ekki skilaboðin yðar.“ Hann hélt á mið-
anum og las upphátt: „Kæri hr. Jones. Hjálp! Það er hekluð
armhlíf í frárennslisrörinu mínu.“
„Hvar er hr. Jones?“ spurði ég. „Vonartdi ennþá einhvers
staðar í húsinu."
„Hann er fluttur til Skotlandsi Ég var áður í kjallaranum,
en fékk nú íbúðina hans í staðinn."
„Æjá, ég hef séð yður. Það eruð þér sem alltaf eruð að
glápa á stelpurnar þegar þær sóla sig á þakinu.“ Ég hneig
niður í stól. „Jæja, þá er víst öll von úti. Þér eruð sennilega
tkki pípulagningamaður að atvinnu . .. eða hvað?“
ATVINNA mín er að fljúga níutíu og sex farþega þotu,“
sagði hann. „En það er hugsanlegt að ég gæti samt gert
við eldhúsvaskinn."
„Ja, ég myndi ekki biðja yður um annað eins, ef ég væii
ekki stödd í hinni voðalegustu neyð,“ sagði ég, því að ég sá,
i ö'
að hann var í sparifötunum. „En ég skal láta yður fá svuntu.“
Hann fór úr jakkanum, og ég trítlaði á undan honum fram
í eldhúsið.
„Þannig er mál með vexti,“ sagði ég um leið og ég hnýtti
á hann svuntu þrátt fyrir mótbárur hans, „að það er ekki
hægt að segja manni eins og Christopher Bailey, að eldhús-
vaskurinn hafi skyndilega stíflazt. Þetta á að verða honum
sefandi kyrrlát kvöldstund. Ég er að reyna að skapa handa
honum svala græna eyðimerkurvin.“
„Hvað gerir hann? Er hann úlfaldareki?“
„Hann er fulltrúi hjá stóru auglýsingafyrirtæki,“ sagði ég
með stillilegum virðuleika. „Taugaspenntur, útþrælkaður og
örmagna fulltrúi. Og nú, hr. Dean, þó að ég hafi mikla ánægju
af samræðunum við yður, vildi ég heldur biðja yður að byrja
að fást við vaksinn."
GOTT og vel,“ sagði hann og bretti upp ermarnar, „en í
hreinskilni mælt ætlaði ég sjálfur að njóta friðsællar
hvíldar í kvöld. Ég er búinn að hanga yfir sjóðheitu mæla-
borði alla leiðina frá Bombay og er orðinn dauðþreyttur.“
„Æ, það er synd,“ sagði ég og rétti honum skrúflykil.
„Ég sé að það tekur mjög á yður,“ sagði hann.
„Fyrirgefið,“ sagði ég, „en þessa stundina mega engar gagn-
stríðandi geðshræringar komast að hjá mér, því að ég verð
að beina huganum algerlega ótrufluðum að Christopher. Ég
er viss um, að ljóshærða hnátan sem bíður yðar, bætir þettá
alveg upp á eftir,“
„Hm,“ sagði hann. „Heyrið þér annars, hvernig komst arm-
hlífin niður í frárennslisrörið?"
„Það er allt út.af henni Geraldine frænku," sagði ég. „Hún
stendur nefnilegá í þeirri meiningu, að stúlka sem kann að
hekla, sé miklu öruggari ein síns liðs í stórborg en stúlkur
sem fara út á hverju kvöldi. Hún kemur að heimsækja mig
einu sinni í mánuði, og af því að ég vil ekki, að hún hafi
neinar áhyggjur, var ég að reyna að klára armhlífina og —
ó, hjálpi mér, nautakjötið er að brenna við!“ Ég hellti meira
rauðvíni yfir það og hreyfði það með sleifinni.
ÞEGAR ég leit aftur við, var Martin Dean búinn að skrúfa1
allt i sundur fyrir neðan vaskinn og stykkin lágu eins og
hráviði um gólfið. „Ég er hræddur um, að vatnslásinn sé'
ónýtur,“ sagði hann. „Þér verðið að fá pípulagningamann til
að skipta um.“
Mér varð svo um, að ég hallaði mér upp að ísskápnum og
fór að gráta. Já, svei mér þá. Ég var svo þreytt og sorgbitin.
Hugsið ykkur bara, þegar stúlka er orðin 26 ára og sér sein-1
ustu von sína verða að engu út af ónýtum vatnslás — þá er
engin furða þótt hún geti ekki tára bundizt.
Martin Dean stóð þarna vandræðalegur á svipinn og ergileg-
ur, og loks sagði hann: „Jæja, jæja, hættið að gráta. Ég kem
eftir augnablik.“
Ég bjóst ekki við að sjá hann aftur. Ég hélt, að hann væri;
farinn á stefnumótið við ljóshærðu hnátuna sína, og ég gat
ekki áfellzt hann fyrir það.
EN fimm mínútum seinna birtist hann í dyrunum. „Þessir
vaskar eru allir eins,“ sagði hann sigri hrósandi, „svo að
ég kom með vatnslásinn úr mínum.“
Ég þurrkaði mér um augun með þvottastykkinu. „Hr. Dean,
þér eruð áttunda undur heimsins. Ef ég stíg nokkru sinni
fæti mínum upp í þotu, skal ég panta far hjá yður.“
20
FALKINN