Fálkinn - 03.05.1965, Blaðsíða 37

• Stúlkan í gulu
kápunni
Framh. af bls. 13.
og hvað þú hafir gert á eftir ...
Og ef þú segir þeim sögu, sem
þú getur sannað, þá getur þeim
dottið hitt og þetta í hug varð-
andi þig... Skilurðu það?“
„En hvað á ég að segja?“
„Þú mátt ekki skrökva neinu.
En oft má satt kyrrt liggja."
Ennþá hélt hann á símtóiinu i
hendinni, reiðubúinn að hringja
| á lögregluna.
„En ef þeir fara að spyrja þig
spjörunum úr, Loren, þá verð-
urðu að minnsta kosti að segja
5E
tenella
HEILDSÖLUBIRGÐIR:
KRISTJÁN Ó. SKAGFJÖRÐ H.F.
SÍMI 2 4120
þeim hálfan sannleikann. Ég
býst reyndar ekki við, að þeir
geri það. Ekki enn.“
„Meinarðu —“
„Við munum bæði hugsa mál-
ið nánar fram að næstu yfir-
heyrslu," sagði Peter. „Ég geri
ráð fyrir, að markmið morðingj-
ans sé, að þú segir þessa sögu,
sem enginn trúir... Þannig flyzt
allur grunurinn yfir á þig. Lög-
reglan athugar nefnilega oftast
nánar vitnisburð, sem hljómar
eins og lélegur reyfari...“
Nú fyrst gerði Loren sér Ijóst,
í hverjar ógöngur hún var kom-
in.
„Ég er hrædd,“ sagði hún lágt,
„ég er hrædd, Peter ..
Hann kinkaði kolli. Því miður
hefurðu fyllstu ástæðu til
þess...“
Siðan hringdi hann á lögregl-
una.
—v—.
Fyrst komu allmargir ein-
kennisklæddir menn. Einn þeirra
skrifaði niður nöfnin þeirra.
„Ég verð að biðja ykkur að
vera kyrr hérna fyrst um sinn,“
sagði hann við Peter og Loren.
Næst birtust miklu fleiri, og
þeir komu og fóru. Enginn þeirra
yrti á Peter og Loren frekar
en þau væru hvergi nærri.
Svo var þarna maður með
myndavél, hann var langalengi
inni á skrifstofu Alex Hartleys.
Síðan kom enn einn með
læknistösku.
Varla var hann horfinn, þegar
tveir hvítklæddir menn skutu
upp kollinum. Þeir voru með
sjúkrabörur.
Þegar þeir yfirgáfu skrifstof-
una, voru börurnar þungar og
breitt yfir þær.
Að lokum kom mjög horaður
maður með eldrautt hár. Hann
kynnti sig sem Simmons og sagð-
ist vera sendur af skrifstofu hins
opinbera ákæranda.
Förunautur hans, skarpleitur,
en laglegur, með mjög ljós augu,
sagði ekkert.
Sá rauðhærði kynnti hann.
„Þetta er Stein, lögreglumað-
ur. Hann fæst við morðrannsókn-
ir.“
Stein leit á Loren. Það vottaði
fyrir örlitlu brosi i munnvikj-
um hans.
„Það er bara eitt eða tvennt,
sem mig langar að spyrja ykk-
ur um,“ hélt Simmons áfram.
„Hvernig stendur á, að þið kom-
uð hingað og funduð hr. Hart-
ley?"
„Ég —" byrjaði Loren, en
Peter tók fram í fyrir henni:
„Hr. Hartley var ekki heima hjá
sér í nótt. Hann hafði mælt sér
mót við vin sinn kl. 1, en kom
ekki. Þá varð ungfrú Hartley
óróleg, og ég ók henni hingað."
„Það hefur verið þokkalegt á-
fall að finna hann svona," sagði
sá rauðhærði. „Mér þykir það
leiðinlegt, en ég verð vist að
spyrja yður nokkurra spurninga,
ungfrú Hartley."
„Það gerir ekkert til.“
„Læknirinn álítur, að frændi
yðar hafi verið myrtur fyrir um
það bil sólarhring," sagði Simm-
ons.
Loren leit á hann og beið.
Hann hafði svo sannarlega það
rauðasta hár, sem hún hafði
nokkurn tíma augum litið. Augu
hans voru brún með rauðleitum
biæ.
„Þér voruð áreiðanlega ekki
hér á þeim tíma, ungfrú Loren.
En þér vinnið hjá frænda yðar,
er það ekki?“
Hún kinkaði kolli. „Á föstu-
daginn var lítið að gera. Frændi
minn ætlaði að fara af skrif-
stoíunni i fyrra lagi til að spila
golf. Hann hafði gefið mér frí,
það sem eftir var dagsins. Klukk-
an var undir hálfeitt, þegar ég
fór i hádegismat, og ég kom ekki
aftur þann dag.“
„Og hvað gerðuð þér svo?“
„Svo? Svo fór ég heim,“ sagði
Loren.
Það var alveg satt. Hún hafði
svo sem verið á heimleiðinni,
þegar Aiice Jackson ávarpaði
hana.
Framh. á bls. 40.
FALKINN
37