Fálkinn - 03.05.1965, Blaðsíða 29

v „Nóg um þaðgreip herra
(^llworthy fram í fyrir honum.
„Það sem ég vil vita er það
hvernig á því stóð að fundum
þínum og sonar þins bar saman
aítur."
„Það liðu mörg ár, áður en
ég sá aftur þennan unga mann,
sem yðar göfgi þóknast að kalla
son minn, og munuð þér sjálfur
vita það, þar sem hann dvaldist
á heimili yðar allan þann tima.
Eins og þér vissuð, stundaði ég
rakaraiðn í hjáverkum með
skólastjórastarfinu forðum, og
svo að ég hiaupi yfir allt, sem
' gerðist í millitíðinni, er skemmst
frá því að segja, að ég hafði
fréttir af því fyrir rúmu misseri,
að rakarinn í Gloucester hefði
látizt, svo að ég fluttist þangað,
keypti rakarastofuna af ekkju
hans og greip aftur til míns
gamla handverks. Þar hafði ég
svo starfað í um það bil tvo
mánuði, þegar unga manninn,
Tom Jones, bar þar að garði."
Gamli maðurinn lýsti því siðan
nákvæmlega fyrir herra AU-
worthy hvernig á því stóð, að
saman bar fundum hans og Tom
Jones, en þar sem áður er frá
því öllu sagt, verður það ekki
endurtekið hér. Bar hann hinum
unga manni hið bezta orð í hví-
vetna, og lét ekki hjá líða að
geta þess hvílíka ást og virðingu
hann bæri til herra Allworthy,
og minntist hinn ungi maður
hans jafnan, þegar hann heyrði
góðs manns getið. Lauk hann
. máli sinu á þessum orðum: „Nú
hef ég sagt yður allan sannleik-
ann, yðar göfgi.“ Endurtóik hann
síðan að hann væri ekki faðir
hins unga manns, frekar en hann
væri „faðir páfans í Rómaborg"
og kvað himnesk máttarvöld
mega á sig það strangasta straff
leggja, sem þau hefðu meinsæris-
mönnum búið, ef hann segði þar
i ekki satt. Bætti hann því við,
að mikið vildi hann til þess gefa,
að herra Allworthy færi eins
villt um móðerni hins unga
manns og faðernið.
Þegar herra Allworthy innti
hann nánar eftir hvað hann
meinti með því, kom skelfingar-
i svipur á andlit gamla mannsins,
þvi að hann gerði sér ljóst, að
hann hefði sagt of mikið og
, kæmist nú ekki hjá að segja
upp aila söguna um þá blóð-
i skömm, sem þau mæðgin höfðu
, drýgt óafvitandi. Það gerði hann
í sem fæstum orðum, og varð
herra Allworthy ekki síður skelf-
ingu lostinn, þegar hann heyrði
þá frásögn og kvað það furðu
gegna, hvílíkar raunir máttar-
völdin legðu á sumt fólk. Hafði
hann vart sleppt orðinu, þegar
hin umrædda, ógæfusama kona
kom inn í stofuna, þar sem þeir
sátu og ræddust við, en ekki bar
herra Allworthy samt kennsl á
hana, fyrr en hún vék sér að
honum og sagði til sin, svo mjög
hafði hún breytzt, þó að enn
væri hún hin glæsilegasta kona.
Kvaðst hún eiga sérstakt erindi
við herra Allworthy, en því væri
þó þann veg farið, að hún yrði
að ræða við hann einslega, og
væri þetta erindi hið mikilvæg-
asta.
Herra Allworthy bað gamla
skólastjórann þá að ganga brott.
Reis hann þegar úr sæti sínu,
en bað konuna þess um leið og
hann gekk til dyra, að sannfæra
herra Allworthy um það, að ekki
væri Tom Jones sonur sinn. „Það
þarftu ekki að efast um að ég
muni gera,“ svaraði konan, „og
uggir mig, að hann sannfærist
um fleira, sem honum mun koma
á óvart, áður en samtali okkar
lýkur,“ bætti hún við.
Konan stóð þögul nokkra
stund eftir að gamli maðurinn
var farinn út. Og þegar herra
Allworthy þótti þögnin helzt til
löng orðin, gerðist hann sjálfur
til að rjúfa hana, og hafði orð
á að það hryggði sig að heyra ...
en lengra komst hann ekki, þvl
að þá greip konan fram I fyrir
honum, og kvað hann mundi
hryggjast meira yfir sínum eigin
mistökum en hennar, þegar hún
hefði sagt honum allt það, sem
sér lægi á hjarta.
„Viltu þar með gefa í skyn,
að ég hafi haft gamla manninn,
sem var að ganga út, fyrir rangri
sök?“ spurði herra Allworthy.
„Vissulega," svaraði konan.
„Þér munuð ef til vill minnast
þess, að ég lét þau orð falla við
yður í þann tíð, að þér mynduð
iðrast gerða yðar áður lyki. Ég
hlýt að vísu að viðurkenna, að
sjálf gerðist ég sek um freklega
yfirsjón í því sambandi, en bæði
hef ég þá afsökun, að ég var heit-
bundin og að mig uggði ekki þá
h.vílíkar afleiðingar það mundi
hafa...“
„Haltu áfram máli þínu," svar-
aði herra Allworthy, er konan
gerði stundarþögn.
„Þér munið eflaust eftir ung-
um manni, Summer að nafni,“
mælti konan.
„Hvort ég man,“ svaraði herra
Allworthy. „Hann var sonur
prests nokkurs, hins lærðasta og
dyggðugasta manns, sem ég mat
einkar mikils. En hvað kemur
hann við þessa sögu?“
Konan svaraði ekki spurningu
hans beinlínis. „Hann sótti lika
flest til föður síns, því að göf-
ugri manni hef ég ekki kynnzt,
auk þess sem hann var allra
ungra manna fríðastur og glæsi-
legastur, þegar hann dvaldist
hjá yður um nokkurt skeið, eftir
að hann hafði lokið háskólanámi.
Og er sárt til þess að vita, að
hann skyldi deyja I blóma lífs-
ins."
„Þú ætlar þó ekki að gefa I
skyn, að hann hafi verið faðir
að barni þinu?“ spurði herra
Allworthy, harla undrandi.
„Ekki var hann það,“ svaraði
konan.
,Nú?“ varð herra Allworthy
að orði. „Hvað á þá allur þessi
formáii að þýða?“
„Hann heyrir sögunni til, eigi
►
Vex handsápan
þrennskonar ilmur
þrennskonar litur
fálkinn 21