Fálkinn - 03.05.1965, Blaðsíða 24

(£J © CoJ CoJ X) (jJJ (§) Jj? V W* inort Walker
• Stúlkan sem reyndi
Framh. af bls. 21.
vöskum, finnst yður þá ekki jaðra við óheiðarleik að láta
eins og þér séuð hjúkrunarkona á heilsuhæli?“
„Nei, stúlkum finnst slíkt ekkert óheiðarlegt," sagði ég.
„Þær kalla það að setja upp spariandlitið. Og verið þér nú
sælir, hr. Dean.“
Hann smeygði sér í jakkann. „Það væri kannski meira ró-
andi fyrir Christopher að horfa á yður,“ sagði hann um leið
og hann gekk út, „ef þér væruð í eins litlum skóm á báðum
fótum.“
Klukkan sjö þegar dyrabjallan hringdi, var kvöldverður-
inn tilbúinn, kampavínsflaskan ísköld í silfurskálinni með ís-
molunum, og ég komin í mosagrænan kjól og mosagræna skó
— báða með sama lit „Komdu inn, elsku Christopher,“ sagði
ég með hljóðlátri blíðu, „komdu inn...“
E" G sá Martin Dean ekki aftur fyrr en þrem mánuðum seinna.
Það var á laugardagsmorgni þegar ég var að baksa við
að koma Næturljóði nr. 3 inn í lyftuna. Einhver tók það úr
höndunum á mér. Ég leit upp, og þarna var hann kominn.
Hann horfði um stund á myndina og lyfti síðan brúnum
spyrjandi. „Það gekk ekki með Christopher?“
„Nei,“ svaraði ég og þrýsti á jarðhæðarhnappinn.
„Stíflaðist vaskurinn aftur?“
„Nei, nei, ekkert svoleiðis," svaraði ég hægt, því að ég
var eiginlega ekki búin að gera mér grein fyrir ástæðunni.
„Kannski var ég fullróandi. Þessi neisti mill okkar — það
getur verið, að ég hafi svæft hann svefninum langa með allri
kyrrðinni.“
24 FÁLKINN
Martin fór að hlæja.
Hann hafði viðfelldinn hlátur, mjúkan og dillandi, svo að
ég hélt áfram: „Við rifumst ekki neitt. Hann virtist ósköp
ánægður að sitja þarna og totta pípuna sína meðan ég læddist
á tánum í kringum hann — en mér datt allt í einu í hug, að
það yrði ekki skemmtilegt í hjónabandinu ef hann sæti alltaf
eins og drumbur og léti mig snúast við sig.“
„Ég er viss um, að þú hefur rétt fyrir þér þar,“ sagði
Martin.
VIÐ skildum sem vinir. Ég veit, að Þér finnst ég óheiðar-
leg, en ég myndi aldrei giftast manni nema ég væri
ástfangin af honum.“
„Það léttir steini af hjarta mínu,“ sagði hann. „Hvar er
listaverkabúðin?“.
„Sjötta þvergata héðan, en þú þarft ekki að hjálpa mér.
Þér veitir ekki af að spara kraftana til að glíma við þetta
mælaborð þitt.“
„Ég er í frii núna. Vísaðu mér til vegar. Ertu búin að hengja
djöflagrímurnar á sinn stað?“
„Nei, almáttugur. Ég ætla að reyna að fá leigt málverk af
galeiðu næst. Ég kynntist dásamlegum manni frá Hampshire
nýlega — af gömlum sjófaraættum. Hann heitir Joseph Armi-
tage, og ættin hefur búið í sama húsinu frá 1742. Ég er svo
hrifin af fólki með langa hefð á bak við sig. Hvað finnst þér?“
Martin anzaði engu.
Ég hélt áfram: „Ég hef verið að skoða mína eigin ættar-
tölu, og ég held, að ég sé fjarskyldur ættingi Nelsons. Fyndist
þér það bera vott um snobbhátt ef ég minntist á það við
Joseph?“
Hann leit á mig. „Nei, alls ekki. Vertu stolt af forfeðrum
þínum.“
„En það er dálítið erfitt að koma því að í venjulegum sam-
ræðum. Talið hefur aldrei borizt að Nelson.“