Fálkinn - 11.10.1965, Síða 22

SVEINN SÆMUNÐSSON RÆÐIR VIÐ
BiARNA TÓMASSON UM SIGLINGAR
pG SVAÐILFARIR.
BJARNI ER MARGHERTUR í ILL-
VIÐRUM DG HÆTTUM Á SJÚN-
UM. HANN ER FÁSKIPTINN DG
□ÁLEITINN, EN ÞAÐ LEYNIST
ENGUM AÐ HANN HEFUR
KRAFTA í KÖGGLUM DG LÆTUR
SÉR ERFIÐLEIKA LÍTT í AUGUM
VAXA.
ALLIR, sem stundað hafa sjó frá Reykjavík, eða haft störfum
að sinna í sambandi við höfnina þar, þekkja Bjarna Tómas-
son. Þó er Bjarni enginn ofláti, sem mikið ber á svona dags dag-
lega. Maðurinn er fáskiptinn og óáleitinn með öllu, en þar sem
hann fer leynist engum að þar er sá sem hefur krafta í kögglum
og Íætur sér erfiðleika lítt í augum vaxa.
Bjarni hefur alla tíð verið sjómaður. Fiskimaður á skútum,
opnum skipum og togurum og farmaður á gufuskipum og segl-
skipum. Hann var líka á því fræga skipi, björgunarskipinu Geir,
sem var hér við land á stríðsárunum fyrri. En þó þessi upptaln-
ing varpi glætu á starfsferilinn, þá munu þó flestir kannast við
Bjarna Tómasson vegna starfs hans hjá Reykjavíkurhöfn, þar
sem hann starfaði sem háseti á dráttarbátnum Magna og kafaxú
hafnarinnar.
Ég var að hugsa um það, er ég rölti heim til Bjarna eitt rign-
ingarkvöldið fyrir skemmstu í því skyni að fá hann til þess að
segja lesendum Fálkans eitthvað frá sjómennsku sinni, hve það
var gott í gamla daga að koma um borð í gamla Magna og fá þar
kaffisop'a hjá þeim Bjarna Tomm og Ágústi Jósepssyni vélstjóra.
Ég held að á engan sé hallað, þótt staðhæft sé, að Bjai’ni hafi
lagað bezta kaffið þarna um borð og það var kaffi, sem margar
húsmæðraskólagengnar frúr mættu sannarlega vera hreyknar
af.
• DU DUMME ISLÆNDER
Bjarni fór til sjós strax eftir ferminguna, þá á skútuna Port-
land, eign Milljónafélagsins.
— Þetta var kaldsamt og þó maður segi ungum mönnum frá
því hvernig aðbúnaðui’inn var, þá trúa þeir manni ekki, — enda
er ég löngu hættur því, sagði Bjarni. — Og það er kannski ekki
heldur von, breytingarnar til batnaðar eru gífurlegar.
— Síðar fór ég á skonnortu, sem flutti olíu hérna á ströndina.
Hún hét Norðurljósið. Þetta var hundrað tonna skip, skonnorta.
Eign D.D.P.A. olíufélagsins danska; það var það sama og hið ís-
lenzka steinolíuhlutafélag. Við fluttum olíu í tunnum og ég var
venjulega í lestinni að stúa þegar lestað var og slá á við losun.
Við höfðum sand í lestinni, sem kjölfestu og til þess að skorða
tunnurnar. Maður vai’ð að losa tunnurnar upp úr sandinum, til
þess að spilmótorinn hefði þær upp, því þær voru hálfgrafnar í
sandinum. Þarna fékk ég mikla æfingu í að glíma við olíufötin.
—- Svo fór Norðurljósið til Norðui'landa og það var mín fyrsta
ferð til útlanda. Það var árið 1914. Ég kom heldur ekki strax
heim, heldur fór í siglingar á gufuskipi frá sama félagi. Það hét
E/S Petrolia. Við sigldum um Austursjóinn og Sundin. Fórum
m. a. einar sex ferðir til Stettin til þess að sækja olíu úr strönd-
uðu skipi.
— Þeir voru kjaftforir við mann Danii’nir i þá daga. Einu sinni,
við vorum þá að koma úr síðustu fei’ðinni þangað, og vorum að
losa tunnur af dekkinu, þá vei'ður mér á að segja við þann sem
tók á móti, að ein tunnan sé næstum tóm. Og þá segir hann, eins
og þeir sögðu stundum við mann á þessum árum: „Du dumme
Islænder" hvaða vit heldur þú að þú hafir á því? Það fauk eitt-
hvað í mig svo ég tók í laggirnar á tunnunni og tek hana upp í
fangið og spyr hvort þeir haldi að þessi dumme Islændere geti
meðhöndlað fulla tunnu svona. Þeir göptu bara á mig Danirnir
og héldu að ég væri einhver Golíat. Ég hef stundum brosað að
þessu seinna, því tunnan var ekki nærii full. Þarna notaði ég
æfinguna, sem maður fékk í því að meðhöndla olíufötin á Norð-
urljósinu, en það vissu þeir sko ekkert um.
22
FALKINN