Fálkinn - 16.05.1966, Blaðsíða 19

neðri hlutinn var hvítur. Og
hann var glóandi. Hann flaug
einu sinni yfir bílinn, nam stað-
ar, flang síðan aftur yfir. Hann
gaf lítið hljóð frá sér, bara
eins konar suð, eins og köttur
sem malar.“
Frú Virginia Hale, frá Thom-
sen Road, Hampton, sem er
fréttaritari þar á staðnum, sá
skýrt og greinilega til fljúg-
andi disks yfir 10—20 mínútna
tímabil. ,,Ég stóð við vaskinn
og horfði út um eldhúsglugg-
ann um klukkan 6:25 um
kvöldið. Ég kom auga á hann
vegna þess að hann var lýs-
andi og fór mjög hægt. Svo
staðnæmdist hann alveg yfir
húsinu þarna. Ég merkti við á
gluggarúðunni með striki úr
uppþvottavatninu til þess að
geta munað hvar hann nam
staðar. Snögglega beygði þessi
hlutur í suðvesturátt og lækk-
aði flugið svo ört að ég hélt
að hann myndi hrapa til jarð-
ar. Er hér var komið gat ég
séð, að hann var hvelfdur, og
flatur að neðan.“
Að heimili frú Rudy Pearce,
milli Exeter og Hampton, hitti
ég fyrir sendinefnd húsmæðra
úr nágrenninu. Frásagnir
þeirra af fjölda fyrirbæra stóðu
yfir í rúma klukkustund. Sum-
ar konurnar voru hræddar við
að fara einar út að kvöldlagi.
„Sumir þessara hluta,“ sagði
frú Alfred Deyo, „sitja kyrrir
í loftinu allt upp í hálfa klukku-
stund. Hanga þar bara.“
Svo margar upplýsingar tóku
nú að berast frá lögreglu-
skýrslum, dagblöðum og venju-
legum borgurum, að ógerning-
ur reyndist að fylgja þeim
öllum eftir. En þó tók ég upp
alllöng viðtöl við rúmlega sex-
tíu manns. Viss sameiginleg
einkertni komu í Ijós:
Margir sjónarvottar voru
tregir til að greina frá atburð-
um vegna ótta við aðhlátur.
Flest það fólk, sem tilkynnti
um sjónviðburði var kunnugt
flutninga og hernaðarflugtækj-
um vegna hinnar stöðugu flug-
umferðar um Pease flugher-
stöðina.
Flestir sjónarvottar greindu
frá lýsandi, disklaga hlutum,
annað hvort hvítum eða rauð-
gulum, eða lithverfum. Margir
kváðust hafa séð rauð, depl-
andi ljós umhverfis diskbarm-
inn.
Flestir kváðu hlutina alger-
lega hljóðlausa enda þótt í
sumum tilvikum heyrðist há-
tíðnilegur hvinur.
Nokkrir tóku eftir einkenni-
legu háttalagi dýra, svo og raf-
magns- útvarps- og kveikju-
truflunum.
í 200 blaðsíðna vélrituðu
eftirriti var á 73 stöðum minnzt
á fljúgandi hluti, sem sézt
höfðu nálægt eða yfir há-
spennulínum.
Engar þessara upplýsinga eru
sérstakt nýnæmi fyrir NICAP ’
(National Investigations Com-
mittee on Aerial Phenomena,
í Washington) fyrirtæki, rek-
ið af einkaaðilum, sem hefur
gert samanburð á framburði
sjónarvotta síðustu 20 ár og
beitir sér fyrir kröfum um
aukna fræðslu almennings
varðandi hugsanleg undur frá
öðrum hnöttum.
Sérhver flugstöð, sem fær
tilkynningu um ókunnan fljúg-
andi hlut, sendir fulltrúa til að
athuga málið. Upplýsingar eru
sendar áfram til Wright-Patter-
son stöðvarinnar í Dayton,
Ohio, þar sem þær eru skil-
greindar af vísindamönnum og
tæknifræðingum. Skýrsla er
síðan send til Pentagon, sem
heldur því fram, að af þeim
þúsundum fyrirbæra, sem til-
kynningar berast um, séu að-
eins 6,4 af hundraði, sem ekki
tekst að skýra. Öll hin eru
kennd orsökum svo sem hita-
stigsbreytingum, veðurathug-
unarbelgjum, flugvélum, sem
villzt er á, stjörnum, skýjum,
endurspeglunum og svo fram-
vegis.
í nóvember síðastliðnum
sneri ég aftur til Exeter til
þess að fá enn frekari staðfest-
ingar á fyrirbærunum. Sérlega
greinargóða lýsingu fékk ég
hjá Joseph Jalbert, 16 ára
menntaskólapilti. Heimili hans
er svo að segja undir stöng-
um þeim sem bera uppi há-
spennulínurnar meðfram leið
107. Kvöld eitt í rökkurbyrjun
síðast í október, tók hann eftir
rauðleitum, vindillöguðum hlut
hátt uppi í loftinu. Augnabliki
síðar sá hann minni, rauðgulan
disk koma út úr hinum og svífa
hægt niður á við til jarðar.
Hann kom nær, fleytti sér
síðan fram með rafmagnsþráð-
unum og nam staðar um 200
fet frá honum, örfá fet fyrir
qfan vírana. Þá skeður það,
að silfurlit pípa eða lengingar-
súla sígur hægt niður úr diskin-
um þar til hún nemur við raf-
magnsvírana. Hún var í snert-
ingu við háspennulínuna nokkr-
ar sekúndur en var síðan dreg-
in inn í diskinn. Að lokum
skauzt diskurinn aftur upp í
loftið með eldingarhraða og
hvarf á ný inn í vindillagaða
hlutinn.
Framh. á bls. 43.
LÍF OG HEILSA
SKÓLASKOÐUN Á
7 ÁRA BÖRNUM
IV HLUTI
Eftir
Ófeig J. Ófeigsson lœkni
HRYGGSKEKKJA er sjald-
gæf lijá börnum innan
! |7 ára nema þeini, sem hafa
fengið lamanir eða vaxtar-
truflanir í lirygg, hryggviiðva,
I jmjaðmir eða ganglimi. önn-
j ur börn, sem koma í skólann
imeð hryggskekkju eru lielst
j itelpur, sem hafa verið látnar
halda á börnum og börn, sem
eru látin bera þungar byrðar
1 t. d. sækja mjólk að stað-
aldri. J>au bera þá byrðina í
þeirri liendinni, sem sterkari
i er og skekkist hryggurinn
eftir því. Þetta er þeim full-
orðnu að kenna og ástæður
óvíða þannig að það sé nauð-
syn. Sumar nágrannakonur
leyfa sér líka þá ósvinnu að
láta börn annars fólks snatta
fyrir sig í verslanir, oft yfir
hættulegar götur, án þess að
foreldrar barnanna viti af.
Barn er oft hrætt við að segja
foreldrum sínum frá þessu
af ótta við ákúrur. Það sem
foreldrin ættu að gera er að
fara sjálf og tala við þessi
sníkjudýr. Ef það ekki nægir,
þá við barnaverndarnefnd eða
lögreglu.
SKÓKREPPA er mjög al-
geng bæði lijá börnum og
fullorðnum. Hún lýsir sér
með óþægindum og vanlíðan
í fótunum, ristarbein og tá-
berg vaxa' ekki á eðlilegan
óþvingaðan liátt, tærnar smá
skekkjast: stórutærnar út á
við litlutærnar inn á við,
því meir eftir þvi sem fólk
eldist. Hreyfingar í táliðum
verða litlar eða engar og
á þær setjast oft viðkvæm
j likþorn. Ef tákreppan er mikil
geta tœrnar myndað eins og
þríliyrnda totu fram úr tá-
berginu. Þær eru þá orðnar
illfærar til að gegna sínu hlut-
verki, sem er að halda góðu
jafnvægi og spyrna Iíkaman-
um áfram við gang, lilaup,
stökk, dans, klifur o. s. frv.
íþróttamenn með skakkar
tær komast því ekki eins
, langt og ef Jæir liefðu þær
eðlilegar. Eðlilegar tær eru
ávallt beinar og vísa beint
fram af fætinimi. Skókreppa
stafar aðallega af tvennu:
1. of þröngum (litlum) skóm
og 2. támjóum skóm. Of
þröngir skór hafa alltaf verið
í tísku lijá íslendingum. Þeir
hafa alltaf verið lialdnir
{Miirri hjátrú að Jiægilega víð-
ir skór væru ljótir og gerðu
fótinn afkáralega stóran.
Þetta er lireinasti misskiln-
ingur. Fyrst er nú Jiað að
maður tekur aldrei eftir að
nokkur hafi of stóran fót, en
flestir veita Jiví athygli ef
fólk er í skókreppu. Kjúkurn-
ar standa þá út í skóna sem
verða teygðir og ljótir. Fólki
í of þröngum skóm líður
aldrei reglulega vel í fótun-
um, verður auk Jiess álappa-
legt í göngulagi. Támjóir
skór hafa verið í tísku hér i
nokkur undanfarin ár. Þeir
hafa stórskemmt fætur ungu
kynslóðarinnar. Þessi „tíska“
er skókaupmönnum að kenna
því nóg er og hefur verið
framleitt af hollum og falleg-
um skófatnaði erlendis, sem
vel hefði mátt flytja hingað
til landsins, enda er víðast
hvar erlendis lilegið að börn-
um og unglingum á támjóum
hælaháum skóm. Maður á.
aldrei að kaupa svo þrönga
skó að Jiurfi að „ganga J>á til“
eins og margoft hefur verið
ráðlagt af afgreiðslufólki í
skóbúðum. Þetta fólk þarf að
kunna skil á hvað er heppi-
legt fyrir fætur fólks og ráð-
leggja viðskiptavinunum eftir
Jiví. Það er misskilningur að
skór geti ekki bæði farið vel
með fæturna og verið falleg-
ir og smekklegir. Skór, sem
ekki uppfylla þessi atriði eru
ekki góðir skór. Góðir skór
þurfa að vera mátulega víðir
um liælinn, tábergið og tærn-
ar. í góðum skóverslummi
erlendis eru kvarðar, sem fæt-
ur kaupenda eru mældirjmeð
(Eftirprentun hönnuð).
Næsta grein: Skólaskoðun
hjá 7 ára börnum,
finuuti hluti.
FÁLKINN 19