Fálkinn - 16.05.1966, Blaðsíða 22

BRI3NNIMKRKT
Látum það vera, að Hoffmann,
sem komið hafði sem flóttamað-
ur til Svíþjóðar, hafði ekki get-
að flutt með sér vagnhlass af
persónulegum munum. En hver
var sá maður, sem forðaðist stað-
fastlega að safna um sig neinu,
er minnt gæti á uppruna hans?
Jú — á mjórri arinhillunni i
skálanum var þrátt fyrir allt einn
hlutur, sem hafði tilfinninga-
legt gildi. Ólistræn Ijósmynd af
tveim miðaldra manneskjum,
tekin á gamaldags hátt. Konan
sat í körfustól, maðurinn stóð
við hlið hennar og studdi hend-
inni verndandi á öxl hennar.
Hoffmann fylgdi eftir augna-
ráði Stenfeldts. — Þetta eru for-
eldrar mínir, sagði hann. En nú
skulum við setjast að borðum.
Ráðskona Hoffmanns hafði
framreitt alsænska máltíð með
innbakaðri sild, sem var hreint
lostæti. Siðan kom ofnsteiktur
unggrís með fínu bordeauxvíni
og ábætirinn var ósvikinn Italsk-
ur gorgonzolaostur, sem fram-
reiddur var við nákvæmlega rétt
hitastig. Stenfeldt notaði sér
tækifærið til að borða sig al-
mennilega saddan, en hann
drakk ekki mikið. Hoffmann
borðaði litið eitt, en drakk þeim
mun meira.
Er kom að kaffinu dró Hoff-
mann aðstoðarlækni sinn aftur
fram í skálann og Stenfeldt vissi
eins og B kemur á eftir A, að
nú ætlaði Hoffmann að halda
fyrirlestur. Því að nú lá tiigang-
urinn með heimboðinu alveg
Ijós fyrir. Hoffmann lá eitthvað
á hjarta, og myndinni af foreldr-
unum hafði verið stillt upp sem
umræðuvaka. Að þetta væri
hennar venjulegi staður kom
ekki til mála. Á heimili Hoff-
manns myndi stækkuð ljósmynd
ekki vera uppi við, öðruvisi en
innrömmuð í harðvið, rautt leð-
ur eða silfur.
— Þú ert að horfa á foreldra
mina, sagði Hoffmann.
—Hjá því verður varla kom-
izt, sagði Stenfeldt þurrlega.
— Þau voru sómafólk, sagði
3
22
FÁLKINN