Fálkinn - 16.05.1966, Blaðsíða 33

um það. En það yrði að rannsaka
þær fyrst.
George tók upp pakka og rétti
honum hann. Umsjónarmaðurinn
leit í pakkann og fékk George
hann aftur. George stakk hon-
um inn um grindurnar.
Dauft bros hafði leikið um varir
Phengaros. Hann horfðist í augu
við George. Með hæðnislegri
hneigingu tók hann við sígarett-
unum og byrjaði siðan að tala.
Ég skil mætavel þá blygðunar-
tilfinningu, sem kemur yður til
að bjóða mér þessa gjöf, herra,“
þýddi ungfrú Kolin. „Ef ég væri
glæpamaður, skyldi ég þiggja
hana með þökkum. En örlög
félaga minna í höndum fasist-
anna hvíla þegar of létt á sam-
vizku heimsins. Ef yðar eigin
samvizka ónáðar yður, herra,
má telja yður það til lofs. Ég
er enn ekki orðinn svo spilltur,
að ég geti leyft yður að létta á
samvizku yðar með einum síga-
rettupakka. Nei! Hve gjarnan
sem ég hefði viljað fá að reykja
hann, held ég að hann ætti að
hafna á sama stað og önnur
Amerikuaðstoð."
Með einni handhreyfingu
fleygði hann sígarettupakkanum
til fangavarðarins að baki sér.
Hann féll á gólfið. Þegar vörð-
urinn tók hann upp, byrjaði um-
sjónarmaðurinn að hrópa reiði-
lega til hans gegnum grindurn-
ar, og vörðurinn opnaði dyrnar
í skyndi.
Phengaros kinkaði lauslega
kolli og gekk út.
Umsjónarmaðurinn hætti að
hrópa og sneri sér afsakandi til
Georges. „Une espéce de fausse-
couche," sagði hann. „Je vous
demande pardon, monsieur."
„Fyrir hvað?“ spurði George.
„Ef honum finnst ég vera lús-
ugur leigufasisti og auðvaldsþý,
þá er hann í fullum rétti að
hafna sigarettunum frá mér.“
„Pardon?“
„Hann var samt nógu siðaður
til að henda þeim ekki í haus-
inn á mér. Það hefði ég ef til
vill gert í hans sporum."
„Qu’est ce que monsieur a
dit?“ Umsjónarmaðurinn leit ör-
væntingarfullur á ungfrú Kolin.
George hristi höfuðið.
„Látið þýðinguna eiga sig,
ungfrú Kolin. Hann skilur þetta
ekki hvort eð er. En þér skiljið
mig, er það ekki, liðsforingi?
Ég hélt það. Ef þér hafið ekk-
ert á móti því, þá vildi ég
gjarnan komast héðan burt i
einum andskotans hveili, áður
en eitthvert ólán hendir mag-
ann í mér.“
Þegar þau komu aftur til gisti-
hússins, lágu þar skilaboð frá
Chrysantos ofursta. í þeim voru
þær upplýsingar, að ekki hefði
fundizt neinn Schirmer á listun-
um...
„Ungfrú Kolin, hvað drekkið
þér, þegar þér fáið þetta í mag-
ann?“
„Koníak er bezt.“
„Fáum okkur þá koníak!"
Seinna, þegar þau höfðu gert
nokkrar tilraunir með þetta lyf
sagði hann:
„Þegar við vorum í Köln, veitti
fyrirtæki mitt mér heimild til
að vera þrjár vikur til viðbótar,
ef ég teldi það ómaksins vert.
Nú er vika liðin og það eina,
sem við höfum komizt að, er að
Franz Schirmer hefur að lík-
indúm ekki verið tekinn til fanga
af þessum andartes, sem fyrir-
sátina gerðu."
„Jæja, það er þó alltaf eitt-
hvað.“
„Það er nógu gaman að vita
það, en við erum engu nær. Ég
gef málinu eina viku í viðbót.
Ef við höfum þá ekki komizt
nær sannleikanum, þá höldum
við heim. Samþykkt?"
„Eins og þér viljið. Hvað ætl-
ið þér að taka yður fyrir hend-
ur þessa viku?"
„Dálítið, sem ég hefði átt að
gera fyrir löngu: Fara til Vodena
og íeita að gröf hans."
ATBURÐUR í FLORINA.
Þeim var ekið til Vodena i
leigubíl frá Saloniki. Það var
engin skemmtiferð. Hitinn var
óþolandi og vegurinn slæmur.
Magakvilli þeirra hindraði þau
jafnvel í að njóta þeirrar hugg-
unar, sem góður matur og vín-
flaska gat veitt. Meðan bílstjór-
inn hélt hinn ánægðasti af stað
í leit að hádegisverði, settust
þau inn á kaffistofu og buðu
flugunum byrginn nógu lengi til
að drekka eitt koníaksglas, en
að því loknu byrjuðu þau með
hálfum huga á eftirgrennslunum
sínum.
Heppnin var með þeim nærri
frá byrjun. Kjötmangari á torg-
inu mundi vel eftir atburðinum
með þýzku flutningabilana —
hann hafði verið að störfum á
vinekru skammt frá. Andartes-
liðarnir höfðu skipað honum að
halda sér í fjarlægð.
Þegar bílstjórinn kom aftur á
vettvang, töldu þau mangarann
á að skilja kerru sina með
flugnasmituðum varningnum eft-
ir í vörzlu kunningja síns og
vísa þeim til vegar að staðnum.
Benzinafgreiðsian hafði verið
rétt hjá járnbrautarafleggjara
um fimm kílómetra utan við
Vodena, ekki langt frá veginum
til Apsalos. Þýzku bílarnir höfðu
numið staðar eftir um fjögurra
kílómetra akstur eftir þessum
vegi.
Staðurinn var hinn ákjósanleg-
asti til launsáturs. Vegurinn var
snarbrattur og þarna var á hon-
um kröpp beygja undir fjalls-
hlíð með prýðiiegu skjóli fyr-
ir árásarmennina milli trjáa og
runna. Fyrir neðan veginn var
ekkert skjól að finna. Sprengj-
unum hafði verið komið fyrir
hinum megin við beygjuna.þann-
ig að þegar fremsti flutningabíll-
inn spryngi i loft upp myndi
hann loka veginum fyrir hinum
á stað þar sem þeir gætu hvorki
snúið við né fundið vörn fyrir
skothríðinni að ofan. Þetta hlaut
að hafa verið leikur einn fyrir
grísku skæruliðana. Hið athyglis-
verða var, að tveir hinna ellefu
Þjóðverja skyldu yfirleitt hafa
komizt undan lifandi eftir veg-
inum. Annað hvort höfðu þeir
verið óvenjulega fljótir á fæti
eða skotin úr fjallshliðinni verið
ónákvæm.
Hinir látnu voru grafnir
lengra niðri nálægt vegarbrún-
inni. George leitaði að merkjum
á gröfunum — fjöl með nafni og
númeri mannsins ef ekki vildi
betur. En hann fann ekkert.
Undir runna i grenndinni fann
hann ryðgaðan, þýzkan hjálm,
það var allt og sumt.
„Sjö grafir,“ sagði ungfrú
Kolin, þegar þau gengu aftur
upp eftir brekkunni. „Það kem-
ur heim við bréf liðsforingjans
til Frau Schirmer. Tiu manns
lögðu af stað með liðþjálfanum.
Tveir menn snúa aftur. Það
vantar liðþjálfann og bílstjóra
hans. Sjö hafa verið grafnir."
„Já, en Phengaros sagði, að
fanginn hefði aðeins verið einn
— bílstjórinn. Hvar er þá lið-
þjálfinn? Sennilega hefur hann
einnig særzt. Hvað nú, ef hann
hefur á einhvern hátt sloppið
burt frá veginum en verið náð
og síðan drepinn lengra i
burtu?"
„En hvernig, herra Carey?
hvernig gat hann sloppið burt?“
Þau voru aftur komin að staðn-
um. George gekk meðfram ytri
brún vegarins og gægðist niður.
Nakinn klettaveggurinn lá
snarbrattur niður í dalinn. Það
var út í bláinn að ætla að jafn-
vel fullhraustur maður hefði
reynt að-flýja þá leið undir lát-
lausri skothríð að ofan. Þeir
tveir, sém undan komust, gátu
það vegna þess að þeir voru í
aftasta bílnum og voru báðir
ósærðir. Frá liðþjálfanum hafði
verið fullum tvö hundruð metr-
um lengra í skjól. Hann hefði
ekki haft minnstu möguleika til
að komast þangað. George hélt
aftur áleiðis til bílsins.
„Það er enn aðeins ein leið
til að komast að hinu rétta, og
hún er sú að finna einhvern, sem
var þátttakandi." Ungfrú Kolin
kinkaði kolli í átt til mangarans.
„Ég hef talað lítið eitt við
manninn. Hann segir að andar-
tes þeir, sem gerðu atlöguna,
hafi verið frá Florina. Það er í
samræmi við ummæli ofurst-
ans.“
„Þekkti hann nokkurn þeirra
með nafni?"
„Nei — þeir sögðust aðeins
vera frá Florina."
„Enn ein blindslóð ... Gott og
vel, við förum þangað á morgun.
Við ættum líklega að reyna að
komast til baka núna. Hve mikið
haldið þér, að ég ætti að gefa
gamla manninum?"
Það var komið kvöld, þegar
þau komu aftur til Saloniki. f
fjarveru þeirra virtist eitthvað
óvenjulegt hafa gerzt. Á götun-
um var aukalið lögreglumanna
og búðareigendur ræddu hástöf-
um við nágrannana á gangstétt-
unum. Það var ös í öllum kaffi-
húsum.
f gistihúsinu heyrðu þau tíð-
indin.
Rétt fyrir klukkan þrjú síð-
degis hafði lokuðum herflutn-
ingabil verið ekið upp að Eur-
asian Creditbank við Rue Egn-
atie. Skyndilega var segldúks-
lokunni svipt frá og sex menn
stukku út. Þeir voru vopnaðir
vélbyssum og handsprengjum.
Þrir þeirra tóku sér strax stöðu
við inngöngudyr bankans. Hinir
þrír fóru inn. Eftir rúmar tvær
mínútur voru þeir komnir út
aftur með mörg þúsund dollara
virði i útlendum gjaldeyri. Tiu
sekúndum siðar voru þeir komn-
ir upp í bílinn og óku leiðar
sinnar.
Fyrirtækið hafði verið skipu-
lagt út í æsar. Ræningjarnir
höfðu vitað nákvæmlega hvar
peningarnir voru og hvernig þeir
áttu að ná í þá. Enginn var skot-
inn. Skrifstofumaður, sem reynt
hafði að setja neyðarbjölluna af
FÁLKINN 33