Fálkinn - 16.05.1966, Blaðsíða 46

S
af \awk
RtfAKðT
Eftir Vilborgu Dagbjartsdóttur
ÞAÐ HALSA LITLIR
BÍLAR Á JÓLUNUM
Jólin voru rétt ókomin. Pabbi
var inni í stofu að raða pökkun-
um kringum jólatréð, mamma var
í eldhúsinu að Ijúka við að búa
til matinn, en Labbi og Bói sátu
inm í herbergmu sínu og voru bara
að bíða.
Þeir voru komnir í jólafötin, og
þá er svo sem ekkert hægt að gera
annað en telja mínúturnar. Allt í
einu sagði Labbi: „Bói, veiztu
hvað! Það hanga litlir bílar á jól-
unum.“
Bói skildi ekki alveg, hvað
bróðir hans átti við, og fór að
hlæja. Labbi varð þá reiður og
sár og fór að gráta, en einmitt
þá barst daufur klukknahljómur
inn um gluggann, og mamma og
pabbi komu bæði í dyrnar og
sögðu: „Gleðileg jól!“
Inni í stofu beið þeirra mikil
gleði. Pabbi hafði fært húsgögnin
til, svo að það var nóg pláss fyrir
stórt jólatré, sem Ijómaði og skem
alsett marglitum ljósstjörnum og
skrauti. Við fótinn á trénu voru
pakkar með gjöfum handa öll-
um.
„Fyrst borðum við jólamatinn,“
sagði mamma, þegar Labbi rétti
út höndina til að taka einn pakk-
ann.
Labbi, Bói, mamma og pabbi
settust öll á gólfið við tréð. Pabbi
las á pakkana: Til Labba frá
mömmu og pabba, Til Bóa frá
Labba, Til Labba frá Bóa . . .
„Viltu ekki opna pakkana
þína,“ sagði pabbi.
Labbi var alls ekki glaður á
svipinn. Pabbi tók utan af fallegri
myndabók fyrir hann.
„Eg held hann hafi langað í
bíla,“ sagði Bói.
„Kannski fær hann bíla,“ sagði
mamma. „Sjáðu hvað jólatréð
okkar er fallegt, Labbi minn.“
Labbi fór að skoða skrautið á
trénu.
„Nei, sko! Það hanga litlir bíl-
ar á jólatrénu,“ hrópaði Labbi.
Andlitið varð eitt bros.
„Þeir eru handa þér,“ sagði
pabbi.
Labbi fór að tína bílana af
trénu. Hann fann alltaf fleiri og
fleiri. Þeir voru faldir inn á milli
greinanna eða héngu bak við
skrautkúlurnar. Aldrei hafðiLabbi
skemmt sér svona vel.
Hann raðaði bílunum kringum
sig á gólfinu. Alveg eins og stóru
bílunum var raðað á stæðunum
kringum húsið. Þeir voru gulir,
rauðir, bláir og grænir. Bronkó,
sítróm, skóda eða hvað þeir nú
heita allir bílarnir. Nú var Labbi
ekki lítill drengur, sem horfði á
heiminn út um gluggann og gat.
ekkert farið, hann var stór maður,
sem ók í bíl. „Bíbb, bíbb,“ sagði
Framh. á bls. 50.
BANGSI
OG
LISTA-
VERKIÐ
Nú fór Dódó að gfruna, að myndin væri
verðmæt, úr því að reynt hafði verið
að stela henni. Eftir nákvæma rannsókn
ó henni mcð stækkunargleri og öðru
tilheyrandi leit hann hróðugur á vin
sinn. „Bangsi minn góður!“ sagði hann
og ræskti sig. „Þessi mynd er ekki mál-
uð á léreft, hcldur papýrus. Með öðrum
orðurn: hún er nýtízkulegt Iistaverk,
málað fyrir meira en tvö þúsund árum!
Einstæð í sögunni, ja, nálega einstæð
vildi ég sagt hafa.“ Hann Ieit með lotn-
ingu á myndina og liengdi hana á
heiðursstaðinn í stofunni. „En hvcrnig
gátu bófarnir vitað þetta?“ sagði
Bangsi. „Og af hverju kölluðu þeir hana
AUGA KÝKLÓPSINS? Kannski af því
að það er auga í miðjunni?“ Kumpán-
arnir tveir sem hefðu getað svarað þess-
ari spumingu voru ekki langt í burtu.
Þeir stóðu grafkyrrir fyrir utan glugg-
ann, héldu niðri í sér andanum og
störðu á hið lcyndardómsfulla lista-
verk...
46
FÁLKINN