Fálkinn - 16.05.1966, Blaðsíða 25

laxaeldi, en síðastliðið haust
sneru þeir sér að bleikju-
rækt sem ekki hefur verið
fengizt við í stórum stíl fram
að þessu. „Laxinn er ekki
eins öruggur — nú er farið
að veiða ósköpin öll af hon-
um við Grænland, og maður
veit ekki nema útlendingar
geti tekið þar allan stofninn
okkar. Danir hafa veitt
merktan lax frá Svíum og
Norðmönnum, og það er til
lítils að vera að ala upp seiði
sem maður sér svo aldrei
neitt meira af. Bleikjan er
alveg innlendur stofn og fer
ekkert frá landi svo að vitað
sé, og með því að rækta
hana höfum við eitthvað
eftir ef laxinn bregzt.“
Þeir eiga á vestur í Skötu- |
firði og hafa í hyggju að
flytja nokkuð af seiðunum
þangað, en selja önnur. „Það
er þegar búið að panta mikið
hjá okkur til að setja í ár og
vötn. Við erum núna með
eitthvað á annað hundrað
þúsund laxaseiði og upp
undir hundrað þús. bleikju-
seiði. Þetta er mjög góður
á trégrindum sem Bjarni og
Magnús hafa sjálfir smíðað.
Þau eru nálægt fjórum fer-
metrum að stærð hvert um
sig og innlend að gerð, en
áður hafa verið flutt inn
plastker miklu dýrari. Ef til
vill er þetta vísir að stórrí
ræktunarstöð, umfangsmik-
illi starfsemi og nýrri út-
flutningsgrein.
„Við vitum, að góð mat-
vara er ekki háð neinni
tízku,“ segir Bjarni, „og
þörfin fer vaxandi fyrir
hana alls staðar í heiminum.
Hér á landi væri auðvelt að
setja upp ræktunarstöðvar
víða í ám og vötnum og
sleppa ekki seiðunum, held-
ur rækta þau og selja sem
neyzlufisk. Það er ólíklegt,
að nokkurn tlma verði fram-
leitt svo mikið af lúxusmat-
vöru, að markaðurinn offyll-
ist.“
EIR ræða framtíðarmögu-
leikana af eldmóði
brautryðjandans. Og að sjálf
sögðu óskar maður þeim
góðs gengis ... jafnvel þótt
það kunni að hafa þær óá-
kjósanlegu afleiðingar í för
með sér, að Reykjavíkurborg
missi tvo reynda og ágæta
lögreglumenn úr sinni þjón-
ustu. ★ ★
ÞEIR bogra yfir alúmín-
kerunum vopnaðir lang-
skeftum burstum og hreinsa
til af kappi. í vatninu iðar
allt af lífi, seiðin skjótast
eldsnöggt hvert framhjá
öðru, leita upp að yfirborð-
inu til að ná sér í hádegis-
verðinn, dýrindis laxafóður
frá Svíþjóð, eða sogast í átt
til niðurfallsins þegar vatni
er hleypt úr kerinu. Sum
eru agnarlítil ennþá og
dökk á lit, en önnur eru
farin að stækka, og á þau
slær silfruðum blæ. Þau
hafa ekki hugmynd um, að
miklar vonir eru bundnar
við framtíð þeirra. Þau lifa
bara sínu lífi eins og það
sé sjálfsagður hlutur að alast
upp í alúmínkeri og vera
færður maturinn tíu til tólf
sinnum á dag.
„Þetta er tilraun sem ætti
að geta heppnazt vel,“ segir
Magnús.
„Við höfum gullvæg tæki-
færi hér á landi til að gera
bleikjurækt að stórkostleg-
um framtíðaratvinnuvegi,“
segir Bjarni.
ÞEIR eru báðir starfandi
lögregluþjónar, Bjarni
H. Bjarnason og Magnús
Kristinn Guðmundss. Bjarni
hefur verið þrettán ár í lög-
reglunni og Magnús ellefu,
en í frístundum sínum fást
þeir við bleikjurækt og eru
nú komnir með upp undir
hundrað þúsund seiði. Fyrir
tveim árum byrjuðu þeir á
stofn, sumt af þessum seið-
um er úr átta til tíu punda
fiskum, við erum með lax
af Sogssvæðinu og bleikjur
úr Reyðarvatni. Vel alin
bleikja er einhver bezti
neyzlufiskur sem til er og
gæti orðið þýðingarmikil út-
flutningsvara. Danir rækta
regnbogasilung til útflutn-
ings og fá sextíu krónur fyr-
ir kílóið af honum. Þeir
flytja út fleiri tonn af hon-
um á mánuði, og þetta er
eftirsótt lúxusmatvara. Þó
er regnboginn ólíkt lakari
matfiskur en bleikjan."
KERIN eru staðsett rétt
fyrir utan Reykjavík,
standa í snyrtilegum röðum
BLEIKJUitÆKT
FÁLKINN 25