Fálkinn - 27.06.1966, Blaðsíða 13

heimspeki eða sálgreiningu. Honum léiðist að vera súkku-
laðidrengur og langar að líta út eins og ungur háskóláborg-
ari, vísindamaður eða stjórnmálaleiðtogi. „Það er ekki rétt,
að gömlu stjörnurnar eins og Gary Cooper, Clark Gable,
Burt Lancaster og John Wayne hafi haft meiri kyntöfra eða
verið karlmannlegri en við nú á dögum. Þeir sem halda því
fram hafa séð þá í bíó þegar þeir voru sjálfir litlir drengir
og kynnzt þeim þannig sem föðurímyndinni — styrkleika hins
stóra karlmanns í augum barnsins. Og þegar þeir sem upp-
komnir menn sjá leikarana í dag finnst þeim þeir vera drengja-
legir og ókarlmannlegir í samanburði við bernskuminningarn-
ar um gömlu stjörnurnar. Við leggjum minni áherzlu á útlitið
núna, en meiri á öll blæbrigði sálarlífsins: kímnigáfu, hugsun,
blíðu, skapstyrk o. s. frv. Kyntöfrarnir eru aðeins hluti af
heildartöfrum persónuleikans.“
ÞAÐ eru ekki til neinar formúlur,“ segir Belmondo, „mað-
ur verður bara að aðlaga sig tíðarandanum. Nú á dög-
um kæra konur sig ekki um blóm og blíðuhót eins og tíðk-
aðist á dögum Rudolphs Valentino. Þær vilja enga uppgerð
og þrá stundum ruddaskap. Ef Claudia Cardinale segir ’Ég
elska þig‘, við mig í kvikmynd svara ég ’Auðvitað — hvað
annað?‘ en ekki ’Ég elska þig líka, ástin mín‘ eða eitthvað
álika flónslegt. Það er ágætt í einkalífinu en alls ekki í
nútímakvikmyndum.“
„Allir leikarar hafa sín smábrögð, viss augnatillit eða hreyf-
ingar sem þeir vita að verka vel,“ segir Jean Sorel. „Örlítið
bros eða maður hallar undir flatt á sérstakan hátt eða augna-
ráðið verður eins og maður sjái ekkert í heiminum nema
konuna andspænis sér. Það er gamalt bragð að hoi-fa ýmist í
vinstra eða hægra augað á mótleikara sínum í ástarsenu,
mjög náið og ástríkt. En hlýjan verður að koma innan að,
annars verka öll ytri brögð hlægilega.“
Hann álítur leikarana núna miklu nær raunveruleikanum
en gömlu stjörnurnar. „Við erum ekki eins stórir og sterkir
og vöðvamiklir, það skal ég játa, en svo er annað. f gamla
daga voru hlutverkin búin til handa leikurunum en ekki
ætlazt til, að leikararnir túlkuðu neitt nema sjálfa sig í
sama hlutverkinu upp aftur og aftur. Þeir voru alltaf góðir
og traustir, heiðarlegir og hetjulegir, höfðu enga galla, sem
sagt þeir voru ekki lifandi menn, heldur ævintýrapersönur.
Núna túlkum við menn sem hafa bæði kosti og galla, þeir
geta verið blanda af ýmsum eiginleikum, og tilfinningalíf
þeirra er margslungið. Við skiptum ekki öllu í hvítt og svart
lengur, heldur reynum við að fá fram bæði Ijós og skugga.
Kannski erum við ekki eins miklar stjörnur, ekki eins mikl-
ar hetjur og ekki eins rómantískir, en það er vegna þess að
við erum sannari og mannlegri, lifandi menn en ekki persónur
g sviði.“
. Stjörnudýrkunin dvínar, hið rómantíska, ósigrandi kvenna-
gull er horfið af sjónarsviðinu, og leikararnir eru orðnir menn
eins og þú og ég. Þýðir það, að kvikmyndirnar missi smám
saman aðdráttarafl sitt á sama hátt og skáldsagan virðist út-
deyjandi form síðan rómantískar hetjur voru bannfærðar af
bókmenntasviðinu? Eða verður það til þess að kvikmyndin öðl-
ist nýtt gildi sem listform í heimi framtíðarinnar þegar hún
er laus úr fjötrum gervimennsku og falskrar rómantíkur? ★
Terence Stamp: „Leikararnir eru ekki iengur blóð-
lausar dúkkur, heldur raunverulegir karlmenn."
Richard Burton: „Fegurð er túlkunaratriði hjá leik-
ara, en vissa kyntiifra verður hann að hafa.“
Alain Delon: „Stúlkur missa allan áhuga á manni
sem hefur eklcert til að bera nema £egurðina.“
FALKÍNN