Fálkinn - 27.06.1966, Blaðsíða 44

1. HEFTI 1966 EFNI M.A.
ANNAR ALHEIMUR
HVAÐ ER MAÐUR?
AÐ HORFAST í
AUGU VIÐ DAUDANN
HVAÐ MEINAR
KRISHNAMURTI?
HINIR NÍU
SEM ENGINN ÞEKKIR
__________________y
McCutcheons. Matarservíettur,
Stórar, þykkar, indælar þurrk-
ur með íburðarmiklum upphaís-
stöfum. Hún þurfti þeirra ekki,
hún átti þegar of margar og þær
voru varla nokkurn tima not-
aðar. En þéttir, þykkir hlaðar
af damaski, vandlega vafðir í
mússulín og fylltu út í skáphill-
urnar, það var fögur sjón. Og
hentug, ef svo færi að manni
dytti í hug að bjóða nokkur
hundruð gestum til kvöldverðar.
Það gæti dottið í mann. Það
væri til dæmis hægt að halda
brúðkaup. Hún þantaði tuttugu
og fjórar.
Tiffany. Aðeins að litast um,
ekkert annað. Það gerðu allir
Litast um eins og túristi, glápa
á gimsteinana. Yndisfagra dem-
antshringi, með einum steini,
mjög hentngt, ef maður tii
dæmis ætti...
Hún flýtti sér upp á hæðina
,þar sem glervörur voru seldar,
barðist við að halda andljtinu í
skefjum og pantaði þrjár tylft-
ir af sjússaglösum með veiði-
mannamvndum. Hentugt, ef
mann langaði til að bjóða til
morgunverðar fyrir veiðiförina.
Nei það var kampavin. Eða
skiptir það ekki máli? Það skipt-
ir máli. Hún pantaði kampavíns-
glösin lika.
Plaza. Hestvagnarnir, ökuþór-
arnir, einn aldinn náungi hafði
fölnaða orkídeu nælda i frakka-
boðunginn. Einhvef sjúlka í gær-
kvöld, lagleg, ung hnáta með
bezta vininum sinum, á brokki
gegnum Central Park. Ef til vill
trúlofaðist stúlkan; ef til vill
hafði hún gefið honum blómið
sem happagrip.
Yfirþjónninn. Robbie hafði
hringt og sagzt verða nokkuð
seinn fyrir og að hún ætti ekki
að bíða. Þjónninn færði henni
skilaboðin. „Mrs. Manson, Mr.
Cory sagði að þér skylduð byrja
á undan sér. Hann stakk upp á
góðum, gamaldags kokkteil."
Hún bað um drykkinn. Klukk-
an varð kortér, tuttugu mínútur
yfir eitt. Þá vissi hún að hann
var kominn, jafnvel áður en
hann laut yfir bakið á stólnum
hennar og kyssti hana á háls-
inn. Robbie flíkaði ekki tilfinn-
ingum sínum þannig að jafnaði.
„Fyllibytta," sagði hann.
„Robbie!" Hann var hræðileg-
ur útlits. „Robbie, hvað hefurðu
verið að gera?“.
„Vinna fyr.jr-,kaupi. Hvers
vegna spyrðiityi‘’iHann strauk
sér um andlitið með hendinni.
„Ég hef kannski gleymt að raka
mig.“
„Þú gleymdir'því ekki! Robbie,
ef ég vissi ekki fýrfr vist, að
þú varst kominn i þitt eigið rúm
klukkan tíu, myndi ég segja að
þú hafir verið á kvennafari í
nótt. Segðu mér hvað amar að.
Skr.ökvaðu ekki að mér, segðu
mér það!“
Hann sagðist vera þreyttur,
það væri allt og sumt. Þreyttur,
sem ég er lifandi. „Viltu að ég
fari að rétta tiu fingur upp til
guðs á svona stað?“ Hann vildi
ekki horfa á hana. Hann bað
um hádegisverð sinn án þess að
ráðfæra sig við matseðilinn; egg,
svart kaffi. Víhblöndu? Nei, ekk-
ert áfengi.
Hún talaði, taiaði frá sér allt
vit, sagði honumTrá nýju pentu-
dúkunum, nýju glösunum; en
hann hlustaði ekki. Hann var
veikur, hann hlyti að vera sár-
þjáður. „Robbie, hvar finnurðu
til? Svona, vertu nú ekki barna-
legur. Þú hefur verk einhvers
staðar og ég vil fá að vita um
hann. Það getur ekki verið botn-
langinn, hann er farinn. Hvað er
eftir? Ég gleymi alltaf hvað var
tekið úr þér og hvað úr mér.
Engir hálskirtlar, enginn botn-
langi, nei, nei, — Robbie, hjartað
í þér!“
„Ég hef það énnþá,“ sagði
hann fullvissandi. Svo hló hann;
of hátt, of gjallandi. Hann bar
af sér allar persónulegar tilvis-
anir og hélt samræðunum við
veikleika hennar gagnvart líni
og kristal, kornið sem hún hafði
flutt með sér frá Larchville í
Bergdorf tösku, þótt hún hefði
getað keypt það í bréfpoka af
litlum manni, sem var á vákki í
nánd Vi£f..-‘dömkirkjuna í þeim
eina tilgaþgi.
Hún gkfsf upp. Hún myndi ná
honum á eintal um kvöldið; hún
ætlaði að fara til herbergis hans,
hvort sem honum líkaði betur
eða verr; hún ætlaði að neyða
hann til að segja sér hvað am-
aði að honum. „Kemurðu heim
í kvöldmat, Robbie?"
„Það geturðu verið viss um."
Annað var það ekki. Hann
hringdi eftir bílnum hennar og
beið þar til hann kom. Hann
hjálpaði henni inn og skálmaði
í burtu, yfir götuna, inn í Central
Park.
„Nora, víð ætlum niður til
kvöldverðar, ástin. Miss Sills
verður hjá þér þar til Emma
kemur.“ Ralph.
„Ekkert skautahlauþ í gang-
inum, ljúfan. Þáð slítur gólf-
ábreiðunum." Brucie.
„Lánsama Mrs. Manson, að
geta sofið svona vært. Yður er
að batna, kæra vinkona, ég veit
það, ég sé það. Ég hef verið að
bíða eftir því. Ég held ég tali
við nuddarann. Kannski ættum
við að lengja tímana. Ef ég ætti
geðró yðar og þetta yndislega
herbergi, myndi ég ekki hafa
á móti lítilsháttar sjúkdómslegu
sjálfur!“ Dr. Babcock.
„Ég þakka fyrir veitingarnar,
Mrs. Manson. Góða nótt.“ George
Perry.
„Ég þakka ykkur fyrir að
koma ykkur héðan út, öllsömun,
og það í snatri.“ Miss Sills.
„Það var rétt, skellið bara
hurðinni. Guð varðveiti mig fyr-
ir karlmönnum í sjúkrastofum!“
Miss Sills aftur, klappar henni
aftur á öxlina. „Ég hélt þau
myndu kæta yður, en þér virð-
ist ekki sérlega kát. Heyrðuð þér
hvernig ég rak Babcock út með
hinum? Ég veit ekki hVað
liræðsla er. Ég segi hvað sem er.
Éf hann lætur reka mig, þá kém
ég óðara aftur, tvíefld. Ég klifra
upp vafningsviðinn og skríð inn
um gluggann. Ljúfan mín hér
og ljúfan mín þar. Þér skuluð
ekki fara í neinar grafgötur um
hvaða ljúfa þér eruð. Þér eruð
mín ljúfa.“
Miss Sills var treystandi, þáð
hlaut að vera, það varð að vera.
Er sá, tími kæmi, myndi Miss
Sills halda velli. Hún var ung
— hve ungf d’uttugu og fjögurrja
eða fimm? En hún var sterk-
byggð og hún hafði verið þjálfúð
til að hugsa og framkvænfa
fljótt. Halda velli. Halda. 1 varþ-
arstöðu? Nei, ekki í varnarstöðu.
Það myndi ekki koma þannig.
Það myndi koma í myrkrinú,
hljóðum fetutn, eins og það hafðí
komið áður. Koma þegar hún
vséri ei.n-'Ep’ef engan tíma mæjtti
missa, ef míhútur, jafnvel sék-
úndur, væru dýrmætar, þá
myndi það gera atlöguna tafar-
laust, fyrirvaralaust.
Ef það kæmi þannig, myndi
Miss Sills einnig verða að deyja.
Ekki Miss Sills, ekki ung stúlka,
sem ekkert hafði af sér gert!
„Er þessi ábreiða ekki orðin
of heit? Mrs. Manson, ég held
að yður sé órðið of heitt með
Framh. á bls. 49.
44
FALKINN