Fálkinn - 27.06.1966, Blaðsíða 47

FRJÁLST
m f
FJALLASAL
EFTIR ÓLÖFIi JÓNSDÓTTUR
(V. HLUTI
Þegar hann vaknaSi var hann
endurnærður og hress í skapi.
Gekk nú út fyrir og var þokunni
létt. Hann sá að hann var staddur
í litlu dalverpi með jökul á allar
hliðar. Hann leit nú betur á húsið
ög sá að í dyrunum hékk mikill
málmhringur útflúraður. Sömu-
leiðis var hurðin mjög járnslegin
og útskorin myndum.
Fór um smalann beygur og
fannst honum þetta allt með ólík-
indum. Hann flýtti sér af stað og
stefndi í suðurátt eftir sólu. Hann
hafði ekki gengið lengi, er honum
fannst sem grjót væri í skóm sín-
um, tyllti sér á þúfu til að losa úr
skónum. Brá svo við að í stað
steina ultu gulllauf úr skónum.
Minntist hann nú laufsins, er hann
hafði gengið í og harmaði sáran
að hafa ekki fyllt vasa sína með
Iauíi.
Þetta átti sér stað á Jónsmessu-
nótt, en á þeirri nóttu verða marg-
ir undarlegir hlutir.
Ásgrímur hafði á inneftirleið-
inni setið hryssu þá, er Gráskjóna
nefndist og var í eigu afa gamla.
Þessi hryssa gerðist nú svo heim-
fús, að drengnum varð erfitt að
hemja hana. Hún lagðist í taum-
ana, svo að ungir handleggirnir
máttu sín lítils þar í mót. Kom
þar, að hún tók af honum stjórn-
ina og geystist áfram sem kólfi
væn skotið. Ásgrímur hélt sér
dauðahaldi í hnakkinn og faxið,
sem bylgjaðist í fang honum. Og
þó að hann væri gripinn ótta, fann
hann jafnframt fara um sig fagn-
aðarstraum, sem breiddist út um
æðarnar, svo að blóðið tók að
ólga. Svo hvarf óttinn, og hann
náði aftur stjórn á hestinum. Það
var engu líkara en hryssan fyndi
breytinguna, sem orðið hafði á
drengnum. Hún varð öll viðráðan-
legri og þýðari.
Nú var komið kvöld. Þung hita-
molla blandin svita og blóði lá í
loftinu. Jarmur kindanna yfir-
gnæfði annan hávaða. Þær höfðu
margar týnt lömbunum sínum og
leituðu þeirra árangurslaust.
Áfram rann fylkingin og varð
stöðugt stærri og stærri. Alltaf
bættust fleiri í hópinn. Að síðustu
voru þær orðnar alveg sinnulaus-
ar, létu berast með straumnum,
viljalaus reköld og hugsuðu um,
hvað það væri gott að standa and-
citak og kasta mæðunni. En eng-
in grið voru gefin, því að menn-
irnir vissu vel, að jafnskjótt oe
stanzað yrði, myndu þær taka *ð
rása, þó að þær væru orðnar
þreyttar, og það yrði ekki auð-
velt að ná þeim saman að nýju.
Þeir ætluðu að ná til byggða
fyrir morguninn. Litlu lömbin voru
orðin svo þreytt. Þau skildu hnld-
ur ekkert í þessu, þetta var svo
skrýtið allt. Hundarnir voru líka
svo ljótir og mmntu á rebba, sem
bjó uppi í fjöllunum. Þau höfðu
ekki öll séð rebba, en mamma
hafði sagt þeim frá honum.
Það smá dró úr ferðinni og loks
var lötrað fetið. Nú sást líka til
bæja. Það fyrsta sem sást var
reykur, sem liðaðist í kvöldkyrrð-
inni í hlykkjum beint upp í loftið.
Mikið urðu allir fegnir að sjá hann.
Hann minnti á kaffi og hvíld og
jafnvel kindurnar vissu að förin
var brátt á enda, að hvíldin var
nálæg. Það var liðmn réttur sólar-
hringur frá því lagt var af stað,
þegar kindurnar voru komnar inn
í nátthagann. Mennirnir fóru heim
á bæinn, þar sem langþráður mat-
ur og kaffi beið þeirra. Síðan fóru
þeir aftur út í réttina og nú bætt-
ust í hópinn margir nýir menn,
sem ekki höfðu verið í rekstiinum.
Framh. t næsta blaði.
BANGSI
OG
LISTA-
VERKIÐ
Nú munaði litlu, að þeir hröpuðu allir
þrir niður á jörð, en Marío tókst að
grípa í þakrennuna á síðustu stundu,
og eins og þið sjáið festist kaðallinn um
hálsinn á honum. Þeir voru hvcr öðrum
hræddari, því að þeir vissu, að illa
myndi fara fyrir þeim ef hjálp hærist
ekki fljótt. Dódó og Tonío æptu eins
hátt og þeir gátu, en Marío kom varla
upp nokkru hljóði fyrir kaðiinum sem
var alveg að kyrkia hann. Rangsi hevrði
óhljóðin í þeim, en hann var bundinn
svo rækilega, að hann gat enga hjörg
sér veitt. En til ailrar hamingju hcyrði
Láki lögga í þeim. „Það er verið að
kalla á hiáln.“ tautaði hinn frægi leyni-
lörrc‘,1">>iónn. ..Af því dreg ég þá álykt-
un, að einn eða fleiri þarfnist aðstoðar.*4
FALKINN 47