Fálkinn - 27.06.1966, Blaðsíða 32

9. hiuti
i
I egginu eru auðvitað allar erfða-
eigindir mannsins geymdar.
Hvaða arískum konum var ætlað
að fórna öðrum eggjastokki sín-
um veit ég ekki, það gat orðið
frjálst framlag eða eignarnám.
En ef hægt yrði að flytja eggja-
stokka úr einni konu í aðra
myndu jafnvel svertingjakonur
geta fætt börn, sem væru hrein-
ir aríar og ekki skyld þeim að
neinu leyti.
Það sem gerðist í Mauthausen
— meðal margs annars — voru
tilraunir til að græða eggja-
stokka. Þetta var vitanlega ekki
hægt við fullorðnar konur. En
tilraunirnar voru endurteknar
frá byrjun, og menn ímynduðu
sér að ef eggjastokkarnir væru
teknir úr börnum og græddir í
önnur börn myndu horfurnar
verða betri. Sternkopf hafði
verið potturinn og pannan í
þessu tilraunafyrirtæki. Ég get
ekki trúað því, að hann hafi
vonazt eftir að þetta tækist —
hann hafði of mikla þekkingu
til að trúa því ómögulega. En
það gaf honum tækifæri til æf-
inga í skurðaðgerðum, sem að
kvensjúkdómum lutu og sem
hann hefði aldrei fengið í venju-
legu sjúkrahússtarfi.
Jæja, meira veit ég ekki. Við
réttarhöldin i Niirnberg var
Sternkopf sagður hafa dáið í
Tékkóslóvakiu áður en styrj-
öldin var á enda. Ég vissi að
hann var á lífi og ég vissi einn-
ig að honum hafði smám saman
tekizt að vinna sig upp sem
kvenlæknir i Stokkhólmi undir
minu nafni. Hann hafði engar
sérstakar ástæður til að óttast
mig — ég var talinn dauðvona
þegar hann keypti sér persónu-
gervi mitt. Það sem helzt vekur
undrun mína er að hann skuli
ekki hafa reynt að ganga úr
skugga um það. Ef hann vissi
að ég er á lifi og bý hér, þá
væri líf mitt í mikilli hættu.
— Ég skal engu Ijóstra upp,
sagði Stenfeldt. En hvað myndi
hann geta gert yður ef hann
yrði afhjúpaður?
— Hann gæti ef til vill ekki
gert mikið sjálfur. En úlfarnir
halda saman.
— Hvað eigið þér við?
Meyer brosti stillilega. —
Spyrjið ekki, sagði hann rólega.
Skýringar mínar myndu láta
yður ótrúlega í eyrum. Hins veg-
ar — þá hef ég átt von á þessu
samtali í mörg ár. Ég hef alltaf
haft leyndan grun um, að þessi
skollaleikur gæti ekki haldið
áfram til æviloka. Ég mun bíða
rólegur átekta og sjá hvað setur.
— Hvað hét læknirinn í Chur,
sem þér vísuðuð ungfrú Rosen-
berg til?
— Doktor Weisenfeld. Það er
kona. Þér getið treyst henni
fullkomlega.
10. KAFLI.
Doktor Weisenfeld var á fimm-
tugsaldri og tók á móti Stenfeldt
með mikilli vinsemd og hlýju.
Eftir nokkur inngangsorð bar
Stenfeldt fram erindi sitt. Vegna
hvers hafði Grete Rosenberg
leitaði til hennar?
Doktor Weisenfeld hellti kaffi
úr hitabrúsa í bolla handa sér.
— Hún leitaði til mín vegna
einhverra þrauta í kviðarholi.
Ég rannsakaði hana á venju-
legan hátt en fann ekkert, sem
gæti gefið neina vísbendingu.
Hún sagðist hafa verið undir
hendi læknis í Stokkhólmi að
nafni Hoffmann, vegna þessa
kvilla. Þar sem mér virtist kon-
an mjög æst og taugaóstyrk,
bað ég hana að koma daginn
eftir. Þegar hún var farin úr
lækningastofunni náði ég síma-
sambandi við doktor Hoffmann
í Stokkhólmi, og var hann afar
elskulegur. En hann varð alvar-
lega kvíðinn, þegar ég sagði
honum, að sjúklingur hans hefði
leitað til mín. Hann sagðist hafa
brýnt fyrir henni að taka sér
ekki neina langferð á hendur,
og hann bað mig eindregið að
telja hana á að snúa aftur til
Stokkhólms með fyrstu flugferð
og finna sig hið bráðasta.
— Og þér fluttuð henni skila-
boð hans?
— Já. Konan kom aftur á til-
settum tima morguninn eftir.
Ég færði henni kveðju Hoff-
manns. Hún virtist hálf hikandi
og hrædd, en ég hughreysti hana
og reyndi að vekja traust hjá
henni. Siðan fór hún héðan og
ég veit ekki meira. Hafa upp-
lýsingar mínar gert yður óró-
legan? Hef ég gert nokkuð, sem
var ungu konunni i óhag?
Stenfeldt stóð á fætur. — Þér
gerðuð það sem sanngjarnt má
teljast, sagði hann. Get ég feng-
ið lánaðan síma hér nokkurs
staðar, þar sem ég verð ekki
ónáðaður?
— Ég er að fara í sjúkravitj-
un, sagði doktor Weisenfeld. Þér
getið haft frjáls afnot af skrif-
stofu minni.
Þegar Stenfeldt var orðinn ein-
samall bað hann um hraðsam-
tal við Stokkhólm og ferðaskrif-
stofuna þar sem Grete vann. En
Grete hafði ekki komið aftur úr
leyfinu heldur hafði hún tilkynnt
veikindi. Hann bað um annað
samtal við sjúkrahús sitt og
náði í deildarhjúkrunarkonuna,
sem sagði honum að Grete
Rosenberg lægi á sjúkrahúsinu
til rannsóknar og ætti að skera
hana upp daginn eftir.
Þriðja simtal Stenfeldts var til
Zurieh. Hann gat fengið sæti í
flugvél til Kaupmannahafnar þá
um kvöldið. Hann pantaði far-
miðann og þaut síðan út til að
ná lestinni til Zurich. Hann nærri
hljóp eftir götunum. Hann hljóp
til að forða lífi sínu og Grete
og Martin Meyer.
Caravellan klauf myrkrið með
dimmum hvin frá þrýstilofts-
hreyflunum. Lars Stenfeldt hafði
fengið sæti hægra megin í vél-
BKENNIMERK'r
32
FALKINN
li