Fálkinn - 27.06.1966, Blaðsíða 34

BRENNIMERKT BRENNIMERKT BRENNIMERKT BRENNIMERKT
Hann kom á brautarstöðina
tíu mínútum áður en lestin átti
að fara af stað og tróð nokkr-
um krónupeningum niður í síma-
sjálfsala. Rödd símastúlkunnar
í Stokkhólmi var syfjuleg þegar
hann bað hana um að leita að
doktor Lindwall á þriðju skurð-
stofu. Hún kom aftur með þau
skilaboð, að Lindwall væri stadd-
ur í sjúkrahúsinu en enginn vissi
nákvæmlega hvar. Hún ætlaði að
leita betur.
Eftir eina mínútu kom hún
aftur með skilaboð. Doktor Lind-
wall hafði verið á næturvakt og
ekki ósennilegt að hann væri
þegar farinn heim.
— Reynið aftur, bað Stenfeldt.
Símastúlkan gerði ítrekaðar
tilraunir. Mínúturnar liðu. Allt
I einu tilkynnti stöðvarhátalarinn
brottför hraðlestarinnar. Sten-
feldt fleygði heyrnartólinu á
simann og stökk út að lestinni.
Það var ef til vill það sama og
að fleygja frá sér tækifæri, en
hann hafði ekki tíma til að ihu~a
það nánar. Og lestin brunaði af
?*að um leið og hann hafði lok-
að vagndyrunum á eftir sér.
Snjóstormurinn hélt áfram án
afláts, og þegar lestin var kom-
in til Austurgautlands var hún
klukkutíma á eftir áætlun. Sten-
feldt þiammaði eirðarlaus fram
og aftur eftir lestarganginum.
Eiginlega ætti hann að gefa upp
alla von. Skurðaðgerðir sem el.ki
voru áriðandi slysatilfelli byrj-
uðu ávallt klukkan átta á
morgnana. Nú var klukkan að
verða ellefu. Ef hann yrði að
horfast í augu við fullgerðar
staðreyndir eftir nokkra klukku-
tíma — hvað átti hann þá að
gera? Hann gat ekki lengur
hugsað um hefnd. Ekkert gæti
hvort sem er bætt aftur það sem
Hoffmann hafði eyðilagt.
Grete...
Kveðjubréfið sem hún hafði
skilið eftir i Niederjoch hafði
hann i brjóstvasanum. Hann tók
það upp og las það enn á ný.
“.. .ef ég finn aftur sjálfa mig
og ef mér finnst þá að ég geti
uppfyllt þær kröfur, sem hægt
er að gera til fullþroska konu —
leyfðu mér þá að eiga frum-
kvæðið og leita þig uppi. Ef þú
heyrir ekkert frá mér, þá leit-
aðu ekki að mér, gerðu engar
fyrirspurnir og biddu mín ekki.
Láttu mig hverfa úr lífi þinu ..“
Nei, hugsaði hann, ég get ekki
setið með krosslagðar hendur og
beðið átekta. Ég get ekki verið
hlutiaus. Grete — skilurðu ekki
að ég elska þig? Að ég vil eiga
þig hvort sem þér finnst þú vera
heilbrigð eða stórgölluð. Ég vil
ekki eiga neitt gallalaust blóm.
Ég vil þig eins og þú ert...
Leiðin var greiðfærari frá
34 FÁLKINN
Norrköping til Stokkhólms.
Fimmtíu mínútum eftir áætlun
stanzaði lestin á aðalbrautar-
stöðinni í Stokkhólmi. Tíu mín-
útum eftir það stóð doktor Sten-
feldt í sjúkradeildinni sem hann
hafði starfað við þar til í des-
emberlok. Systir Maj var eitt-
hvað að sýsla í lyfjaherberginu
þegar hann stóð allt í einu í
dyrunum. Hún varð öll uppljóm-
uð eins og hún sæi gamlan og
góðan vin. — Er doktor Sten-
feldt kominn aftur...!
— Hvar er Grete Rosenberg
núna?
— Ungfrú Rosenberg, sagði
hún hikandi. Já, henni var ekið
niður á skurðstofuna fyrir
stundarfjórðungi.
Systir Maj starði á eftir Sten-
feldt, sem geystist út eins og
vitfirringur, fram ganginn og
hvarf inn í lyftu.
11. KAFLI.
Enginn var í snyrtiherberginu
fyrir framan skurðstofurnar
Stenfeldt reif sig úr fötunum, fór
í steypibað, þurrkaði sér með
eldingarhraða fór í hrein nær-
föt úr birgðaskápnum og græn-
an skurðstofuslopp. Hendur hans
voru óstyrkar og fálmandi þegar
hann reyndi að draga á sig dauð-
hreinsaða gúmmíhanzkana. Svo
ýtti hann upp hurðinni með oln-
boganum og stóð þá í milligang-
inum milli snyrtiherbergisins og
skurðstofanna. Fyrir utan skurð-
stofu tvö stóð gangastúlka, sem
hann kannaðist ekki við.
— Er Hoffmann þarna inni?
Stúlkan horfði feimnislega á
hann og svaraði ekki.
— Er Hoffmann þarna inni
endurtók hann hörkulega.
— Já, sagði stúlkan loksins.
En það má enginn koma inn á
meðan aðgerðin stendur yfir.
— Þvættingur, sagði Stenfeldt
með þjósti og reyndi að ryðjast
fram hjá henni. Hún þrýsti sér
upp að hurðinni og varnaði hon-
um inngöngu. Hann sendi henni
augnaifeð sem kom henni til að
skjálfa af hræðslu.
— Farðu frá, sagði hann al-
variegur I bragði.
Það var gott að hún skyldi
standa þarna, hugsaði hann i
skyndi. Hún gaf mér nokkurra
augnablika umhugsunarfrest. Ég
verð að vera rólegur ef ég á að
geta gert nokkurn hlut.
Stúlkan hlýddi og opnaði fyrir
honum. Þegar dyrnar lukust aft-
ur að baki hans, stóð hann kyrr
og greip andann á Iofti.
Hoffmann er brjálaður hugs-
aði hann. Þetta er ómögulegt.
Sjúklingur lá á skurðarborð-
inu og var andlitið hulið. Þar
sem að réttu lagi hefðu átt að
vera að minnsta kostl tvelr að-
stoðarlæknar vlðstaddir, var nú
aðeins ein hjúkrunarkona. Við
svæfingavélina stóð ungur piltur,
sem auðsjáanlega var aðeins
læknanemi eða í mesta lagi ný-
bakaður kandidat. Annars var
þarna enginn maður, sem fær
væri um að veita neina aðstoð
ef í harðbakka slægi. Þetta
stríddi gegn öllum lögum og
reglugerðum en umfram allt
gegn hverri ögn af heilbrigðri
skynsemi.
— Hver var það sem kom?
spurði Hoffmann án þess að
snúa sér við. Hjúkrunarkonan
leit upp frá skurðsvæðinu og
öllum dúkunum.
— Doktor Stenfeldt, svaraði
hún lágum rómi.
Hoffmann sem staðið hafði
álútur yfir sjúklingnum, rétti
harkalega úr sér. Skærin, sem
hann hafði haldið á í hendinni
féllu niður í skálina með glamr-
andi tómahljóði. Hann sneri sér
við: — Þú hefur ekki leyfi mitt
til að koma hingað inn, 'sagði
hann ógnandi. Hypjaðu þig
burt!
Stenfeldt virti ekki fyrrverandi
yfirmann sinn viðlits. Hann gekk
að sjúklingnum og fjarlægði
dúkinn sem svo tilefnislaust
hafði verið lagður yfir andlit
hennar. Grete var fölleit en full-
komin ró hvíldi yfir andlitsdrátt-
um hennar. Með því að líta
snöggvast á svæfingarslöngurn-
ar vissi hann að hún hafði ver-
ið svæfð með sprautu og fékk
aðeins ofurlítið súrefni i slöng-
unum. Bullan í súrefnistækinu
sýndi rólegan andardrátt. Æða-
slögin voru rúmlega niutiu, blóð-
þrýstingurinn eðlilegur. Hann
gekk kringum borðið og tók sér
þá stöðu sem hann var vanur að
hafa þegar hann aðstoðaði Hoff-
mann.
— Haltu áfram aðgerðinni,
sagði hann þurrlega. Gefðu mér
einhverjar upþlýsingar í snatri
svo ég geti hjálpað þér.
Hoffmann dró djúpt andann.
I stað þess að verða æstur virtist
hann algerlega kaldur, nærri
hrokafullur. — Ég þarf ekki
þinnar aðstoðar við. Öðrum hvor-
um okkar er ofaukið hérna við
borðið. Ef þú ferð héðan skal
ég halda áfram verki mínu.
— Ég verð hér kyrr.
— Eins og þér þóknast. Þá
fer ég sjálfur. Við hverju hef-
ur þú hugsað þér að skera hana
upp?
Það var hæðnishljómur i
rödd Hoffmanns. Hjúkrunarkon-
an gekk nokkur skref aftur fyr-
ir Stenfeldt og raðaði áhöldunum
á bakkann. Lágt glamrið I ■
málmi við gler og snörlið í súr-
efnisslöngunni var það eina sem
heyrðist. Hoffmann stóð hreyf-
ingarlaus. Hann horfði beint
fram fyrir sig en virtist samt
ekki sjá neitt.
Stenfeldt skoðaði skurðinn.
Neðri sárbarmurinn var þykkur
og ávalur eins og skorið hefði
verið ofan við mjög gamalt ör.
Vöðvarnir voru mjög aðskildir
og lífhimnan opnuð með sára-
hökum. Allt var þetta eins marins
verk mjög vel af hendi leyst. En
hvað ætlaðist Hoffmann fyrir?
— Haltu áfram! sagði Sten-
feldt óþolinmóður. Hann sneri
sér að unga manninum við svæf-
ingartækin: Hve lengi... ?
— Fimm stundarfjórðunga.
Hið undarlega og vart sýni-
lega bros í augum Hoffmanns
fyllti hann bræði en hann stillti
sig. Likami hans titraði allur af
þreytu og taugaþenslu, og hann
vissi að hann gæti ekki treyst
höndum sínum ef hann ætti að
framkvæma vandasama aðgerð.
Honum datt í hug að fara út
og kalla í einhvern af hinum
læknunum. En það myndi hafa
of miklar skýringar og þrætu-
mál i för með sér. Það sem máR
skipti núna, var að aðgerðin gæti
haldið áfram án truflana.
— Haltu áíram, sagði hann
harðneskjulega.
— Ég skal halda áfram strax
og þú ert farinn héðan út, sagði ■■
Hoffmann önugur. Annars fer
ég sjálfur. Þú getur valið.
— Hvernig ætti ég að geta
haldið áfram, sagði Stenfeldt
milli samanbitinna tannanna. Ég
hef engar myndir, enga sjúkra-
skýrslu, veit ekki einu sinni um
hvað er að ræða. Þvi hefur þér
tekizt að halda leyndu. Nú verð
ég kyrr þar til ég hef fengið að
vita sannleikann.
Hjúkrunarkonan sneri bakl
við þeim á áberandi hátt og svæf- ,
ingamaðurinn beygði sig yfir
tækin. En þess gerðist engin ,
þörf. Hoffmann og Stenfeldt sáu
aðeins hvorn annan.
— Ég gef þér mínútu, sagði
Hoffmann. Svo fer ég héðan.
Hann leit á klukkuna, sem hékk
yfir dyrunum. — Nú eru f jörutíu
og fimm sekúndur liðnar.
Stenfeldt dró djúpt andann.
Þegar sekúnduvísirinn var korn-
inn á ellefu sagði hann: — Ég
átti viðræður við Martin Meyer.
Engin breyting var sjáanleg á
andliti Hoffmanns. Hann lokaði
aðeins augunum hægt, eins og
hann væri að reyna að rifja eitt-
hvað upp fyrir sér. Svo hristi
hann höfuðið snögglega. —
nafnið minnir mig ekki á neitt.
Systir, hafið allt til reiðu til að
loka skurðinum. Ég dreg mig .
i...
Framh. I næsta blaði.