Fálkinn - 27.06.1966, Blaðsíða 23

Jt
jneð sér. Emma gimbaði núna.
Áður prjónaði hún, en þau fengu
hana til að hætta því — vegna
prjónanna. Prjónarnir höfðu
hina réttu lögun, voru eins ná-
lægt réttri stærð og lögun og
nokkuð gat verið, nokkuð sem
jneð heppni væri hægt að komast
höndum undir. Heppni, ef hend-
urnar, ef aðeins hendurnar ...
Hendur. Gamlar hendur Emmu,
vinnulúnar og hrjúfar, vegna
þess að hún vann fyrir sér með
þeim, en sterkar. Gamlar hend-
tir Emmu, sem ekki þörfnuðust
neinna krafta, héldu um þessa
dásamlegu prjóna. Sneru þeim
milli fingra sér, veltu þeim fram
og aftur, yndisleg hreyfing sem
bruðlað var á Emmu.
Emma hlaut að hafa séð hana
gefa prjónunum gætur; hún
hlaut að hafa séð augnaráð henn-
ar vegna þess að hún hafði sagt:
„Nei, nei, Miss Nora, þér megið
ekki hugsa svo hræðilega."
Emma gat ómögulega vitað hvað
hún var raunverulega að hugsa,
enginn gat vitað það. Enginn
nema — nei, það var ómögulegt.
Eða var það? Hún hafði brotið
heilann svo áhyggjurnar höfðu
nærri rænt hana vitinu, þar til
hún heyrði þau tala sarnan þeg-
ar þau héldu að hún væri sof-
andi. Miss Sills sagði: „Hún vildi
fá prjónana hennar Emmu í dag.
Emma sá það á augnaráðinu.
Mér geðjast ekki að þvi, Mr.
Manson, mér geðjast hreint ekki
að því. Hún gæti ekki haldið á
þeim, jafnvel þótt við létum þá
í hendurnar á henni — hún get-
ur ekki einu sinni haldið á vasa-
klút, ekki núna. En mér líkar
það ekki. 1 svona tilfellum get-
ur orðið snögg breyting — tíma-
bundin auðvitað, eins konar
vöðvakrampi. Hún gæti gert
sjálfri sér alvarlegt mein, ef hún
LEIKIÐ
FJÓR-
HEIMT
næði í eitthvað oddhvasst. Svo
ég sagði Emmu að hætta að
prjóna og gera eitthvað annað.
Gimba til dæmis. Það getur
enginn meitt sig á lítilli plast-
spólu."
Hann sagði: „Gera sér mein?
Hræðilegt! En ég er hræddur
um að það sé rétt hjá yður. Ég
sá hana horfa á blýantinn yðar
þegar þér voruð að semja hjúkr-
unarlistann. Hún vildi fá hann,
hún þráði að fá hann. Blýant!
Hvað gæti hún gert við blýant?“
„Ég veit það ekki. Við getum
ekki lesið þennan veslings huga.
En í sannleika sagt, Mr. Manson,
við verðum að vera stöðugt á
verði. Við verðum að vera við-
búin' líkamlegum breytingum.
Þér vitið að hún gæti gert sér
— mér er meinilia við að segja
þetta — hún gæti gert sér —
ég á við, hún gæti skaðað í sér
augun. 1 þessu ástandi sem hún
er, ég meina andlegu ástandi,
þá finnst henni ef til vill að hún
sé gagnslaus, byrði á yður. Hún
gæti valdið sér meini — ó, það
er hræðilegt, aumingja konan.
Kannski vill hún ekki einu sinni
sjá!
Þá lagði hann hlýjar hendur
sínar yfir hana. Hann sagði:
„Gætið hennar, Miss Sills, látið
ekkert koma fyrir hana. Hún er
allt sem ég á. Þessi fallegu augu,
hafið þér tekið eftir hvernig þau
— elta? Þau eru það eina við
hana, sem er iifandi."
Þess vegna var það, sem
Emma varð að hætta við prjón-
ana og fara að gimba, sem hún
hafði mestu skömm á. Þess
vegna var það, sem Miss Sills
hafði nú aldrei blýant eða sjálf-
blekung klemmdan íraman á
svuntuna sína. Gæti valdið mér
meini... Hugsaðu ekki um það,
sagði hún við sjálfa sig. Þú ert
lánsöm, þú ert lánsöm, vegna
þess að þau gátu rangt til.
Hugsaðu um eitthvað annað,
reyndu að hugsa sterkt, sterkt.
Hugsaðu um hendurnar á þér,
fingurna á þér; um eitthvað sem
komið gæti í staðinn fyrir blý-
ant. Eitthvað, eitthvað, sem hægt
væri að snúa og velta í máttlaus-
um fingrum, snúa og velta og
gefa þeim styrk. Leyndan styrk
sem hún yrði að dylja. Ef þú
værir hermaður á spítala þá
myndi þér vera fengið eitthvað
í hendurnar og þér hjálpað að
velta því og snúa. Á sjúkrahúsi
myndi þér vera hjálpað. Þess
vegna ertu ekki á sjúkrahúsi
þess vegna ertu heima. Þú heyrð-
ir hvað þau sögðu: „Henni líður
betur á sínu eigin heimili, á
meðal fólks, sem henni þykir
vænt um.“ Gæti valdið sér meini;
þú heyrðir það líka. Þar varstu
einnig lánsöm að geta ekki hleg-
ið. Þú ert lánsöm vegna þess að
ef þú byrjaðir einu sinni, þá gæt-
irðu ekki hætt. Þú myndir koma
upp um þig. Valdið sér meini,
þegar það eina sem þú vilt er
að halda í þér lífinu, ekki missa
það. Halda því, eins og það er,
þangað til... Hvað er þetta, ég
er að gráta. Þetta eru tár á
höndunum á mér. Ég vissi ekki
að ég gæti grátið. Hugsa um
eitthvað annað. Fljótt... Bruce
kemur með fjögur fimmtán lest-
inni. Betra að hugsa ekki um
það heldur. Á hverjum degi,
beygir sig niður til að horfa í
andlitið á þér, kyssir hendur
þínar, segir þér hvað þú lítir
vel út, stríðni, látaiæti... Hættu
þessu, hættu þessu.
Líttu á kögrið á værðarvoð-
inni. Gamla, góða voð; indæla,
þykka kögur. Þykkt. Nærri eins
þykkt og blýantur! Reyndu það,
reyndu það meðan þú ert ein,
flýttu þér áður en — áður en
Emma kemur. Áður en nokkur
kemur. Áður en þau koma öll
þrammandi úr gönguferðunum,
æfingunum, frá járnbrautarstöð-
inni. Svona, nú tókst þér það
nærri því. Nærri því. En láttu
ekki hugfallast þótt það virðist
ómögulegt núna; einhvern tima
tekst þér það. Reyndu aftur.
Þarna er góð, þykk lykkja, sem
liggur yfir vinstra úlnliðinn á
þér. Vittu hvort þú getur snert
hana með hinni hendinni. Vittu
hvort þú getur hreyft úlnlið-
inn, handlegginn, handlegginn,
reyndu ... Nei. Nei, en gráttu
samt ekki aftur, það er ekkert
gagn að þvi. Haltu áfram að
reyna, og þakkaðu guði fyrir að
hugur þinn skuli vera heilbrigð-
ur. Það er eitt, sem þau eru
ekki viss um, hugur þinn. Þar
hefurðu dálítið forskot; þannig
muntu að iokum sigra. Einhvern
daginn mun önnur hönd þín ná
I kögrið og lykjast um það. Ein-
hvern daginn muntu grípa um
kögrið og opna og kreppa fing-
urna. Velta mjúku, þykku kögr-
inu milli fingra þinna, aftur og
aftur, þangað til þeir eru nógu
sterkir til að halda á blýanti.
Blýanti. Þú færð aldrei að sjá
blýant framar. Þú veizt það. Én
fingur þínir verða viðbúnir
hverju sem býðst. Það gerir ekk-
ert til þótt þú getir aldrei fram-
ar gengið, aldrei framar talað.
Þú þarft ekki annað en tvo fing-
ur. Tvo? Nei, einn. Einn væri
nóg. Einn fingur getur bent. Þú
gætir skrifað í loftið með einum
fingri, bendingamál. Þú gætir
gert þig skiljanlega svo ekki
yrði um villzt, ef þú yrðir ein-
hverntíma ein með réttri mann-
eskju... En hvernig get ég vit-
að hvaða manneskja er rétt? Ég
er ekki einu sinni viss núna.
Hvernig get ég vitað hver þeirra
er bæði rétt og örugg? Svona,
svona gráttu ekki. Það eyðir
þessum litlu kröftum, sem þú
hefur. Svona, svona, vertu nú
ekki eins og smábarn. „Litla
telpan mín,“ sagði hann...
Þarna kemur Emma.
Milly Sills gekk yfir garðinn
og hraðaði sér að Larchville
braularstöðinni. Fjögur-fimmtán
lestin frá Nevv York var að renna
inn á stöðina, og stöðvarpallur-
inn var þéttskipaður ættfólki og
hundum. Hún hafði rétt tima til
að toga húfuna fallega út á snið,
áður en George Perry og Mr.
Bruce Cory olnboguðu sig til
hennar gegnum mannþröngina.
Milly og George, sem bjó með
foreldrum sinum í næsta húsi
við Manson hjónin, höfðu verið
vinir um nokkurt skeið. Hún
leit hálfgerðu hornauga á Mr.
Cory, en varð að viðurkenna að
hann væri skrambi myndarlegur
með sín — hvað var það, fimm-
tiu ár? Emma hafði sagt henni,
að hinn Mr. Cory, fyrri eigin-
maður Mrs. Manson, hefði verið
um tíu árum eldri en Mrs. Man-
son, og hún var fjörutíu og
tveggja. Og Bruce Cory var tví-
buri við þann Mr. Cory. Jæja,
skrambans ári myndarlegur með
sin fimmtíu og tvö ár eða hvað
það nú var. Engin fita, ekki
gramm. Vinurinn George var
eins og hvolpur í samanburði við
hann.
„Fjandakornið," tautaði Milly
í barm sér, „það virðist eins og
við George getum ekki fengið
að vera ein saman nokkra stund
þessa dagana."
Hún veifaði og þeir veifuðu
á móti yfir höfuð hinna farþeg-
anna. Hún skipulagði í skyndi
kvöldið í huganum. Kannski bíó,
kannski ball, ef til vill hvort
tveggja. „Ég skal lempa hann
LEIKID
FJÓR-
HEINIT
tll,“ hugsaði hún ákveðin. „Mér
er sama þótt hann sé súr á svip-
inn. Hann verður að vinna bug á
þvi. Ég, til dæmis, læt það ekki
viðgangast. Ég til dæmis hef
meira en nóg á minni könnu.“
Aftur á móti, hugsaði hún með
sér, var enginn jarðarfararsvip-
ur á Bruce Cory, með golfvallar-
sólbrunann og tennisvallar-vöxt-
inn. Hún horfði með aðdáun og
hæfilegri tortryggni á hann
nálgast. Hann gekk eins og hann
væri smurður á hjörum.
„Mr. Perry, geri ég ráð fyrir,“
sagði hún við George, er þeir
voru komnir til hennar. Hún
krækti handleggnum ástúðlega í
olnboga Georges og kleip hann,
en hann virtist ekki finna fyrir
því. Bruce Cory sendi hún bros-
ið, sem hún var vön að geyma
handa ættingjum sjúklinga.
„Halló,“ sagði George. „Ég
rakst á Mr. Cory í reykingavagn-
inum.“
Cory endurgalt bros hennar og
leit velþóknunaraugnaráði yfir
hana frá hvítum strigaskónum
upp að hvítum hjúkrunarkappan-
um. Hún fann að henni geðjaðist
að því. George hafði litið snögg-
lega á hana, einu sinni, og það
var ekkert i augnaráðinu. Ekki
neitt, neitt.
Þau gengu yfir stöðvarpallinn.
„Leigubíl heim eða ganga?"
spurði George.
„Ganga,“ svaraði hún. „Þetta
er viðrunartíminn minn.“
Cory varð óðara umhyggju-
semin sjálf, horfði á hana á-
hyggjufullur. „Getið þér nokkuð
skemmt yður?“ spurði hann.
„Eða er það allt sarrian eintóm
mæða?“
Skemmt yður, hugsaði hún i
þöglu háði. Að láta sér slíkt um
munn fara! Ég þekki þig og
þína nóta, góði minn. Þú hefur
ekki haft þig i frammi enn sem
komið er, en það er einn af þínu
tagi í sérhverju starfi ... Hún
sendi honum brosið sem hún
geymdi mönnum af því tagi,
FÁLKINN 23