Fálkinn - 27.06.1966, Blaðsíða 33

FRAMHALDSSAGA________... eftir ERIK HORLANDBR
inni, og gegnum litla gluggann
sá hann rautt ijóskerið á flug-
vélarvœngnum Ijóma skært með
stuttu millibili. Það, að smá-
sprenging virtist verða í geislan-
um hverju sinni, þýddi að mistur
eða snjór væri í lofti.
, , Hann fann til ótta og örvíln-
unar. Hann hafði hringt frá Chur
til Gasthaus Niederjoch og beðið
um að farangur hans yrði send-
tir til Ziirich um daginn. En
þegar flugvélin lagði af stað
voru töskurnar enn ekki komn-
ar. Hann fór um borð án þess
að hafa annað með sér en fötin
sem hann stóð í.
Og óttinn var óljós angist
vegna þess sem var að gerast
þar sem hann náði ekki til. Grete
liggjandi á sjúkrahúsi og undir
hendi svikarans Hoffmanns, sem
auðsjáanlega stóð nú andspænis
erfiðasta vali lífs síns. Skýring
Meyers á því sem gerzt hafði
i fangabúðunum í Mauthausen,
staðfesti það sem áður hafði ver-
ið hugsanlegt en virzt allt of
ótrúlegt: starf Hoffmanns þar
hafði verið í því fólgið að
gera tilraunakenndar móðurlífs-
aðgerðir á konum. Tilraunirnar
höfðu jaínvel átt við börn. Flutn-
ingur eggjakerfa... Og þá —
fyrir tuttugu árum vissu menn
ekkert um ofnæmisviðbrögð á
meðan ágrætt líffæri væri að
festa rætur i nýjum móðurvef ..
Hann vildi ekki halda þessum
hugrenningum áfram. Hann ein-
beitti hug'anum visvitandi að
rauða ijóskerinu úti á flugvélar-
vængnum. Hann reyndi að slaká
á og tileinka sér hina mók-
kénndu værð, sem ávallt fýlgdi
næturflugi og kom hinum far-
þegunum til að sitja hálfdott-
andi í sætum sínum. En þreytan
espaði aðeins hugarflug hans.
Hann vissi að ef það versta hefði
átt sér stað — að Hoffmann
hefði framkvæmt glæpsamlega
aðgerð á Grete — þá var aðeins
eitt að gera: berja hann til jarð-
ar, og berja miskunnarlaust,
jafnvel þótt hinn friðelskandi óg
algerlega saklausi herra Meyer
yrði dréginn með í fallinu ...
En hvers vegna ætti Hóff-
mann éiginlega að fara að leggja
út í uppskurð núna? Ef Grete
hafði Verið rænd eggjastokkum
síhúm, þá gátu engin vísindi eða
önnur öfl í heiminum gefið henni
þá aftur. Hoffmann myndi aldréi
geta bætt þann skaða, sem hann
hafði valdið.
Það fór hrollur um Stenfeldt.
Ef þetta var nú aðeins sýndar-
aðgerð? Ef uppskurðurinn var
nú aðeins sviðsetning og til þess
ætlaður að misheppnast og leiða
sjúklinginn til dauða?
Flugvélin virtist standa kyrr í
kvöldrökkrinu. Vængur hennar
stóð stífur út í tómið og hreyfð-
ist ekki um millimetra fram á
við. Stenfeldt vissi að þetta var
skynvilla og að hraðinn var ná-
lægt 800 kílómetrum á klukku-
stund. En skynsemin gat ekki
bælt niður hina ofboðskenndu
angist hans. Flugvélin sat föst
í tömri eilífðinni á meðan Hoíf-
mann gerði ráðstafanir til að
afmá öll spor og sönnuriárgögn
eftir sig.
Flugfreyjan laut yfir hann:
— Má bjóða yður kaffibolla?
— Þakka yður fyrir, það væri
prýðilegt.
Hún kom aftur með kaffiboll-
ann að vörmu spori, lagði niður
hilluborðið sem fest var á bak
næsta sætis fyrir framan. —
Gjörið syo vel. Við verðum kom-
in til Kastrup eftir hálftíma.
Hann sötraði brennheitt kaff-
ið. — Ég flýg ekki mjög oft,
sagði hann, en hvernig er það
fá ekki farþegarnir yfirleitt
veðurskýrslu úr hátalaranum?
— Oftast, svaraði flugfreyjan.
— Höfum við fengið hana i
kvöld? Ég hef kannski ekki haít
athyglina hjá mér...
— Ég veit það ekki, svaraði
hún. En veðrið hérna yfir Þýzka-
landi hefur verið gott og , frem-
ur lágskýjað. Yfir Eystrasalti er
snjóstormur upp í 2000 metra
hæð, en við fljúgum yfir hann.
— Haldið þér að Arlanda sé
opinn?
Flugfreyjan hrukkaði ennið og
leit til hliðar. — Það er óvíst,
sagði hún. Flugmaðurinn hefur
fengið leyfi Kastrup flugvallar
til að lenda en meira vitum við
ekki í svipinn. Kastrup og Ar-
landa eru að ræða um að stöðva
umferðina það sem eftir er næt-
ur þegar nálægustu flugvélar
hafa verið teknar niður.
— Mér liggur mjög á að kom-
ast til Stokkhólms, útskýrði
Stenfeldt. Mynduð þér vilja láta
mig vita hvernig umræðunum
milli Arlanda og Kastrup lykt-
ar? Ég verð að gera áætlanir
minar eins snemma og mögulegt
er til þess að finna einhverja
leið. Ef Arlanda lokar fyrir lang-
línuflugið þá þýðir það auðvit-
að að Bromma lokar einnig fyr-
ir innarilandsflugið. Eða er nokk-
ur leið að komast til Malmö og
þaðan með áætlunarflugvél til
Stokkhólms í fyrramálið?
— Bromma lokaði fyrir nokkr-
um klukkustundum, svaraði flug-
freyjan. Svo það yrði líklega
ekki um annað að ræða en lest-
ina.
Hann gat ekkert gert, — að-
eins beðið. Éftir nokkra stund
tókst honum að verða ofurlítið
rólegri. Hann lét augun aftur og
sá þá ekkert annað en föla and-
litsmynd Grete bera við svart
djúpið. Málmkennt hátalara-
hljóð reif hann upp af mókinu:
— Gott kvöíd, herrar mínir og
frúr. Við verðum því miður að
tilkynna yður að öll flugumferð
yfir Sviþjóð liggur niðri vegna
óveðurs Við leridum á Kastrup-
flugvelli eftir hér um bil tuttugu
minútur. Okkur þykir mjög leitt
að flugvélin getur ekki haldið
áfram samkvæmt áætlun til
Stockholm-Arlanda. Þeir farþeg-
ar, sem ætluðu að halda áfram
þangað verða gestir okkar í
Kaupmannahöfn I nótt. Eftir fá-
einar mínútur lækkum við flug-
ið. Vindur er hvass undir tvö
þúsund metrum. Ég vildi þess
vegna biðja yður að festa þegar
á yður öryggisbeltin og slökkva
í sígarettum.
Flugvélin tók að hossast og
vagga, og við og við huldi snjó-
fjúkið rauða Ijósið á vængnum.
Stemningin varð daufleg í klef-
anum og loftþrýstingurinn á
hljóðhimnurnár vár illþolandi,
þar sem flugmaðurinn hafði kós-
ið að fljúga fyrir ofan Veðrið
eins lengí og hægt var' og varð
nú að lækka flu'gið gegnum
óveðúrsbeltið hraðar en eðlilegt
mátti teljast. Nokkur fjarlæg
ljós blikuðu í næturgrárri hríð-
inni. Síðari kom dynkurinn
þegar hjólin námu við stein-
steypta flugbrautina. Vélarftvin-
urinn dvínaði og flugvélin hægði
æ meira á sér. Nú færðist aftur
líf í farþegana, og skrafið varð
fjörlegt aftur eftir algera þögn
niðurflugsins.
Nokkrum mínútum síðar stóð
Lars Stenfeldt í flugstöðinni og
reyndi að telja SAS-mann á að
útvega sér umfram allt einka-
flugvél, sem gæti flutt hann yíir
til Malmö. Beiðnin var ófram-
kvæmarilég. Jafnvel þótt einhver
hefði fengizt til að réyn'a hefði
hann aldrei fengið' brottfarár-
leýfi né' heldur lendingarleyfi i
Bulltöfta. Stenfeldt náði' í leigu-
bíl og skipaði bílstjóranum áð
aka í loftinu til ' ferjustöðvar-
innar. Hanri komst um borð í
ferjuna nokkrum mínútum áður
en hún átti að leggja af stað.
Klukkustundirnar tvær á leiðinni
til Malmö voru honum eins og
martröð. Ferjan hjó og valt svo
um munaði í særótinu, og enn
sáust engin ljós af ströndum
Svíþjóðar. Hann var þreyttur og
hafði ekki fullkomið vald á sér.
Hann hataði flugvélar og hann
hataði ferjur jafnvel enn meir.
Svo sat hann seint og um síðir
i leigubíl í Malmö og geystist
áfram hinn stutta spöl yfir að
járnbrautarstöðinni. En síðasta
næturhraðlestin til Stokkhólms
var farin fyrir fjórum mínútum.
Allt hafði gengið í bandalag
gegn honum, og hann hafði tap-
að.
Hann leigði sér hótelherbergi
í nokkrar klukkustundir og lá
svefnvana og engdist. Áður en
hann fór af brautarstöðinni hafði
hann keypt farmiða méð hrað-
lestinni til Stokkhólms morgun-
inn eftir, en hann gat samt ekkí
verið komimi þangað fyrr en
klukkan eitt. Það vrði árev'an-
lega of seint.
Hvern af starísbræðrunum á
sjúkrahúsinu gæti hann kvatt
sér til hjálpar? Hann þekkti
suma yngri aðstoðarlæknana á
deild Hoffmanns allvel, en hann
þorði ekki að treysta á þá núna.
Ef hann, sem farið hafði af
sjúkrahúsinu og deild Hoff-
manns um nýár færi nú að
skjóta upp kollinum með sína-
samtali um miðja nótt og bæði
þá um fram allt að stöðva fyrir-
hugaða skurðaðgerð á sjúklingi
sem héti Grete Rosenberg þá
mundu þeir halda að hann væri
ekki með öllum mjalla. Þeir
myndu vitanlega bjóðast til að
leggja beiðni hans fyrir Hoff-
mann. Og ekkert var áreiðan-
legra en að það yrði til þess að
reka enn frekar á eftir Hoff-
mann.
Starfsbræður utan deildarinn-
ar? Þeir myndu veigra sér við
því þar sem um beina óhlýðni
við yfirlækninn var að ræða.
Lindwall á þriöju skurðstofu gat
komið til mála. Lindwall var
dugnaðarförkur en bar ekki virð-
ingu fyrir neinum, hann var
engra þý og vandaði ekki orð
sín enda reiknaði hann ekki með
þeim stuðningi í framaferli sín-
um, sem persónuleg vinátta yfir-
mannanna oft.getur verið. Hann
ákvað að þringja til Lindwall
snemma um morguninn. Það
yr.ði að ráðast..
Allt í einu var sem einhver dulin spenna læsti sig um allt í móttökustofu yfirlæknisins. Læknirinn starði eins og
steingervinguur á nokkra stafi sem voru tattóveraðir handlegg hinnar meðvitnndarlausu stúlku. Hann hafði
komiS frá Þýzkalandi rétt eftir stríðiS og hann þekkti siúklinginn. Hún hafði verið í fanghúðunum.....
FALKINN
33