Fálkinn - 27.06.1966, Blaðsíða 30

HVAÐ SEGJA ÞÆ
FÁLKINN RÆÐIR VIÐ HELZTU M
Fl
VATNSBERINN
kemur mönnum fyrir sjónir eins og Pýþagóras-
arreglan upp á endann. Hann heldur á tveim
skjólum og stefnir inn í Þvottalaugar. Hvert
er ferðinni heitið Vatnsberi?
— Ætliði að hafa eitthvað eftir mér í blaðið?
Þá verð ég að segja ykkur ævisögu mína í
stórum dráttum. Einu sinni bar ég vatn í skjól-
um í hvert hús í Reykjavík. Það var ekki mikið
verk, því húsin voru fá og ég ungur. Svo missti
ég jobbið þegar vatnsveitan kom. Þá komst ég
á vonarvöl um tíma. Svo kom hitaveitan og þá
hækkaði nú heldur hagur Strympu! Síðan hef
ég haft ærið að gera við að ná í heitt vatn
í Þvottalaugarnar og bera það í hitaveituhúsin
á Skólavörðuholtinu og í gamla bænum. Verst
er hvað vatnið kólnar mikið á langri leið og
vildi ég biðja ykkur að koma því á framfæri
við ráðamenn á Reykjalundi að þeir framleiði
handa mér plastfötur tvöfaldar eins og hita-
brúsa og með skrúfuðu loki. Það yrði vel þegið.
ÚTILEGUMAÐURINN
stendur vestur við Hringbraut
undir kirkjugarðsveggnum. Hann
er með konu sína látna á bakinu,
barn í fanginu og hund við hlið.
Við spyrjum hann um ástandið
í húsnæðismálum Reykjavíkur:
— Það var nú ekki fyrr en
eftir æði langa mæðu að mér tókst
að fá inni fyrir mig og mína
vestur í Kamp Knox, en þið meg-
ið ekki halda að björninn hafi
verið þar með unninn. Ekki al-
deilis. Það er löng Ieið austan úr
Ódáðahrauni til Reykjavíkur og
konan þoldi ekki ferðalagið og
loksins, þegar ég kom hingað sár-
fættur og dauðþreyttur, var mér
sagt að búið væri að rífa alla
braggana þar vestur frá. Hér ætla
ég svo að doka við um tíma og
bíða eftir að legstaður losni í
kirkjugarðinum og koma líkinu
af mér. Ætli ég fái svo ekki inni
með barnungann í einhverri af
bæjarblokkunum, annars verð ég
auðvitað að labba suður í Kópa-
vog og reyna að byggja, eða þá
að ég leggst út í Heiðmörkinni og
þá er ekki að vita nema borgar-
stjórnaríhaldið sjái eftir að hafa
rifið braggana í Kamp Knox.

JARNSMIÐURINN
styður sig við steðjann sinn á grasgeir-
anum við Snorrabraut. Hann er hugsi
á svip þegar við komum á vettvang og
okkur dettur í hug að hann sé að velta
fyrir sér uppmælingataxtanum. Þess
vegna spyrjum við hann um álit hans
á því fyrirkomulagi:
— Nei, nei, strákar mínir. Mér er
skítsama um uppmælingataxtann. Hann
kemur sko ekki mál við mig. Ef ég á
að segja ykkur alveg eins og er, þá er
ég rétt stytta á röngum stað. En einu
sinni var ég á réttum stað — uppi við
Iðnskóla. Það fór þó verr en skyldi. Ég
stóð þarna við dyrnar á menntastofn-
uninni og heimtaði í sífellu alls konar
endurbætur á iðnfræðslulöggjöfinni og
af því að ég er bæði harður af mér
og áreitinn, fylltust bæði nemendur og
kennarar minnimáttarkennd og heimt-
uðu mig fluttan. Nú og útslagið varð
svo það að mér var holað niður hér
eins og hverjum öðrum sveitarlim,
langt frá öllum járnsmiðjum og fyrir
einstaka náð fékk ég að halda steðjan-
um og hamrinum. Annars stóð til að
taka það upp í útsvör í hefndarskyni
fyrir kjaftbrúkelsið uppi við skóla. Svo
bið ég að heilsa honum Ásmundi og
þið getið skilað því til hans að hann
megi til að fara að' heilsa upp á mig
og gefa mér korn í nefið. Mig sárlangar
í neftóbak í öllu iðjuleysinu.
30
FALKINN