Fálkinn - 27.06.1966, Blaðsíða 49

JA3MES MtOXMÞ - JA3MES MtO XtÞ - JA3MMJS MtOiXMÞ
Njósnarinn og kvennagnllið
JAMES BCJC
007 - C07
í nýrri sögu:
í þjónustu hennar hátignar
JAMES BOND sögurnar seljast nú
meira um allan heim en nokkrar
aðrar njósnarasögur.
I þjónustu hennar hátignar
er komin í bókiiverzlanir
um allt land.
JA3MES MtOiXMÞ - JA3MES ttO XIÞ - JA3MES MtO XMÞ
• Leikið fjórhent
Framh. ai bls. 44.
ábreiðuna, svona við skíðiogandi
eldinn. Hérna, loíið mér að taka
hana. Þér eruð að stikna. Þér
eruð eins og lítill vigahnöttur
i framan.“
Taka ábreiðuna? Taka kögrið
frá henni? Nei! Néi!
„Hvað hef ég nú sagt rangt?
Viijið þér ekki láta kalla yður
vígahnött? Svei mér þá, elskan
— ég meina Mrs. Manson, bara
að ég vissi hvað þér vilduð. Þér
viljið mér eitthvað, er það ekki?
Ég vildi óska — heyrið mig, er
það eitthvað í sambandi við.
ábreiðuna? Emma sagði að þér
hefðuð allt í einu fengið dálœti
á henni. Gat ég rétt? Einmitt!
Jæja, þá, þér megið hafa hana.
Hafið hana bara. Ég ætla aðeins
að færa stólinn yðar frá eldin-
um. Þetta er betra, er það ekki?
Á ég að segja yður nokkuð,
Mrs. Manson? Einhvern daginn
munuð þér brosa til min, og það
er dagurinn sem ég bíð eftir."
Kæra Miss Sills. Farið varlega,
Miss Sills. Verið ekki of góð við
mig...
Klukkan níu þetta kvöld gekk
Alice Perry inn í herbergi sonar
síns. George lá í rúminu og las,
hann ieit á hana án þess að segja
neitt þegar hún kom inn.
„Ertu með fýlu, George?" Hár
Aiice Perry var eins og baðm-
ullarflóki og kringluleitt andlit
hennar var frísklegt og festu-
legt. Rödd hennar var einnig
festuleg.
„Nei. Tannpínu."
„Þú hefur farið til tann-
læknis?“
„Nei. Hún líður frá.“
„Stundum hagarðu þér eins og
krakki, góði minn. Þú finnur
pakka af tannbökstrum í meðala-
skápnum. Notaðu einn í kvöld
Og farðu svo til tannlæknis á
morgun. Ég ætti ekki að þurfa
að segja þér þetta." Hún gekk
um í herbergiskytrunni, lagfærði
stóla, lét bækur upp í hillur,
leit hornauga á skál með gulum
körfublómum. „Hver lét þau
hingað inn? Þú?“
„Já, mér finnst liturinn falleg-
ur. Nokkuð athugavert við það?“
, „Nei, auðvitað ekki. En þú
: ert klaufi að fara með blóm.
■Þessi eru allt of stíf og skálin
;á ekki við þau. En hirtu ekki
um það núna, ég skal sjá um
jþað á morgun. George?"
„Já, mamma." Hann lagði frá
ísér bókina.
„Þú komst þar við á leiðinni
heim, var það ekki?“
Hann þúrfti ekki að sjá augna-
gotu hennar að glugganum, sem
lá út að garði Perry hjónanna,
götóttu limgerðinu og Manson
bústaðnum. „Já, dálitla stund."
„Hvernig er hún?“
„Iss. Ég man þá tíð þegar ég
var hundskammaður fyrir að
segja „hún“. Svona: „Ef þú átt
við Mrs. Manson, þá segðu það.“
Jú, ég kom þar við. Ég drakk
íáein glös." Hann var í bezta
skapi og brosti. „Mrs. Manson
er eins."
„Enn ósjálfbjarga? Ég á við,
ennþá algerlega háð öðrum?"
Svo bætti hún við: „Veslings
manneskjan."
„Enn við það sama. Mállaus.
Hreyfingarlaus."
„Ralph Manson segir mér
ekkert. Brucie Cory er ekkert
betri. Ég spyr á hverjum degi,
hringi eða fer sjálf. Ég þekkti
Noru Manson þegar hún hét
Nora Cory. Ég fór með þig í
heimsókn þegar þau fluttu hing-
að og Robbie var smábarn og
þú lítið stærri. Ralph og Brucie
vita þetta jafnvel og þeir vita
hvað þeir heita. Samt finnst mér
stundum eins og ég sé enginn
aufúsugestur."
„Nei." Hann svaraði með
gætni. „Þú mátt ekki taka það
sem persónulega óvild. Ég held
að þeir álíti betra fyrir hana að
sjá engan nema nánustu fjöl-
skyldumeðlimi. Ef hún er að
byrja að gera sér ljóst ástand
sitt — og það halda þeir að hún
sé — þá ...“
„Þá hvað, George?" Hún hló.
„Nú ertu kominn í mótsögn við
sjálfan þig, er það ekki? Þú ferð
þó til hennar, ekki satt?“
„Jú. En ég er svo lánsamur
að samband mitt við fjölskyld-
una er á öðru sviði. Ég minni
þau á reiðhjól í forstofunni,
sultu á nótnaborðinu, þess hátt-
ar hluti. Allt mjög heilbrigt og
angurvært á réttan hátt.“
„Og hvað ætti ég svo sem að
minna þau á, kjáninn þinn?“
Hún ýfði á honum hárið.
„En mamma þó, notaðu fallega,
litla kollinn. Þú ert önnur kona,
og þú ert heilbrigð og hefur ekki
átt í neinum erfiðleikum, Enn-
fremur, og það er ekki siður
mikilvægt, komst þú þangað
þennan dag; ef hún sæi þig, þá
kæmi það henni áreiðanlega —
í uppnám. Það vilja þeir forð-
ast. Þeir vilja að hún lifi eins
og hún gerir nú, frá degi til
dags, í einhvers konar miskunn-
arlegu dái, aðskilin frá fortíð-
inni. Vegna þess að ef henni
skyldi einhvern tíma batna þá
mun henni gefast nógur tími til
að velta hlutunum fyrir sér. Hún
hefði þá heila ævi til umhugs-
unar, og það verður ekki fögur
mynd sem hún sér. Látum hana
eiga þessa eyðu, eða hvað á að
kalla það. Ef henni batnar og
verður hugsað til þessara daga,
þá munu þeir virðast eins og
sælutími."
„George, þú likist föður þín-
um meira með hverjum deginum.
Þið talið við mig eins og þið
haldið að ég sé eitthvað rugl-
uð... Ég held ekki að henni
batni."
„Hvers vegna ekki?“
„Þessir 'rfræðingar úr borg-
inni. Þeir komu og fóru. Ef þeir
hefðu verið vongóðir, þá hetð-
um við frétt um það. En það
hefur ekki verið minnzt á það
einu orði. Að minnsta kosti ekki
það sem ég kalla orð. Og nú
er Babcock einn eftir. Hún hef-
ur misst vitið, er það ekki? I
hreinskilni sagt, þá er nú ekki
svo mikils misst.“
Hann tók upp bók sina og
fletti blaði. Hafi hann ætlað þaC
sem kveðju þá var ekkert mark
tekið á henni.
„Ertu alveg klumsa, George?"
Henni var skemmt þar sem hún
stóð við rúmið, horfði niður á
hann og brosti.
„Tannpina. Nei. hún hefur
ekki misst vitið."
„Hvað kalla þeir þá þetta —
þetta ástand?"
„Taugaáfall og lömun, eitt
ArshAtíðir
BRÚÐKAUPSVEIZLUR
FERMIN G AR VEIZLUR
TJARIMARBtÐ
StMl
19000
ODDFELLOWHUSINU
SlMl
19100
SÍÐDEGISDRYKKJUR
FUNDARHÖLD
FÉLAGSSKEMMTANIR
FALKINN
49