Ljósberinn - 01.07.1942, Blaðsíða 36

»Kali getur ekki horft upp á að Bíbí gráti«,
sagði svertingjadrengurinn, »þess vegna fór hann
að leita að hundinum«. »Góði félagi«, sagði Stasjo,
»varstu ekki hræddur um að þú myndir mæta ljóni
eða öðrum óargadýrum?« »Kali hræddur en Kali
fór«, svaraði hinn. Þessi orð vöktu hrifningu barn-
anna. Að ósk Nel tók Stasjo eitt glerperluháls-
bandið, sem Grikkinn: hafði gefið þeim og hengdi
það um húlsinn á Kali. Kali leit strax hróðugur til
Meu og mælti: »Mea á engar perlur. Kali á perlur
því að Kali er stóri heimur«, »Segðu okkur nú,
hvað fyrir þig bar«, sagði Stasjo.
Þau héldu áfram ferðinni. Á þriðja degi gerði
hlýviðrisrigningu, svo að litla ferðafólkið sló upp
tjaldi sinu undir gríðarstóru tré, og lét þar fyrir
berast urn nóttina. Skammt þaðan uxu einkennileg
pálmatré, með blöðum sem líkust voru blævængj-
um. Kali fræddi Stasjo á því, að hættulegt væri að
taka sér náttstað undir þessum páhnum á haustin,
því þá væri hætt við að hinir þungu, fullþroskuðu
ávextir féllu sjálfkrafa til jarðar, og gætu þá orð-
ið mönnum og jafnvel hestum að b.sma, sem fyrir
þeim yrðu. En nú var engin hætta á ferðum, því
að ávextirnir voru enn svo smáir.
Meðan þau voru aði borða morgunverð, — góm-
sætar fíkjur og antilópuhi-ygg, sagði Kali þeim »ð
vísundurinn hefði flúið langar leiðir. Erfitt hefði
verið að rekja slóð hans, því að nóttin var dimrn.
En jörðin var rök af regni og kiaufaspor dýrsins
allstór og skýr. Hann kvaðst hafa þreifað efth'
sporunum með tánuin og loks fundið þannig tarf-
inn, sem hafði hnigið til jarðar steindauður. En
Saba var þá búinn að rífa í sig mikið af bring-
unni og bógunum. Kali náði, strax í hálsband Saba
og dróg hann mieð sér heim til búðanna. Þannig'
var frásögnin af næturæfintýri Kalis.
Loftið var ónotalega þungt og mollulegt. Og
nóttin varð brátt svo dimm að ekki sáust handa-
skil. Ferðafólkið sat í hnapp umhverfis eldinn og
hlustaði á skrækina í öpunum, sem voru á ferli >
skóginum umhverfis, þau, spangól sjakalanna og
ýmsar aðrar raddir, sem allar voru svo undur
óhugnanlegar. Allt í einu gerði dauðaþögn. Því
eirthvers staðar inni i myrkrinu heyrðist ljónsöek-
ur. Hestarnir, sem voru á beit skammt frá tjald-
inu, færðu sig nær eldinum; hoppandi í höftunurn,
og Saba, sem annara var býsna frakkur, hélt sig
sem næst fólkinu og var sýnilega skelkaður-