Ljósberinn - 19.12.1931, Síða 19

LJÖSBERINN
389
alla og síðast þau Georg og önnu í götu-
dyrunum.
»Við þökkum fyrir kvöldið, þörn!«
»Sjálfþakkað, paþþi og mamma, hald-
ið þið nú áfram að biðja fyrir okkur«.
»Já, við skulum biðja og ekki þreyt-
ast. Góða nótt«.
»Góða nótt!«
Anna staðnæmdist ofurlitla stund í
dyrunum, og horfði á eftir þeim. Peim
munaði heldur smátt áfram, gömlu
hjónunum. Ö, að þau væru komin heim
heil á húfi. Henni varð þungt niðri fyr-
ir, en svo bað hún Guð að láta engla
sína leiða þau, lokaði síðan hurðinni og
gekk inn.
Gömlu hjónin héldu heimleiðis og fóru
sér mjög hægt í fyrstu.
»En sú blessun, að börnin okkar skuli
eiga svona góðum tímanlegum kjörum
að fagna. Fátæktina er hart að bera,
það kannast eg svo vel við frá bernsku-
dögunum mínum og æsku minni«, sagði
Kristín. »Já, við verðum að biðja fyrir
börnunum okkar, að þau leggi ekki of
mikinn hug á sína jarðnesku fjármuni,
heldur telji þá sem lánsfé og sig sjálf
eins og ráðsmenn yfir því, sem þeim er
trúað fyrir. En það er satt, það er bless-
un að hafa svo mikið, að maður hafi
eitthvað til að miðla öðrum, sem þurf-
andi eru, og ekki hafa af gæðum þessa
heims að segja. Hér >á það við líka, að
mínum dómi: »Vertu trúr yfir litlu, þá
mun eg setja þig yfir mikið«.
»Við skulum öll keppa að því örugga
marki, að Guð sé vor ástríkur faðir, og
allt, sem fram við oss kemur af hans
hendi, sé oss til heilla — jafnt sorg sem
gleðj. Hann er í storminum og logninu,
hann, sem er vörn vor og borg á bjargi
traust. I þessu trausti skulum við
hvílast«.
»Já, pabbi, þú sér alltaf allt frá and-
legu sjónarmiði og það gleður mig; þú
getur haldið okkur hinum vakandi.
Anna líkist þér í því efni. Andrés og eg
gætum þar á móti ekki talað eins vel
um þetta, en við heyrum þó líka Guði
til, hann lítur á hjartalagið«.
»En nú er farið að snjóa og stjörnurn-
ar horfnar með öllu; bara það versni nú
ekki veðrið, því að við höfum það beint
á móti«.
Pau fóru að greiða ganginn, en stað-
næmdust bráðlega.
»Nei, svona hart get eg' ekki gengið«,
sagði Kristín og hægði á sér. »Við höf-
um það nú ekki af á móti, fyrst það
hvessir svona«.
»Ja, það verður harðleikið«, sagði
Hans, en í huga sínum bað hann: »Herra,
varðveittu okkur —«.
Qg áfram urðu þau að keifa fáeina
metra í senn, en svo urðu þau að snúa
sér undan veðrinu til að ná andanum,
gengu svo spölkorn og sneru sér við
aftur.
»Pað lítur ekki vel út fyrir okkur,
mamma«.
Hún þagði. Pau ömluðu enn áfram.
Pegar minnst varði, sukku þau á kaf í
snjóinn upp að hnjám, eins og þau hefðu
farið ofan í skurð. En þó komust þau
upp úr aftur.
»Við hljótum að vera komin afleiðis,
mamma«, sagði Hans. En Kristín skildi
varla hvað hann sagði; stormurinn
þeytti snjónum framan í þau, svo að
þau urðu sem blind, og vissu hvorki upp
né niður.
Pau gengu aftur á leið, hrösuðu um
þúfur og steina og reyndu fyrir sér fra
hægri til vinstri. Hans þreifaði fyrir
sér með stafnum og fann að hart var
undir og það hlaut að vera vegurinn,