Vikan - 11.12.1952, Side 21

- HEIMILIÐ -
RITSTJÓRI: ELtN PALMADÓTTIR
Forsetafrúin á Bessastöðum.
FRCr dóra þórhallsdóttir,
forsetafrú, var svo elskuleg að
taka á móti fréttamanni frá VIK-
UNNI heima á Bessastöðum fyrir
skemmstu.
— Hér er yndislega fallegt, sagði
frú Dóra, þegar við stóðum í litla
blómaskálanum, þar sem sólin hellti
geislum sínum yfir allt blómahafið.
— Svona hefur það
oft verið siðan við
komum hingað, alveg
logn og sjórinn speg-
ilsléttur framundan.
Á kvöldin sjáum við
ljósin i Reykjavík og
Keflavík. Það er mjög
fallegt.
Við göngum um húsið; frú Dóra
ræðir húsmóðurlega um hýbýlin. Það
þarf smekkvísi og stjórnsemi til að
hafa allt í góðu lagi. Þarna er raðað
saman húsgögnum ríkisins og hús-
bændanna af mikilli prýði. Á dyra-
loftinu eru dúkar og áklæði, sem
húsmóðirin hefur sjálf ofið.
— Það er ekki allt komið i lag,
segir frú Dóra, til dæmis er eftir að
raða málverkum, en það verður geng-
ið í það, þegar Stokkhólmssýningin
kemur heim.
— Hafið þér sett upp vefstólinn
yðar hérna?
— Nei, ekki ennþá, en ég vonast
til að geta sett hann upp fljótlega.
Undir húsinu á Bessastöðum er
gamla fangelsið. Kannski gerist einn
kafli Islandsklukkunnar þar, því þar heimili mínu, fyrstu 15 árin eftir að
lætur Kiljan geyma Jón Hreggviðs- við giftumst.
son og aðra fanga. Gólfið er enn
óbreytt frá þvi sem það var, þegar
fangarnir höfðust þar við, en nú
stendur matreiðslukonan þar við borð
og raðar kökum á disk.
Yfir kaffibollunum fer ég að „ýfir-
heyra" frúna, en hún tekur þvi mjög
. . . eins og hver öhnur húsmóöir, sem
óskar þess eins að öllum lí'öi vel á heimilinu.
elskulega og með mikilli þolinmæði.
—■ Hve lengi hafið þið hjónin verið
gift?
— Við áttum 35 ára hjúskaparaf-
mæli i haust. Við vorum fermingar-
systkini og svo störfuðum við saman
í Ungmennafélagi. Við vorum svo
mikið i íþróttum. Maðurinn minn var
biskupsskrifari hjá föður mínum,
Þórhalli Bjarnarsyni, í eitt ár, áður
en við giftumst.
— Datt yður í hug að maðurinn
yðar ætti eftir að verða forseti Is-
lands, þegar þér giftust honum?
— Nei, það hugsaði maður nú ekki
um. Ég hélt, að ég yrði prestsfrú I
sveit, og það hefði kannski orðið, ef
faðir minn hefði ekki dáið um þetta
leyti. Við bjuggum í Laufási, æsku-
Forsetahjónin í móttökusalnum á Besaastööum. Lengst til hœgri sést inn
í blómaskálann. Ljósm.: Hjálmar Bárðarson.
Þau hjónin eiga þrjú böm og 10
barnabörn. Börnin eru: Þórhallur,
skrifstofustjóri í Viðskiptamálaráðu-
neytinu, Vala, gift Gunnari Thorodd-
sen “borgarstjóra, og Björg, gift Páli
Tryggvasyni, fulltrúa í Utanrikis-
ráðuneytinu. Þau eru öll búsett I
Reykjavík og barna-
börnunum þykir
ósköp gaman að
heimsækja afa og
ömmu í, sveitina.
— Hvar voruð þið
hjónin, meðan þið
biðuð úrslitanna 8,f
kosningunni ?
— Við vorum heima. Mér þótti svo
vænt um þann hlýhug, sem mætti
okkur alls staðar eftir kosninguna.
Það var svo mikill styrkur að heilla-
óskunum frá fólkinu. »Ég hafði ekki
búizt við neinum heimsóknum, en
kvöldið, sem talningu atkvæða lauk,
kom fjöldi manns heim til okkar
til að óska okkur til hamingju og við
fengum jafnvel blóm frá fólki, sem
við þekktum ekki áður. Stundum,
þegar ég hafði tekið við heillaóskum
í símann og spurði við hvern ég tal-
aði, þá var svarað, að þetta væri
einhver, sem við þekktum ekki, en
sem hefði samt langað til að óska
okkur til hamingju, — en þetta meg-
ið þér ekki setja í blaðið (ég vona
nú samt að frúin fyrirgefi mér).
— Ég var dauðþreytt, þegar síð-
ustu gestirnir fóru um tvö leytið um
nóttina, en þá sagði einhver, að það
væri gaman að fá að sjá okkur í
laugunum morguninn eftir eins og
venjulega. Ég samsinnti og klukk-
an hálf átta vorum við farin að
synda.
— Og svo kom dagurinn þegar
forsetinn sór embættiseið sinn?
— Já, það var yndisleg og hlýleg
athöfn. Auðvitað fylgir þessu ábyrgð
um að bregðast ekki vonum fólksins,
en maður reynir að gera sitt
bezta.
Hefði einhver önnur sezt I þetta
sæti, hefði verið eðlilegt að spyrja,
hvort hún hefði ekki verið hrædd við
að taka á sig þessa ábyrgð, en frú
Dóra er svo eðlileg og örugg í fram-
komu, að það er alger óþarfi. Mað-
ur finnur að hún er kona, sem tekur
öllu rólega og gerir ætíð það sem við
á hverju sinni. Þetta er heldur ekki
fyrsta stórheimilið, sem hún stend-
ur fyrir. Móðir frú Dóru, biskupsfrú-
in, dó aðeins 49 ára að aldri, og þá
stóð forsetafrúin fyrir heimili föður
síns, þó ung væri. Síðar var hún
einnig húsmóðir í ráðherrabústaðn-
um, eins og kunnugt er.
— Maðurinn yðar var vanur að
fara í laugarnar á hverjum morgni,
þegar þið bjugguð í Reykjavík.
Hvernig fer hann að núna ?
— Hann synti oft í sjónum hérna
fyrir framan í sumar, en ég var dá-
lítið kvefuð, þegar ég kom hingað,
svo ég gat ekki synt með honum.
Annars var ég vön að synda í sjón-
um, þegar ég var ung. Það þarf að
laga botninn hér í víkinni og mað-
urinn minn hefur í hyggju að gera
það næsta sumar. Við höfum haft í
svo mörgu að snúast síðan við kom-
um hingað.

Forsetafrú Dóra Þórhallsdóttir.
Ljósm.: Vigfús Siggeirsson.
— Það hefur verið mikið um stór-
ar móttökur i haust, en nú fer það að
verða rólegra. Á föstudag og laugar-
dag eigum við samt von á um 300
gestum, fulltrúum á Alþýðusam-
bandsþingi. Við verðum að bjóða
þeim í þrennu lagi, því húsakynn-
in eru ekki nægilega stór. 1 borð-
stofunni rúmast t. d. ekki fleiri en
28 við borðið, svo það er varla hægt
að láta fleiri en um 100 sækja sér
kaffi og kökur þangað, þó ekki sé
sest að borðum og þá er mjög
þröngt.
— Og hvernig eyðið þér deginum,
þegar ekki er neitt sérstakt um að
vera?
— Það er í mörg horn að líta á
stóru heimili. Annars eyðum við tím-
anum eins og á hverju öðru heimili.
Ég fer líka stundum í smágönguferð-
ir, því ef maður fer í bæinn, verður
að fara í bíl. Stundum geng ég á
móti bílnum og kemst þá oft alla leið
út að Hafnarfjarðarveginum (um
klukkutíma gangur).
— Við höfum ágætt fólk í kring-
um okkur. Það veltur á svo miklu
að hafa góða hjálp. Bílstjórarnir tveir
voru hér áður. Þó þeir þurfi að
sækja allt í bæinn og flytja alla á
milli, þá hafa þeir margvisleg önnur
störf með höndum. Þeir vökva t. d.
blómin í blómaskálanum, hirða um
grasblettina, halda öllum gluggum
hreinum o. m. fl. Svo hefi ég tvær
aðstoðarstúlkur og eina matreiðslu-
konu.
— Hvernig ætlið þið að halda jólin
liér á Bessastöðum?
-— Ég hefi ekki hafið jólaundirbún-
inginn, en ég ætla auðvitað að reyna
að hafa það heimilislegt hérna. Börn-
in hafa alltaf verið hjá okkur á að-
fangadagskvöld og það verða þau
auðvitað eins og venjulega.
— Þér skulið ekki fara að hlaða
lofi á mig, sagði frúin að skilnaði.
Ég er eins og hver önnur húsmóðir,
og óska þess bara, að öllum líði vel
á heimilinu.
21