Vikan - 11.12.1952, Page 36

Táhniö ú himnimuvm
*
Framhald af bls. 13.
við himininn. Fingrirnir voru bognir, eins og þeir væru að teygja sig eftir
einhverju. Mér brá. „Þetta boðar eitthvað," sagði ég við sjálfa mig —
og rétt á eftir kvað við skot. „Þarna kom það“, sagði ég og hljóp niður.
Ég mætti hinum í anddyrinu og við fórum öll inn í hljómlistarsalinn sam-
an. Þar lá hún í blóði sínu — skotin í gegnum höfuðið. Það var hræðilegt!
Ég fór til Georgs Barnaby og sagði honum hvað ég hefði séð, áður en
skotið kvað við, en hann gaf því engan gaum. Þetta var óheilladagur, enda
var ég búin að finna það á mér síðan um morguninn. Föstudagurinn
þrettándi — við hverju var að búast?“
Hún lét dæluna gariga og Satterthwaite hlustaði þolinmóður. Hvað eftir
annað vék hann að glæpnum og spurði hana í þaula. Að lokum varð hann
þó að gefast upp. Louisa Bullard var búin að skýra frá öllu sem hún vissi.
Hann komst samt að einu merkilegu atriði. Thompson, einkaritari
Barnabys, hafði stungið upp á þessari stöðu. Launin voru svo há, að þau
freistuðu hennar, þó hún yrði að fara frá Englandi í skyndi. . . Einhver
Denman hafði gert allar nauðsynlegar ráðstafanir í Kanada og hann hafði
líka aðvarað hana um að skrifa heim, því það gæti komjð henni í vandræði
við innflytjendayfirvöldin og því trúði hún skilyrðistlaust.
Launin, sem hún nefndi af tilviljun, voru í raun og veru svo há, að
Satterthwaite varð alveg undrandi. Eftir nokkurt hik, ákvað hann að kom-
ast í samband við þennan Denman.
Það reyndist honum ekki erfitt að fá Denman til að segja allt, sem
hann vissi. Hann hafði kynnzt Thompson í London og sá síðarnefndi hafði
gert honum greiða. Ritarinn hafði svo skrifað honum i september og sagt
að Barnaby vildi losna við stúlku frá, Englandi. Gæti hann fundið starf
handa henni? Svo höfðu komið peningar til viðbótar við hin raunverulegu
laun.
,,Ég býst við, að það sé gamla sagan“, sagði Denman og hallaði sér
kæruleysislega aftur á bak i stólnum. „Hún virðist þó vera heiðarleg
stúlka“.
En Satterthwaite var ekki á því, að þetta væri gamla sagan. Louisa
Bullard var áreiðanlega ekki vinkona, sem George Barnaby var orðinn
leiður á. Af einhverjum ástæðum hafði verið nauðsynlegt að senda hana
úr landi. En hvers vegna? Og hver stóð á bak við það? Notaði Barnaby
Thompson? Eða vann sá síðarnefndi upp á eigin spýtur og notaði nafn
húsbónda síns?
Satterthwaite braut heilann um þetta alla leiðina heim. Hann var niður-
dreginn og vonsvikinn. Ferðalagið hafði verið til einskis.
IÐUR sín af vonbrigðum, fór hann til Arlecchio-veitingahússins dag-
inn eftir heimkomuna. Hann bjóst raunar ekki við að hafa gæfuna
með sér í fyrsta skiptið, en sér til mikillar ánægju, kom hann
strax auga á mann, sem hann þekkti, við borðið í horninu. Breitt bros
færðist yfir andlit Quins, þegar hann bauð hann velkominn.
„Jæja“, sagði Satterthwaite um leið og hann fékk sér smjör. „Það var
dálagleg fýluferð sem þér öttuð mér út í.“
Quin sperrti brýrnar: „Sem ég atti yður út í?“ spurði hann undrandi.
„Þér áttuð sjálfur hugmyndina.“
„Hvernig sem það var, þá hafði ég ekkert upp. úr ferðinni. Louisa Bull-
ard hafði ekkert markvert að segja mér“.
Satterthwaite rakti nú samtalið við stúlkuna í smáatriðum og sagði
frá viðræðunum við Denman. Quin hlustaði þögull á hann.
„Ég frétti þó eitt sem er athyglisvert," hélt hann áfram. „Henni var
komið í burtu af ásettu ráði. En hvers vegna? Það skil ég ekki“.
„Gerið þér það ekki?“ sagði Quin íbygginn, eins og hans var vandi.
Satterthwaite roðnaði.
„Ég er viss um, að þér haldið að ég hafi ekki spurt hana nógu ná-
kvæmlega. En ég get fullvissað yður um, að ég lét hana margendurtaka
frásögnina. . . Svo það er ekki mér að kenna, þó við fengjum ekki þær
upplýsingar, sem við vildum."
„Eruð þér viss um, að við höfum ekki fengið þær upplýsingar, sem við
vildum?" spurði Quin.
Sattertlíwaite leit undrandi á hann og mætti stríðnislega augnaráðinu,
sem hann var farinn að kannast svo vel við. Litli maðurinn hristi höfuðið.
Nú varð löng þögn. Loks sagði Quin og svipur hans var nú gjörbreyttur.
„Þér gáfuð mér um daginn mjög góða lýsingu á fólkinu, sem kemur
hér við sögu. Vilduð þér nú ekki gera staðnum sömu skil -— hann varð
alveg útundan."
Satterthwaite gekkst upp við hrósið: „Deering Hill er eitt af þessum
algengu húsum úr rauðum múrsteini með bogagluggum. Hræðilegt að utan,
en þægilegt að innan. Húsið er ekki mjög stórt og því fylgja tvær ekrur
lands. Öll húsin í kring líta þannig út. Þau eru byggð handa ríku fólki
og að innan eru þau eins og lítil hóteí — í svefnherbergjunum er heitt
og kalt vatn og ótal gylltir lampar, eins og í hótelherbergjum. Húsið lít-
ur ekki út eins og sveitahús, en það er mjög henlugt. Það er auðséð að
Deering Hill er aðeins 19 mílur frá London.“
Quin hlustaði með athygli. „Lestirnar eru mjög strjálar hefi ég heyrt,“
sagði hann.
„Ég veit ekki hvað segja skal,“ sagði Satterthwaite. „Ég var þar oft
síðastliðið sumar og mér fannst ferðirnar í bæinn mjög hentugar. Að vísu
fara lestirnar aðeins á klukkutíma fresti. 48 mínútur yfir heila tímann
frá Waterloostöðinni ■— til klukkan 10.48 á kvöldin."
„Og hvað er langt til Deering Dale?“
„45 minútna akstur. Lestin kemur til Deering Dale um 28 mínútur yfir
heila tímann."
„Já, það er satt,“ sagði Satterthwaite og bandaði frá sér hendinni. „Ég
hefði átt að muna, að ungfrú Daie fylgdi einhverjum í 6,48 lestina, eða
var það ekki?“
Satterthwaite svaraði ekki. Hann var of önnum kafinn við þetta flókna
mál. Loks sagði hann.
„Ég vildi óska að þér útskýrðuð það nánar, hversvegna þér spurðuð
mig, hvort ég væri viss um að hafa ekki fengið upplýsingarnar, sem ég
var að leita að.“
ESSI spurning virtist nokkuð flókin, en Quin skildi hana undir eins.
„Mér fannst þér krefjast of mikils. Þér komust þó að því, að
Louisa Búllard var send úr landi af ásettu ráði. Það hlýtur að vera
einhver ástæða til þess, og hana er að finna í þvi, sem hún sagði við yður.“
,,Svo,“ sagði Satterthwaite. „Og hvað sagði hún? Hvað hefði hún getað
sagt, þó hún hefði borið vitni fyrir réttinum?"
„Hún hefði kannski sagt frá því, sem hún sá.“
„Hvað sá hún?“
„Tákn á himninum.“
Satterthwaite starði á hann: „Þér eruð þó ekki að hugsa um þá bann-
setta vitleysu? Stúlkan er hjátrúarfull, eins og þér vitið, og hún segist hafa
séð hönd guðs.“
„Ef til vill er það rétt,“ sagði Quin. „Hvorugur okkar er fær um að
segja, hvort það var hönd guðs.“
Það var auðséð, að alvarleg orð hans höfðu mikil áhrif á Satterthwaite.
„Vitleysa,“ sagði hann. „Hún segir sjálf, að það hafi verið reykurinn
frá lestinni."
„Hvort ætli það hafi verið niðureftir — eða uppeftirlestin ?“ muldraði
Quin.
„Ekki uppeftir. Sú lest fer framhjá klukkan 10 mínútur fyrir heila
tímann. Það hlýtur að hafa verið hin lestin — sú sem fer kl. 6.28 — nei,
það getur heldur ekki verið. Hún sagðist hafa heyrt skotið rétt á eftir
og við vitum, að því var hleypt af 20 mínútur yfir sex. Lestin hefur varla
verið 10 mínútur á undan áætlun.
„Varla þessi lest,“ samþykkti Quin.
Satterthwaite sjarði fram fyrir sig: „Kannski það hafi verið flutninga-
lest. En ef svo hefur verið . . .“
„Þá hefði ekki verið nokkur ástæða til að senda stúlkuna úr landi. Ég
er yður alveg sammála."
Satterthwaite leit á hann, agndofa af hrifningu.
„En ef þetta var 6.28 lestin, hversvegna sögðust þá allir hafa heyrt
skotið fyrr?“
„Það liggur í augum uppi,“ svaraði Quin. „Klukkurnar hafa ekki verið
réttar."
„Engin þeirra?“ spurði Satterthwaite vantrúaður. „Það væri einkenni-
leg tilviljun."
„Mér datt ekki tilviljun í hug,“ svaraði hinn. „Ég var að hugsa um að
þetta var á föstudegi."
„Föstudegi," endurtók Satterthwaite.
„Já, þér sögðuð mér, að Georg Barnaby trekkti alltaf upp klukkurnar
síðdegis á föstudögum," sagði Quin afsakandi.
„Hann hefur þá seinkað þeim um 10 -mínútur," hvíslaði Satterthwaite,
skelfdur yfir uppgötvun sinni. „Svo hefur hann farið út að spila. Hann
hlýtur að hafa opnað bréfið frá konu sinni til Martins Wylde um morgun-
inn. Hann hefur farið úr bridgeboðinu kl. 6.30, séð byssu Martins við dyrn-
ar, farið inn og skotið konu sína. Svo hefur hann farið sömu leið til baka,
kastað byssunni í runnann, þar sem hún fannst og þóttst vera að koma frá
nágranna sínum, þegar þjónninn kom til að sækja hann. En hvað um sím-
ann? Ó, já, nú skil ég. Hann tók hann úr sambandi, svo ekki væri hægt að
hringja til lögreglunnar — þeir hefðu kannski veitt því athygli, hvað klukk-
an, var. Og nú hljómar saga Wyldes sennilega. Hann hefur ekki farið fyrr
en 25 mínútur yfir sex. Og með því að ganga hægt, hefur hann komið
heim 15 mínútur fyrir sjö. Já, nú skil ég þetta allt saman. Louisa var
hættuleg með allt sitt þvaður um yfirnátturlega atburði. Einhver gat hlust-
að á hana og þá var fjarverusönnun Georgs eyðilögð."
36