Vikan - 15.12.1955, Blaðsíða 40

Teddi verður ástfanginn
V Fraxnhald af blaðsíðu 17. V
„Ég hef heyrt, að þú hafir heimsótt búgarð-
inn í dag.“
„Stendur heima. Við söknuðum yðar auðvitað,
en þó skemmtu allir sér bara vel.“
„Svo hef ég frétt. Ungfrú Karakúls segir 'mér,
að þú hafir boðið henni í skemmtiferð upp eftir
ánni á morgun?"
„Það er rétt. Upp eftir ánni. Alveg rétt farið
með“
,,Þú sendir henni auðvitað orð, að þú getir ekki
farið, þar sem þú hafir óvænt verið kallaður til
London.“
„En enginn hefur gert boð eftir mér til Lond-
on.“
„Jú. Það hefur verið gert. Ég hef gert það.“
„Ég skil þig ekki, Bráðbani."
„Ég skal þá útskýra það,“ sagði Bráðbani
kafteinn. „Það er prýðileg járnbrautarferð á
morgun kl. tólf-fimmtán. Þú ferð með henni á
morgun.“
„Jæja?“
„Ég kem hingað kl. eitt. Og ef þú verður ekki
farinn, þá skal ég . . . Hef ég annars nokkurn
tíma getið þess, að ég varð hnefaleikameistari
Indlands í þungavigt siðastliðið ár?“
Teddi vætti varirnar dálítið hugsandi.
„Varztu það?“
„Já.“
Teddi sótti í sig veðrið.
„Meistari áhugamanna?“
„Auðvitað."
„Ég stundaði talsvert áhugamannabox,“ sagði
Teddi og geispaði dálítið. „En ég fékk leið á
því. Ekki nógu mikil samkeppni. Of lítill spenn-
ingur. Svo að ég gerðist atvinnumaður. En mér
fannst þeir svo valtir á fótunum, að ég gaf það
allt saman frá mér. Það var þegar Búlldogg lú-
berjandi varð að liggja tvo mánuði í sjúkrahúsi
eftir eina viðureign okkar. Ég safna gömlu postu-
iíni núna.“
Hreystilega mælt, að vísu, en honum var ekk-
ert afskapalega rótt innanbrjósts, þegar hann
horfði á eftir gesti sínum. Ef satt skal segja,
sagði hann mér, var hann raunverulega ekki
frá þvi um stundarsakir, að heilmikið mælti með
því að fara með þessari lest kl. tólf-fimmtán.
En það var bara veikleiki, sem leið frá. Til-
hugsunin um Apríl Karakúls, blés brátt kjarki
i hann aftur. Hann hafði boðið henni í þessa
róðraferð, og hann ætlaði sér að standa við
loforð sitt, þó að það kynni að kosta hann að
þurfa að flýja eins og fælinn hestur, hvenær
sem Bráðbani kafteinn birtist tilsýndar. Þegar
allt kom til alls, hugsaði hann, var í hæsta máta
ósennilegt, að svona stór og þungur náungi væri
jafnfljótur að hlaupa og hann.
Þarafleiðandi var Teddi næsta dag mættur í
róðrabát, sem hann hafði leigt sér, við Bæjar-
bryggjuna. Þetta var yndisfagur sumarmorgunn
með öllu tilheyrandi, svo sem heiðríkum himni,
silfurlitum smábárum, fuglum, býflugum, hægum
andvara og hvaðeina. Hann hafði kómið nestis-
körfunni fyrir í skutnum og var að nota tím-
dnn, meðan hann beið, til að hressa upp á kunn-
áttuna á „Mærinni frá Móum“, þegar rödd
heyrðist ofan af bryggjunni. Hann leit upp og
sá stelpuna Dómhildi, sem góndi niður á hann
með sínum alvarlegu, grænu glyrnum.
„Nei, lcomdu sæl, væna mín,“ sagði hann.
„Sæll,“ sagði barnið.
Frá því hann kom til búgarðsins hafði Dóm-
Hildur lítið eða ekkert haft að segja fyrir Tedda.
Hann hafði auðvitað rekizt á hana við og við og
brosað alúðlega til iiennar, þar sem það var
föst regla hjá honum að brosa vingjarnlega til
allra ættingja og áhangenda þeirrar heittelskuðu,
en hann hafði tæplega vitað hún væri til. Eins
og alltaf við þessi tækifæri, hafði öll umhugsun
hans snúizt um sjálft keppikeflið. Svo að nú
hegðaði hann sér nánast eins og blók, sem hefur
fengið óvænta heimsókn.
„Já,“ sagði barnið. „Ég átti að skila til þín,
að Apríl gæti ekki komið.“
Tedda fannst sólin, sem hingað til hafði lagt
sig alla fram við að skína, hverfa undir yfirborð-
ið eins og kafönd.
„Þú ert að skrökva!"
„Alls ekki!“
„Getur hún ekki komið?“
„Nei. Hún bað mig að segja þér, að henni
þætti það óskaplega leitt, en einhverjir kunn-
ingjar mömmu hennar ætluðu að koma til há-
degisverðar, og hún yrði að vera heima og hafa
ofan af fyrir þeim.“
„Hvert í logandi!"
„Hún biður þig að fara með mig í staðinn,
en ætlar að reyna að koma sjálf á eftir. Ég
sagði henni við mvndum borða nestið hjá Ferju-
koti.“
Tedda fannst dálitið af sortanum hverfa af
himinhvolfinu. Þetta var auðvitað babb í bát-
inn, en úr því að stúlkan ætlaði að koma seinna
. . . Og jafnvel það að sitja uppi með stelpuna,
liafði sínar björtu hliðar. Hann áleit, að það
mundi engan veginn vera óhagstætt að koma
fram sem alúðlegur ungur maður við stelpuang-
ann.
Örlæti han.j og geðug framkoma myndi berast
til eyrna April og ekki ætti það að saka. Það er
viðurkennd staðreynd, að elskhugi ver tíma sín-
um vel, með því að vera litlu systur til geðs.
„Jæja þá,“ sagði hann. „Komdu útí.“
Síðan stökk telpan út í bátinn, og þau lögðu
frá landi.
Það fór lítið fyrir gáfulegum samræðum fyrstu
tíu minúturnar eða svo, því að allmikil umferð
var á ánni um þetta leyti og telpan, sem hafði
hrifsað til sín stýrisvölinn, virtist hafa töluvert
ófullkomna hugmynd um stýrimennsku. Eins og
hún útskýrði fyrir Tedda, þegar þau höfðu um
það bil siglt hálfa leið í gegnum pramma, sem
varð á leið þeirra, þá gleymdi hún alltaf í hvorn
endann átti að taka, þegar maður ætlaði að
beygja til hægri. Hamingja Vídalínsættarinnar
fleytti þeim þó framhjá öllum hættiun og að
lokum komust þau heil á húfi á fáfarnar slóðir
upp með ánni. Þar lygndi strauminn á einhvern
dularfullan hátt, og eftir það varð allt miklu auð-
veldara. Og þá var það, að telpan, sem hafði
nú ekkert lengur fyrir stafni, seildist til og
tók upp bókina.
„Halló! Lest þú Tennyson?"
„Ég var að því áður en við lögðum af stað,
og mun eflaust sökkva mér niður x hann aftur
við fyi'sta tækifæri. Þú munt yfirleitt komast
að raun um, að ég fæ mér smálesnlngu í þjóð-
skáldinu mér til sálubótar, hvenær sem ég hef
fimm nxínútur aflögu.“
„Þú ætlar þó ekki að segja mér, að þú sért
hrifinn af honum?“
„Auðvitað. Hver er ekki hrifinn af honum?“
„Ég. Apríl hefur vei'ið að láta mig lesa hann,
og mér finnst hann ægilegur."
„Það er hann bara alls ekki. Þetta er önd-
vegisskáld."
Fyrir utan sína gömlu kunningjakonu Mærina
fi'á Móum, var Teddi ennþá ókunnugur kvenfólk-
inu í kvæðum Tennysons, en hann var þess full-
viss, að væru þær nógu góðar fyrir Apríl Kara-
4Ó
kúls, þá voru þær fullgóðar fyrir gi’æneygðan,
hörmulegan freknóttan krakkabjálfa, og hann lét
þá skoðun líka í ljós, er hann mælti í umvöndun-
artón: '
„Kvenhetjur Tennysons," sagði Teddi, „eru
alveg sérstök dæmi um hið hreina og sanna
kveneðli, og reyndu að troða því í þinn fer-
kantaða haus, telpa mín. Ef þú kæmir frám
eins og kvenhetjur Tennysons, værirðu á góðum
vegi stödd.“
„Eins og hver þeirra?“
„Hver sem væri. Taktu bara einhverja. Sama
hver er. Þær eru allar jafngóðar. Hvað er langt
eftir til þessa Ferjukots?"
„Það er bak við næsta leiti."
Það var auðvitað ekki sársaukalaust, er Teddi
batt bátinn á áfangastað. Því að þetta Ferju-
kot var ekki einasta fegurðin sjálf, heldur var
líka gersamlega mannlaust þarna. Það glitti í
einn húskofá milli trjánna, en þar var ekki nokk-
ur maður á kreiki. Eina lifandi veran svo langt
sem augað eygði virtist vera gamall hestur, sem
var á beit á árbakkanum. Með öðrum orðum,
ef bara Apríl hefði verið þarna, en ekki krakk-
inn, hefðu þau verið ein þarna og enginn mann-
legur máttur getað .raskað heilagri ró þeirra.
Þau hefðu getað lesið Tennyson, þar til þau blán-
uðu í franxan og ekki bofs frá nokkurri sál.
Auðvitað sorglegt að þurfa að hugsa til þess.
En þar eð róðurinn hafði gefið honum góða mat-
arlyst, bægði hann bráðlega á brott þessum óska-
draumum, og fór að taka upp úr nestiskörfunni.
1 um það bil tuttugu mínútur rauf ekkert kyrrð-
ina nema bryðjandi kjálkar, en þá datt honum
í hug það gæti verið hagstætt að spjalla við
litla gestinn.
„Fengið nóg?“ spurði hann.
,,Nei,“ sagði bai’nið. „En það er ekkert eftir."
„Mér sýnist þú vera sæmilega lystug.“
„Stelpurnar í skólanum kölluðu mig Átvaglið,“
sagði barnið hreykið í bragði.
Tedda datt allt í einu í hug, að það væri dá-
lítið skrýtið, að stelpan skyldi ekki vera i skóla
í miðjum júnímánuði. Hann minnti, að sumar-
fríið byrjaði ekki fyrr en í byrjun ágúst.
„Hvers vegna ertu ekki í skóla núna?“
„Ég var rekin siðastliðinn mánuð.“
„Einmitt," sagði Teddi og varð forvitinn. „Svo
að þú varst rekin. Fyrir hvað?“
„Ég skaut á svín.“
„Skauztu á svin?“
„Með boga og ör. Eitt svín. Það er að segja
Persival. Fröken Margx'ét, skólastjórinn, átti
hann. Þykist þú aldrei vera fólk í bókunum ?“
„Aldrei. Og reyndu ekki að hlaupast frá um-
ræðuefninu. Ég vil komast til botns í þessu með
svinið."
„Ég er ekki að hlaupast frá umræðuefninu.
Ég var að leika Vilhjálm Tell.“
„Gömlu eplaskyttuna, áttu við?“
„Ég á við manninn, sem skaut eplið af höfði
sonar síns. Ég reyndi að fá eina stúlkuna til
að hafa eplið á höfðinu, en hún vildi það ekki,
svo að ég fór út í svínastíuna og setti það á
höfuðið á Persival. Þessi asnakjálki hristi það af
sér og fór að éta það, svo að ég missti marks
og hitti hann í vinstra eyrað. Honum gramdist
það eitthvað. Sömuleiðis ungfrú Margréti. Sér-
staklega þar sem ég var vist í ónáð um þær
mundir af því að ég hafði kveikt í svefnloftinu
kvöldið áður.“
Teddi deplaði augunum dálítið.
„Þú kveiktir í svefnloftinu ?“
,,Já.“
„Hafðii'ðu nokkra sérstaka ástæðu eða datt þér
það bara svona í hug?“
,,Ég var að leika Florence Nightingale."
„Flox'ence Nightingale ?“
„Konuna með lampann. Ég missti lampann.“
„Segðu mér eitt,“ sagði Teddi. „Hvemig er
hárið á þessari ungfrú Mai-gréti á litinn?"
„Grátt."