Vikan - 21.04.1960, Blaðsíða 9

SMÁSAGA
— Nei, það ætlaði ég ekki. Hlustið á mig. Við getum ekki gert
að því, þó að hamingja okkar Martins ha)ngi á veikum
þræði. Við vissum. pð við vorum sköpuð hvort fyrir annað, en
þó verðum við að sk,1'*a. Finnst yður það ekki hræðilegt?
Ég verð að sleppa honum vngna barnalegs loforðs, sem
gefið var fvrir mörgum árum.
Skiljið bér ekki, að þið eruð frekar eins og systkini?
Rut roðnaði.
•— Þetta er ekki satt. Ef Martin óskaði að slíta
trúlofun okkar, hefði hann siMfur talað um það við mig.
Við höfum aldrei duiið hvort annað neins.
— En bér vitið, að hann gæti ekki fengið sig til þess. Hann
er alger bleyða.
— Þér hafið ekki háar hugmyndir um hann, — þó segið þér, að
þér elskið hann.
— Já, maður elskar ekki eingöngu vegna góðra eiginleika.
Rödd hennar var full fyrirlitninear. — Maður elskar
persónuna eins og hún er — með öllum kostum og göllum.
Eg veit. að Martin er veiklaður og daufur. — E?n það gerir
ekkert til, — ég elska hann
Það var enginn vafi á, að hún hafði rétt fyrir sér. Rut
var næstum í vafa um. að þær væru að tala um sama ma[nn.
Hún hafði alltaf hugsað um Martin sem sterkan og
traustan rid.dara.
—- .Tafnvel þó að þér elskið Martin, þá er engin ástæða
til að ætla, að hann elskf yður.
— Hvernig get ég fengið yður til að trúa mér? Andlit Tínu
var afmyndað.
— Hafið þér ekki tekið eftir neinu. — ekki neinni
breytingu á honum upp á siðkastið? Hafið þér ekki haft hugboð
um. að eitthvað amaði að honum?
Nei. ... nei, bað er ekki satt, hugsaði hún. Orð Tinu snertu hana
illa. Hugsunarleysi Martins, áhugaleysi á húsinu, ást-
leitnin úr augum hans var horfin. -—- Skýringin var komin
fram. Tína horfði fast á hana.
— Þér hafið séð eitthvað. ég sé það á yður. Hefði
ég ekki verið viss um ást hans, hefði ég ekki komið
hmeað. — bað hefði verið tilgangslaust. En ég sver það,
að hann elskar mig.
Innst inni vissi Rut, að þetta var allt satt, en skynsemi
'hennar barðist á móti þvi. Þetta var sem ljótur draumur. Granna,
ókunna stúlkan æddi eirðarlaus um í stofunni. Martin gat
ekki elskað hana. Hún var sérkenjnileg — en ekki falleg.
Tína las hugsanir hennar — Þér undrizt, að hann skuli
elska mig. Eg er ekki snotur og þokkafull eins og þér.
Satt að segja veít. ég ekki. hvernig það gat gerzt. Það
var kraftaverk. Martin er hræddur um að særa yður, en þér eruð
svo ung og falleg. að það væri ekki rétt af yður að
giftast honu’'-'. begar hann endurgeldur ekki þá ást,
sem þér verðskuldið.
— Martin hl\' :' =egja mér sjálfur, ef Það
lægi honum á hjarta.
— Verið nú svo væn mð hlusta á mig. Það, sem ég ætlaði
að biðja yður um var að láta hvorki Martin né nokkurn
annan vita, að við hefðum hitzt. Þér gætuð sjálf
slitið trúlofuninni, — sagt, að yður hafi snúizt hugur. Það mundi
bjarga heiðri yðar. Allir mundu halda, að þér væruð
orðin þreytt á MarHn.
— En, . . . mótmælti Rut.
— Hlustið á mig. hrópaði Tína. Orðin flutu af vörum
hennar. — Sjáið Þér ekki, að það mundi sanna yður tilfinningar
hans. Ef mér skjátlast — og Martin elskar yður, tekur
hann það ekki í mál að missa yður, en grátbænir yður
að rifta ekki heitinu. Sé honum aftur á móti sama, sjáið
þér, að ég segi yður sannleikann, — að hann elskar
mig, — og þá viljið bér áreiðanlega ekki sjá hann framar.
Rut varð undrandi á frekjunni í þessari uppástungu,
en á móti vilja sínum varð hún að viðurkenna, að
þetta var freistandi. Þrátt fyrir það að Tína var svona lítil og
grönn, var óvenjuleg viljafesta í framkomu hennar. Ósjálfrátt
flaug Rut i hug, að Martin ætti ekki létt líf fyrir höndum í
sambúð við þessa stúlku. Allt i einu rann það upp
fyrir henni, að hún hafði hálft í hvoru búizt við þessu.
— Ekkert getur hindrað, að ég segi Martin frá
þessari heimsókn, mælti hún.
— Sjálfsagt ekki, en ef þér gerið það, verður allt miklu
óþægilegra fyrir yður.
— Getur verið. En ég þekki Martin vel, og ég veit,
að hann verður yður reiður fyrir að hafa komið hingað og talað við
mig án hans vitundar. Hann fyrirgefur yður aldrei.
Framhald á bls. 28.
á móti því. Granna ókunna stúlkan
érkennileg en ekki falleg