Vikan - 05.01.1961, Blaðsíða 6

Ung hjón hlutu verðlaunin:
Húsgögn fyrir kr. 12.000
Lesendum Vikunnar gekk yfirleitt mjög vel að leysa málverkagetraunina og
mega listamenn þjóðarinnar vel við una. Þegar dregið var, kom upp hlutur Eggerts
Haraldssonar símvirkja, Langholtsvegi 145 og konu hans Sigrúnar Friðriksdóttur.
Þau eru bæði kornung og nýgift og sögðu, að vinningurinn hefði komið þeim mjög
vel. Þau voru ekki farin að afla húsgagna til búsins að neinu ráði og höfðu ein-
mitt talað um, að gaman væri að eignast raðhúsgögn. Nú hefur draumur þeirra
rætzt og það er vel, þegar vinningar lenda í hlut þeirra, sem raunverulega hafa
not fyrir þá.
/ næsta blaði
hefst ný verölaunakeppni
Verðlaunin: Kiev-A myndavél
verðmæti: kr. 18,000,00
Verðlaunagetraunin, sem byrjar í næsta blaði mun standa yfir í mánuð, það er að segja, hún
mun birtast í fjórum blöðum. Sem verðlaunagrip hefur Vikan fengið Kiev-A myndavél, sem
er fullkomnasta myndavél Rússa utan þeirra er ætlaðar eru til vísindalegra starfa. Kiev-A er
35 mm. vél og mjög fullkomin að öllum búnaði. Hún hefur tökuhraða upp í 1/1250 á sek.
og með vélinni er hægt að fá aðdráttarlinsur og víðhornslinsu.
Hér sit ég úti, baða mig í glampaiidí sólskín-
inu og horfi á börnin min, kát og kvik, er leika
sér í sandinum fyrir framan mig. Og allt í
einu er sem fjarlægðir tímans hverfi. Mér finnst
ég sjái sjálfa mig, fimm ára gamla, sólbrúna
telpu, vera að leika mér með þeim án þess að
hafa hugmynd um allar þær raunir, sem biðu
mín á lífsleiðinni.
Það var einmitt á nákvæmlega eins degi og í
dag, sem það gerðist. Ég hafði farið upp í bæ-
inn með móður minni, og við vorum að kaupa
hitt og þetta í búðinni hjá kaupmanninum, en
nú vornm við á leiðinni niður að sjónum til
sumarbúst4ðarins okkar. Ég hélt á stórum,
nýkeyptum bolta i fanginu og hlakkaði til að
vígja hann á flötinni heima. Þá hrasaði ég um
stein í götunni, og rauði boltinn skoppaði úr
höndunum á mér út á krossgöturnar fram und-
an okkur.
Ég þaut á eftir honum og hugsaði ekki um
neitt annað en að ná í boltann. Mamma æpti
upp yfir sig. Hún heyrði það, sem ég ekki sá,
— að bíll kom á fleygiferð eftir þorpsgötunni.
Það, sem eftir þetta gerðist, man ég ekki upp
á hár. Skellur, dynkur og meðvitundarlaust
barn með brotinn fót. I.jósrautt blóðið rann
út í gulan götusand.
E'FTIR þetta lá ég mánuðum saman á sjúkra-
húsinu. Fyrstu vikurnar var mamma með mig á
einbýlisstofu. Hún svaf á legubekk frammi við
dyr, og hvert sinn, er ég hreyfði mig í nóttunni,
rauk hún upp til þess að vita, hvort eitthvað
væri að. Sjálfri fannst mér þetta bara óstjórn-
Iega gaman og sparkaði með heilbrigða fætin-
um allt hvað ég orkaði.
Sótthitinn og sóttarbrigði þau, er læknirinn
hafði sagt mömmu frá, hafði ég ekki hugmynd
um.
Að sex vikum liðnum voru gipsumbúðirnar
teknar af, og ég átti aftur að fara að læra að
ganga. Þá kom í ljós, að beinin höfðu gróið
rangt saman, svo að ég gat ekki hreyft hnjá-
liðina. Og ekki nóg með það, heldur hékk fót-
urinn og dinglaði, án þess að ég gæti stjórnað
honum. Ný aðgerð var framkvæmd á ökklaliðn-
um, en hnéð varð að biða. Það átti ekki að taka
til meðferðar, fyrr en ég væri orðin fullvaxta.
Það var komið haust, þegar ég brautskráðist
loks af spítalanum. Veturinn þar á eftir varð mér
langur og leiðinlegur, því að nú gat ég ekki
verið úti með öðrum börnum og velt mér í
sköflunum. Ég hnipraði mig saman úti í glugga-
kistunni og fylgdist með leikjum þeirra gegn-
um rúðuna. Ég var veik af löngun eftir að vera
með þeim.
Mamma veik ekki frá þeirri reglu að fara
með mig út í gönguför á hverjum degi, eff það
var mér hreinasta kvalræði. Fóturinn var eins
og dauður kubbur, og ég stakk við í hverju
spori, sem ég steig. Það var eins og þegjandi
samkomulag okkar á milli að sniðganga alla þá
staði, þar sem ég hafði leikið mér áður fyrr.
Svo kom sumarið að nýju, mér leið betur.
Ég lék mér í fjörunni eins og fyrr. Sólin skein
í heiði, og börnin i næsta húsi komu alveg eins
fram við mig og áður. Þau hétu Hans, sem var
níu ára, og Gréta, sem var sex ára ,og voru
svo sem ekkert nærgætnari við mig en þau höfðu
verið og létu ekki heldur á sér skilja, að ég
væri öðruvísi en annað fólk.
UM haustið átti ég að byrja að ganga í skóla,
og til þess hafði ég lengi hlakkað. Ég var að
vísu ekki fullra sjö ára, en ég kunni að lesa og
reikna, því að meðan á hinni löngu spítalavist
stóð, hafði mamma oft farið í skólaleik við
mig til þess að stytta mér stundir.
Ég var uppfull af ákefð og dansaði eftir göt-
unni á undan mömmu, að svo miklu leyti sem
ég gat. Það úði og grúði af börnum í slcóla-
garðinum. Sum voru feimin og héldu í höndina
á mömmu sinni, en önnur voru duglegri og
fóru í eltingarleik eða stukku yfir spotta úti
á leikvellinum.
Þegar við mamma nálguðumst, fór einkenni-
leg hreyfing um fjöldann. Börnin hættu að leika
sér, og mér fannst sem allir litu við, eins og
kippt hefði verið i snúru, er hvert einasta höf-
uð léki á. Óteljandi augu störðu á mig, full-
6 VIKAN