Vikan - 05.01.1961, Blaðsíða 7

Sönn saga:
aNaDA
Mig langaði til að vera eins og aðrir þrátt fyrir fötl-
un mína. Síðar meir komst ég í skilning um, að
það, sem mestu máli skiptir fyrir hverja manneskju,
er að vera hún sjálf — í orðsins fyllsta skilningi.
orðna fólkið með vorkunnsemi 1 svipnum, en krakk-
arnir gláptu með hinni ódutdu forvitni eða fyrirlitn-
ingu fyrir þeim, sem ekki er ötdungis jafnfullkominn
að sköpun sem þau sjálf.
Ég nam staðar óttaslegin og grátbað mömmu að
snúa heim með mig aftur. Ég gæti vel beðið með að
fara í skólann þangað til næsta vetur.
Mamma þurrkaði tár, er stalst niður kinn hennar,
og dró mig bliðlega, en ákveðin með sér inn um
hliðið.
— Á ég að segja þér nokkuð, Karen min, sagði
hún og brosti hughreystandi. Ég var nákvæmlega eins
feiipin og kvíðandi sjálf fyrsta daginn, sem ég fór
í skótann, en þetta líður fljótt hjá. Bíddu bara við,
þangað til þú ert búin að heilsa kennslukonunni þinni.
— En það horfa allir á fótinn á mér, kveinaði ég
og reyndi að fá hana til að láta undan.
— Lofaðu þeim bara að horfa, svaraði mamma hug-
hreystandi. — Þegar þú þroskast og verður stærri,
þá veiztu, að læknirinn ætlar að gera þig albata aftur,
og þá getur þú hlaupið og hoppað eins og liin börnin.
Ungfrú Madsen, fyrsta kennslukonan min, var ung
stúlka, íturvaxin og góð. Hún var með sítt, svart
hár og stór, brún augu. Ég fékk aldrei nógsamlega
virt hana fyrir mér, meðan mamma var að tata við
hana um mig og fótinn á mér.
SÍftAN hófst fyrsti skóladagurinn. Mamma fór
heim, og við vorum ein eftir með kennslukonunni.
— Setjið ykkur nú niður, mælti hún. — Það er
sama, hvar þið sijið, því að við getum raðað ykkur
seinna, þannig að þau hæstu verði aftast, en hin
smæstu fremst.
Nú hófst mesti hamagangur. Ég varð svo óheppin
að lenda í miðri þvögu milli fremstu bekkjaraðanna.
Einn stærsti strákurinn ætlaði að reyna að komast
í aftasta sætið og hrinti mér ómjúktega, um leið og
hann ruddist fram hjá mér. Ég skall endilöng á gólfið
og átti erfitt með að komast á fætur af sjálfsdáðum.
Kennslukonan tók i taumana og greip tækifærið til
að kynna mig fyrir bekknum, bað börnin að vera
nærgætin við mig — vegna fótarins.
— Þessi tetpa heitir Karen, sagði hún. — Hún varð
fyrir þvi slysi að meiða sig í fótinn og er ekki eins
fær til að lilaupa og hendast um og þið. Það verður
að gæta nokkurrar varúðar gagnvart henni, til þess
að henni versni ekki.
— Halta-Karen, heyrðist hvislað með niðurbældu
flissi aftast í skótastofunni. Allir hlógu, en settu svo
upp alvörusvip, er þeir sáu, hve ungfrúin varð reið.
— Halta-Karen, katlaði einhver í fatageymslunni
I frímínútunum, en sökudótgurinn flýtti sér að fela
sig, svo að mér tókst ekki að sjá, hver það var.
Uppnefnið var flogið um allan skólann, áður en
fyrsta kennsludegi lauk, og það fylgdi mér fram eftir
öllum aldri.
Það þarf ekki meira til þess, að litilli stúlku finn-
ist hún utanveltu, og eyðileggja þá hæfni til kunn-
ingsskapar við aðra, sem henni kann annars að vera
í blóð runnin.
Skótagöngunni hélt ég áfram, en ég var særð, ótta-
slegin og einmana. Ég leitaði engra kynna við skóla-
systkini min, en i einsemd minni huggaði ég mig
við dagdrauma um það, hvílík afrek ég
skyldi leysa af hendi. Ég ætlaði að vekja
athygli almennings á mér og verða dáð fyrir
hugrekki og fórnfýsi.
Foretdrar minir furðuðu sig stundum á
þvi, hve alvörugefin litla stúlkan ])eirra var
orðin, eftir að hún lióf skólagönguna, en þau
grófust ekki frekar eftir orsök þess, og sjálf
var ég ekkert að segja þeim frá raunum
minum.
ÞEGAR ég kom i þriðja bekk, bættist nýr
nemandi í hópinn. Það var hún Úlla-Britt,
og nú eignaðist ég fyrstu vinstúlkuna. Úlla
Britt var líka utanveltubarn. Hún stamaði.
Og daginn, sem hún kom í skólann, stamaði
atlur bekkurinn. Kennslukonan var utan við
sig af reiði, en fékk ekki að gert.
Sjálf virtist Úlla-Britt ekkert láta þetta
á sig fá. Seinna trúði hún mér samt fyrir
því, að fyrsti dagurinn hefði verið henni
hreinasta kvalræði. Hún ge-kk til kennara
í málhetti, og eftir nokkurra ára tilsögn
hætti hún að stama neina þegar henni var
mikið niðri fyrir.
Iiinir ólíku ágallar okkar urðu til þess
að laða okkur saman, og við vorum nær
alltaf saman i frístundum.
Við náðum saman þeim aldri, þegar strák-
ar eru versta plága, sem fyrirfinnst, og við
komumst saman á þroskaárin allra unglinga
með ástaskotum og öllu, sem getgjuskeið-
inu fylgir.
Um fimmtán ára aldur fór Úlla-Britt að
læra dans, en það minntumst við aldrei á.
Hins vegar sátum við iðulega heima hjá
annarri hvorri okkar, spiluðum nýjustu dans-
plötur og nutum tónlistar og sainhljóma.
Þegar ég var alein og viss um, að enginn
mundi ónáða mig, reyndi ég að haltra í
hringi á gólfinu eftir takt hinna örvandi
EINU sinni, þegar það var hennar dag-
ur að fá kunningjana heim til sín, datt lienni
ráð i hug.
— Hví skyldir þú ekki geta verið með,
setið og lilustað á tónlistina og spjallað við
okkur, þótt þú getir ekki dansað?
Ég reyndi að slá þessu upp i gaman, en
Úlla-Britt hélt fast við sína uppástungu. Hún
gekk meira að segja svo langt að skjóta mál-
inu til mömmu.
Mömmu grunaði, að ég mundi þrá að vera
með hinum, svo að hún féllst á beiðni Úllu-
Britt a fheilum hug. Eftir það lagði hún sig
alla fram um að gera mig svo indæla og
aðlaðandi sem liún gat. Hún pantaði tíma á
hárgreiðslustofu og saumaði á mig ljómandi
fallegan kjól úr tjósbtáu tafti til að vera í
á þeim mikla degi.
Kvöldið kom. Ég skalf i hnjáliðunum, og
tennurnar glömruðu í munninum á mér, þeg-
ar ég haltraði inn með þeim fyrstu og settist
i sófahorn rétt hjá útvarpsgrammófóninum.
Brátt komust allir í gott skap, og eftir
fyrstu augnabtiksörðugleikana fannst mér
ég taka fullan þátt í félagsskapnum. Alltaf
varð einhver til þess að setjast hjá mér og
kasta mæðinni, svo að ég hafði alltaf éin-
hvern að spjatla við.
Framhald á bls. 29.
tóna. Oftast nær enduðu þessar æfingar
ofsagráti. Mér fannst ég svo óumræðilega
utanveltu.
Þó versnaði ástand mitt til muna, er
Úlla-Britt fór að dveljast á danshúsum á
taugardagskvöldum, en ég varð að sitja
heima hjá minum góðu og umhyggjusömu
foreldrum.
Úllu-Britt leið ekki heldur vel. Henni
fannst hún vera að svíkja mig, af því að
ég gat ekki fylgt henni í þessu.
VIKAN 7