Vikan - 05.01.1961, Blaðsíða 29

Líf hins lamaða
Framhald af bls. 7.
Þegar frá leið, fann ég, að hjarta
mitt sló örar hvert sinn, er Árni
Lind hvildi sig frá dansinum og
settist hjá mér. Við spjölluðum um
skólann og framtíðina og fjölmargt
annað, sem bar á góma.
Þegar hann kom til mín í fimmta
sinni og aðrir skiptu sér ekki af
okkur, settist hann hjá mér á sófa-
bríkina og fór að fitla við hárið á
mér.
Við ræddum um sumarið. Hann
ætlaði að verða í bænum um sum-
artímann, og ég ætlaði ekki heldur
út i sveit. Foreldrar mínir höfðu
hugsað sér að leigja sumarbústað-
inn okkar til þess að fá peninga
upp í kostnaðinn við þá miklu að-
gerð, sem gera átti á mér næsta ár.
—• Þú ert ósköp indæl, Karen,
hvislaði Árni og kyssti mig á gagn-
augað. — Það er skaði, að þú skulir
verða að dragnast með þennan fót,
því að annars gæti maður orðið bál-
skotinn í þér!
Pilturinn sagði þetta eins og hvert
annað spaug. Sjálfur þóttist hann
áreiðanlega vera fyndinn. Ég
kreppti hnefana, svo að neglurnar
stungust inn í bera liandleggina,
og fann, hvernig mér rann kalt vatn
milli skinns og hörunds. Hvernig
getur nokkur verið svona grimmur?
Ég stillti mig eins og ég framast
gat, og mér tókst að sitja róleg,
þangað til hinir komu inn. Þá reis
ég á fætur, kvartaði um þreytu og
hraðaði mér brott frá gleðskapnum.
Tímunum saman ráfaði ég um
kvöldkyrrar göturnar, en tárin
runnu niður kinnar minar. Ég hélt
áfram í sífellu og reyndi að herða
mig upp í að binda endi á allt sam-
an. Til hvers var fyrir mig að lifa
svona? Pabbi og mamma áttu hvort
annað, en ég átti engan! Aðgerðin,
— hver gat sagt, hvort nokkur ár-
angur yrði af henni?
UNDIR morguninn haltraði ég
heim til foreldra minna, þau voru
orðin dauðhrædd um mig. Ég var
úrvinda af gráti og fóturinn sár og
bólginn.
Ég grét allan minn harm og ör-
væntingu i örmum móður minnar.
Foreldrar rnínir sáu nú loks, að
hér þurfti að bregðast skjótt við.
Læknir sá, er valinn hafði verið
til verksins, var kvaddur til ráða
og ákveðið að leggja mig á sjúkra-
húsið þegar í stað, en fresta þvi
ekki til næsta árs.
Raunir mínar voru þó ekki á enda.
Ég vaknaði eftir svæfinguna og
var þrungin unaðskennd. Bráðum
var ég orðin eins og annað fólk og
engin Halta-Karen lengur. Mamma
sat á stóli við sæng mína og brosti
við mér. Hún sagði, að skurðurinn
hefði tekizt vel og allt væri eins og
það ætti að vera.
Ég lokaði augunum og sveif út
i draumheim í þyrlandi vínarvalsi,
í örmum einhvers, sem var líkur
Árna, en ögn hjartahlýrri.
Allt gekk vel i tvo eða þrjá daga.
Ég lá á meltunni og hugsaði um
framtiðina.
Að morgni fjórða dagsins var mér
einkennilega heitt og hafði verk
í fætinum. Þegar hjúkrunarkonan
hafði mælt mig, varð hún svo skrýt-
iri á svip og flýtti sér út úr stofunni.
Yfirlæknirinn kom inn og annar
læknir með honum, þótt langur tími
væri til næsta stofugangs. Þeir tóku
umbúðirnar af mér, þukluðu og
kreistu fótinn og horfðu hvor á
annan.
Litlu síðar kom mamma inn. Hún
lét sem hún væri glöð eins og
endranær, en ég sá vel, að hún var
rauðeygð og áhyggjufull.
— Hvað gengur að? spurði ég
ergilega. — Hefur nokkuð komið
fyrir? Læknirinn kom hingað áð-
an og var svo einkennilegur, en
hjúkrunarkonan vill ekkert segja.
Mamina horfði íhugandi á mig.
Svo reyndi hún að brosa, tók um
hendur mínar og leit beint í augu
mín.
— Nú verður þú að vera hug-
rökk, litla stúlkan mín, mælti hún
með grátstaf í rómnum. — Það hef-
ur komið illkynjuð sýking 1 sárið.
Hún þagði við, en hélt siðan áfram
i lágum hljóðum, henni var þungt
um mál: — Læknirinn ætlar að taka
af þér fótinn.
— Nei, öskraði ég af öllum lífs
og sálar kröftum. — Ég vil það
ekki, — ég vil það ekki! Ég vil held-
ur deyja en að þeir taki fótinn af
mér! Ég vil verða heilbrigð aftur!
Ég vil vera eins og aðrir ... Orðin
runnu út í óstöðvandi grát. Hjúkr-
unarkonan kom inn og gaf mér ró-
andi innspýtingu.
LÆKNIRINN kom við hjá mér á
stofugangi sínum og reyndi að telja
mig á sitt mál. Pabbi útlistaði fyrir
mér, rólegur og ákveðinn, hvllika
áhættu ég legði út 1, ef ég færi ekki
eftir ráðum læknisins. Ef fóturinn
væri ekki tekinn þegar í stað, yrðu
afleiðingarnar venjuleg blóðeitrun.
Og ég yrði að hafa járnheilsu til
að sleppa frá henni.
— Ég vil ekki missa fótinn, svar-
aði ég í sífellu, og ég vil ekki hlusta
á neinn.
Ég grét, mamma grét og jafnvel
pabbi sjálfur, hann grét, og það
hafði ég aldrei séð hann gera fyrr.
En ég hélt stöðugt fast við mína
ákvörðun.
Að lialda lífinu áfram með ein-
um fæti, Halta-Karen til dauðadags,
— nei, það skyldi ekki fyrir mig
koma!
Sótthitinn óx mér yfir höfuð, og
ég vissi ekki lengur af mér. Loks
var það að morgni til mörgum dög-
um eftir þetta, að ég opnaði augun.
Mér var létt yfir höfði, ég var hress,
en máttfarin.
Mamma sat í hnipri í hæginda-
stólnum við gluggann og mókti. Hún
var guggin i andliti, djúpar hrukk-
ur kringum munninn og hvarmarn-
ir þrútnir af gráti.
— Mamma, sagði ég hikandi, svo
sem til þess að vita, hvort ég gæti
komið upp orði.
Mamma hrökk við og opnaði aug-
un. Svo hljóp hún til mín.
— Karen, sagði hún og hló og
grét i senn. — Elsku litla stúlkan
min! Hún tók höfuð mitt milli handa
sér og vaggaði mér mjúklega. Svo
hringdi hún bjöllunni, og hjúkrun-
arkonan kom inn.
— iSjáið þér, hún er vöknuð,
sagði mamma himinglöð. Gerið boð
eftir lækninum.
Læknirinn kom að vörmu spori.
Hann brosti og sagði: — Hér hefur
gerzt kraftaverk. Þessu hafði ég
ekki þorað að vonast eftir. En nú
verðum við að fara gætilega og safna
kröftunum smátt og smátt, svo að
við getum komið ungfrú Karenu sem
fyrst á fætur aftur.
ÞAÐ var í lok júlimánaðar, að
ég sat að nýju úti í sólskininu í
garðstóli á grasflötinni fyrir fram-
an sumarbústaðinn okkar. Þá heyrði
ég marra í garðshlíðinu, og þegar
ég leit upp, mætti ég augum Árna.
Ég stirðnaði upp og var að því kom-
in að hrópa til hans að fara burtu
sem skjótast.
Gömul sár ýfðust upp og tóku að
svíða. Jafnframt varð mér ljóst, að
ég var orðin upp úr því vaxin að
bregðast þannig við.
Ég brosti því við honum og sagði:
— Sæll vertu! Hefurðu ratað
hingað út eftir? Kannastu við
nokkra hér um slóðir?
— Karen! Geturðu nokkurn tima
fyrirgefið mér?
Hann leit feimnislega til vesa-
lings bera fótarins, en lét því næst
fallast niður í grasið hjá mér og
greip hönd mína.
— Ég skammaðist mín eins og
hundur, eftir að þú varst farin
kvöldið góða. Og ég fór sjálfur rétt
á eftir. Hvert kvöldið eftir annað
gekk ég aftur og fram fyrir fram-
an húsið ykkar og vonaðist eftir,
að þú kæmir út af tilviljun, svo að
ég gæti beðið þig fyrirgefningar.
— Skilurðu það ekki, hélt hann
áfram, að það var einmitt vegna
þess, að mér var farið að þykja vænt
um þig, sem ég fór svona flónslega
að. Ég er gefinn fyrir að dansa,
og mér fannst það eitthvað svo af-
káralegt að vera orðinn ástfanginn
af stúlku, sem aldrei mundi geta
dansað.
HANN leit á mig og brosti biðj-
andi.
— Geturðu ekkert sagt, Karen?
Berðu mig, hæddu mig, gerðu hvað
sem þér sýnist! Ég elska þig jafn-
inikið fyrir það. Heldurðu, að þ*ú
getir nokkru sinni fyrirgefið mér?
— Þú særðir mig djúpt í það
skiptið, en það er nú gleymt, Árni.
Ég strauk feimnislega um hár hans.
— Hitt er annað mál, að engin
vissa er fyrir því, að ég geti nokk-
urn tíma dansað, svo ef til vill er
sama bilið milli okkar i þvi og áð-
ur var. Minnstu þess, Árni!
— Þú átt við, að þú fyrirlítir mig
ekki ... að það sé svolítil von?
— Það er ekki ómögulegt, sagði
ég brosandi og rótaði í þykka,
svarta hárinu hans.
ÞAÐ eru liðin ár siðan þetta
kvöld. Hnémeinið lagaðist, og ég
tók að geta hreyft fótinn mjög vel.
Um haustið fór ég að taka einka-
tíma í dansi með Árna. Eftir nokkr-
ar æfingar trúði hann mér fyrir þvi,
að liann hefði aldrei haft jafngóða
dömu i dansi.
Allan þenna vetur dönsuðum við
og dufluðum og nokkuð af vorinu
lika. En þegar leið að sumri, fór
ég að verða þess vör, að ýmislegt
var fleira, sem ég hafði áhuga á.
Það voru bækur, mig langaði til að
lesa, langaði til að hlusta á tónlist,
sem var annars eðlis en áður. Árni
reyndi að fylgja mér i þvi, en við
fjarlægðumst með hægð, án þess að
við gerðum eiginlega neitt til að
koma i veg fyrir það.
Hnokkana, sem eru að leika sér
í sandinum við hliðina á mér núna,
eigum við, ég og Hans, leikbróðir
minn, sem öll þau ár, er ég átti
i framangreindum raunum, kom
fram við mig eins og hverja aðra
telpu. Hann lét aldrei orð falla,
sem af mætti ráða, að ég væri öðru-
vísi en aðrír. Það þarf þrösfea tíl
að höndla þá hamingju, sem felst i
næsta nágrenni.
Við Hans umgengumst blindandi
árum saman, mörg ár. En þeg-
ar hulan féll loksins frá aug-
um okkar, varð ást okkar að björtu
báli, er sameiginlegar minningar
og margvísleg reynsla heldur si-
logandi.
Pappíxskarfa
Framhald af bls. 16.
koma mikill snúður á bastþráð-
inn, er ágætt að láta hann hanga
niður stutta stund svo hann snúist
af. Þegar þarf að ganga frá þræði,
er sá, sem er að enda lagður út á
ósaumað snærið og saumaður yfir
hann með nýja þræðinum, sem einn-
ig hefur í byrjun verið lagður á
sama hátt. Herðið á samskeytunum
svo þau losni ekki upp og sjáist sem
minnst.
Þegar botninn hefur verið saum-
aður, þannig að hann nái 16 cm í
þvermál, er snúran klippt á ská og
saumað síðan fast niður með bast-
inu. Byrjið síðan með snúruna aft-
ur, klippta á sama hátt og eins geng-
ið frá samskeytunum. Nú er snúran
lögð ofan á seinustu umferð og er
saumað þannig við botninn með
sömu aðferð. Er þetta gert til þess,
að karfan verði ekki ávöl að neðan.
Saumið nú körfuna áfram og gefið
snúruna örlítið eftir svo karfan
víkki ekki út. Formið körfuna ná-
kvæmlega eftir myndinni. Þegar
karfan hefur verið saumuð í hæfi-
lega hæð er snúran klippt á ská og
saumuð niður með þastþræðinum.
Snyrtið nú körfuna þannig, að þið
klippið alla lausa smáenda ef ein-
hverjir eru, nákvæmlega. Lakkið
siðan körfuna með þynntu „cellu-
lósi“-lakki, bæði innan og ut-
an einu sinni eða tvisvar eftir
smekk.
Þegar lakkið svo þornar, harðnar
það og karfan verður stífari.
Það eru margir möguleikar til að
gera svuntur sérkennilegar.
Hér á myndinni sjáið þið eina,
sem hefur tekið sér kryddglösin til
fyrirmyndar, klippt þau út í mynztr-
uð efni, saumað nöfn þeirra á og
siðan saumað þau á vasana með
bótasaumi.
Eins og þið sjáið á myndinni er
þetta mjög skemmtilegt.
— Þvi miður hefur okkur hjónun-
um ekki orðið eggja auðið.
VIKAN 29