Vikan - 24.08.1961, Síða 14

Ný kvikmyndasaga, sem byrtist í sex blöðum og er þetta 'íyrsti
hluti. Myndin verður sýnd í Bæjarbíói þegar henni er lokið í
VIKUNNI.
CITLA þorpsbrautarlestin, sem
hafði með erfiðismunum klifið
brekkur og hálsa hins fagra
austurríska fjalllendis, rann inn á
stöðina og staðnæmdist með rykkjum
og skrykkjum. Og stöðvarstjórinn,
sem var allvel í skinn komið, til-
kynntl með slikrl þrumuraust, að vel
hefði mátt halda, að hann væri að
hrópa út yfir víðlenda stórborg:
— Marienthal! Marienthal!
Aðeins einn farþegi steig út á
brautarpallinn, — frekar ungur mað-
ur, hár og dökkhærður, svipmikill og
með sterkmótaða andlitsdrætti. Hann
bar mjúkan, svartan hatt, og undir
frakkakraganum sá í hvítt hálslín og
hátt, svart vesti, sem sýndi, að hann
var prestur.
Hann setti frá sér ferðatöskuna og
gekk til stöðvarstjórans.
— Fyrirgefið.mælti hann hæversk-
lega. E?r þetta ekki Marienthal?
— Jú, svaraði stöðvarstjórinn. Ann-
ars hélt ég, að ég hefði tilkynnt það
svo hátt og greinilega, að Það fæn
ekki fram hjá neinum.
Aðkomumaðurinn tók ofan hattinn.
og brosti við.
— Ég hélt, að mér kynni að hafa
misheyrzt. Ég sé nefnilega hvergi
neitt þorp hérna, enda þótt sæmilega
viðsýnt sé héðan af brautarpallinum.
— Það er ekkert einkennilegt við
það, svaraði stöðvarstjórinn. Þorpið,
— það stendur á bak við brekkurnar
þarna, og þangað er að minnsta kosti
fjögurra kílómetra spölur. Afsakið
forvitni mína, en eruð Þér kannski
nýi presturinn, sem við eigum von á?
— Jú, það kemur heim. Ég heiti
Walter Hartwig.
— Ja, þá er sannarlega tími til þess
kominn, að þér- látið. sjá yður hérna,
prestur minn. Söfnuðurinn hérna í.
Marienthal- er aliur á rúi og strúi út .
af prestsieysinu, Það lítur helzt út
fyrir,. að fóikið haldi, að ekki þurfi
annárs yi^; en panta nýjan prest, —
þa’ ýerði hann sendur um hæl í pósti. .
’ ý.ngi maðurinn brosti enn. Svo tók
h-ann upp ferðatöskuna, en stöðvar-
stjórinn flýtti sér að hreyfa and-
mæ.lum.
— Ekki farið þér að ganga alla
þessa leið, prestur minn, — og það
í Þessum hita! Hann herra Fischer
er staddur hérna á stöðinni með
dráttarvélina, og ef þér getið gert
yður það að góðu, Þá efast ég ekki :
um, að hann lofi yður að sitja á hjá :
sér heim i þorpið.
— Ætli ég láti mig ekki hafa það :
að fara fótgangandi. Ég hef ekki
nema gott af því.
En stöðvarstjórinn hló og hristi
höfuðið.
— Hérna uppi í fjöllunum má það
vera lélegt farartæki, sem ekki er
þó skárra en fæturnir, og það eins
þótt manni sé létt um gang, sagði
hann. Trúið mér, -— ég veit það af
reynslunni.
Hann fylgdi svo nýja prestinum
þangað, sem dráttarvélin stóð. Eig-
andi hennar reyndist fús að leyfa
presti að sitja á hjá sér.
— Ef yður æruverðugheit getur
gert sór slíkf að góðu, þá er það meir
en veikomið, sagði hann og benti
presti að setjast í aukasætið.
— Mér er sagt, að það sé lélegt
farartæki, sem ekki sé betra að nota
hérna en fæturna, jafnvel þótt góðir
séu, sagði prestur og kleif upp í sæt-
<1 Fyrst í stað getur það verið býsna
örðugt fyrir ungan og frjálslyndan
prest, að sa mrýmast fólkinu og
andrúmsioftinu í litlu og afskekktu
fjállaþorpi, þar sem vanafesta og
þumbaraháttur, ásamt smámunnlegu
ofstæki, liggur eins og mara á öllu
og öllum.