Vikan - 24.08.1961, Qupperneq 16

sagðíst vera vön því aÖ vínna. ÞaÖ lá
auðvitað í augum uppi, að það var ó-
Iicnijuverk, en mér skiklist, að frúin
hefði átt einhvern þátt í stærð bygg-
ingarinnar af metnaðarástæðum og
hún vildi þess vegna ekki gera mikið
úr því óhagræði, sem hún hafði af því.
— Við fáum kannski einhvern tíma
teppi á gólfin, — sagði hún, — og þá
verður það leikur einn að þrífa. Skyldi
hún hafa hugleitt, að teppi á gólfið i
stofunni og ganginum mundi líklega
fara nær að kosta 40 þúsund króniir?
Ég spurði samfylgdarmann minn á
eftir um fjárhagslega aðstöðu þessara
hjóna og ástæðuna fyrir þessari bygg-
ingu. Hann sagði þau hafa átt fjög-
urra herbergja íhúð vestur í l>æ, að vísu
engan veginn nýja, en hún nægði fjöl-
skyldunni prýðilega og nú gat vel ver-
ið, að bcrnin staðfestu ráð sitt og flytt-
ust að heiman. Þá yrðu hjónin ein eftir
í nýju íbúðinni, og þannig hagaði til,
að mjög erfitt yrði að leigja nokkuð út
af herbergjunum.
Hann sagði enn fremur, að þau hefðu
bundið sér baggá m?ð þessari byggingu,
sem hlyti að Verða þeim algjar ofraun
ineð tímanum, þar sem laun mannsins
nægðu engan veginn til þess að standa
undir vöxtum og afborgunum. Auk þess
hafði máðurinn fengið talsvert stórt
lán til skamms tíma og var enn þá ekki
búinn að gera neinar ráðstafanir til
að bjarga því.
Þessi saga er ekkerl einsdæmi, því
miður. Ég þekki mörg dæmi svipaðs
eðlis, meira og ininna alvarleg. Að
byggja er fyrir fjötda manns hið
Fyrir skömmu kom ég i ibúð hér í
bæ ásamt manni, sem þekkti þar til.
Þetta var í einu af hinum nýju raðhús-
um, sem reist hafa verði að undanförnu
í úthverfum Reykjavikur. Þarna bjuggu
miðaldra hjón ásamt tveimur börnum
sínum nær tvítugu; annað fólk var þar
ekki í heimili. Ég gizka á, að hvor
hæð hafi verið nær hundrað fermetrar
og auk þess kjallari með geymslu og
þvottahúsi. Á annarri hæðinni voru
fimm svefnherbergi og bað, á hinni
geysistór stofa, forstofa, húsbónda-
herbergi og eldhús.
Húsið var að fullu frágengið hið
in'nra, sums staðar liafði jafnvel
verið kostað allmiklu til við inn-
réttingar. Þó voru gólfin ber steinn-
inn, en máluð. Þarna voru svo til engin
húsgögn inni, gamall og snjáður svefn-
sófi ásamt enn eldri stól var nálega
allt og sumt í stofunni, sem mér virtist
álíka stór og salurinn í samkomuhúsi
sveitarinnar, þar sem ég ólst upp. Fyr-
ir ;'gluggunum voru enn ekki nein
gluggatjöld, þó hafði fólkið búið þarna
nálega i ár. Gömul Ijósakróna hafði
verið hengd upp í stofunni og fór af-
skaptega afkáralega við vegg með við-
arklæðningu. Húsbóndaherbergið var
ekki notað til neins, — húsbóndinn
vann ekki nein þess háttar störf, að
hann þyrfti þess með. Aftur á móti var
eldhúsið snoturlega frágengið og greini-
lega stolt frúarinnar.
Mér datt í hug, að það mundi ekki
alllítið verk að halda svona húsi hreinu,
og spurði frúna, hvað henni fyndist
um það. Ilún gerði ekki mikið úr þvi,
ÞRÆLDOMUR I
16 VIKAN