Vikan - 24.08.1961, Síða 20

$penna»di 09
skemmtíleQ nstnr
sngn eftir
PntriUn Fenwich
7. hluti.
Hikki leit á hana spyrjandi augna-
ráði. •— En Cleveland er kominn, sagði
hann. — Ertu ekki einmitt að halda
þér til fyrir honum?
— Marín getur haldið sér til fyrir
okkar báðar, svaraði hún óvenjulega
hvatskeytslega. — Á meðan hún
heldur sig í nánd við hann, tekur
hann áreiðanlega ekki eftir mér eða
mínum klæðnaði.
Mikki hló. — Hann er þá ekki sá
fyrsti, sem fellur fyrir bláu augun-
um hennar, — og verður áreiðanlega
ekki sá síðasti, ... nema ...
Hann lét málningarburstann stöðv-
ast eitt andartak ,eins og honum dytti
allt í einu eitthvað stórmerkilegt i
hug. — Kannski við ættum einmitt
að vinna að þessu, Lísa? Hann er
áreiðanlega allra ákjósanlegasti mág-
ur, — á peninga eins og sand, og svd
öll frægðin, manneskja. Það er áreið-
anlega tekið tillit til hans meðal þess
áhrifafólks, sem hann umgengst.
— Það er að minnsta kosti tekið
tillit til hans í hans eigin hugsun,
svaraði hún kaldranalega. — Hann
er sá hégómlegasti uppskafningur,
sem ég hef nokkru sinni augum litið,
og ekki get ég skilið, hvað Marín
sér við hann. En hún um það, — nú
fer ég og hef kjólaskipti.
FYRSTA ÞÆTTI LOKIÐ.
Mikki starði steinhissa á eftir Lísu,
þegar hún gekk út úr herberginu og
skellti hurð á hæla sér. Svo blístraði
hann lágt. Eitthvað var það, sem egnt
hafði hana til reiði. — En ekki gat
hún verið afbrýðisöm gagnvart Mar-
ínu. Síðan Marín kom heim úr skól-
anum, höfðu aðdáendur hópazt að
henni og Lísa látið það algerlega af-
skiptalaust. Hún hafði meira að segja
skopazt að hylli hennar meðal karl-
manna, enda var hún allt of skynsöm
stúlka til þess að láta öfund og af-
brýðisemi hlaupa með sig í gönur.
Það var einkennilegt, þetta kven-
fólk, hugsaði Mikki og málaði af
kappi. Nú voru ekki nema þrír dagar,
þangað til Beryl var væntanleg, og
hann varð að sjá svo um, að her-
bergi hennar yrði eins vistlegt og
frekast var unnt.
Hjarta hans tók að slá örara við
tilhugsunina um það, að hvert andar-
tak, sem leið, færði hana í rauninni
nær honum. Jafnvel þótt Monte Para-
iso samsvaraði varla þeim hugmynd-
um, sem hún gerði sér af þeim stað,
mundi það ekki hafa minnstu áhrif,
þegar hún væri einu sinni þangað
komin. Þegar maður og kona voru
ástfangin hvort af öðru, eins og hann
og Beryl, var þeim það nóg að mega
vera nálæg hvort öðru. Við giftum
okkur tafarlaust, hugsaði hann, það
er ekki eftir neinu að bíða.
Lísa hafði fataskipti í næsta her-
bergi, smeygði sér úr kjólnum og fór
í síðbuxur og blússu. Það var máln-
ingarblettur á buxunum; henni
gramdist það í svip, en svo yppti hún
öxlum og sagði við sjálfa sig, að það
skipti ekki neinu máli. Hún var ekki
að hugsa um að halda sér til, starfið
beið hennar, hún varð að hjálpa
Mikka, svo að herbergi Beryl yrði til-
búið í tæka tíð. Það kom ekki nein-
um við, hvernig hún leit út, að
minnsta kosti ekki þessum Victor
Cleveland, sem komið hafði eins og
hvirfilvindur inn á lífsbraut hennar,
kysst hana og kallað hana unnustu
sína, en síðan komizt að raun um, að
hann hefði heldur átt að láta Marínu
verða þeirrar náðar aðnjótandi.
Nema hvað? spurði hún sjálfa sig.
Hví skyldi mér ekki standa það á
sama? Þetta er ekki nema eðlilegt.
Marin er falleg, en ég er bara — eins
og ég er.
Hún starði alvarlegu augnaráði á
sjálfa sig úr speglinum á snyrtiborð-
inu. Grá augu, sem reyndu að láta
ekki neitt á hryggð sinni bera, •—•
hakan ákveðin, munnurinn helzt til
stór, dökkt og óviðráðanlegt hár, sem
minnti ekki hið minnsta á rauðgullið
lokkaflóð Marínar, systur hennar. Sem
sagt, — alls ekki nein fegurðardís,
sagði hún við sjálfa sig af þeirri heið-
arlegu hreinskilni, sem henni var lag-
in. Engu að síður hefði hann ekki
þurft að láta það í veðri vaka, að
hún væri eins konar fuglahræða, . .
og hann hefði ekki heldur þurft að
benda kunningjum sínum á hana,
þegar hann sá, að hún mundi hafa
heyrt, hvað hann sagði.
Hún beit á jaxlinn, þegar hún
minntist þess, hve þeir höfðu hlegið.
Og hann er hégómlegur og montinn
uppskafningur, sagði hún við sjálfa
sig. Hvernig hann gat talað um sjálf-
an sig áðan, . . öldungis eins og hann
væri eini maðurinn í heiminum, sem
gæti samið leikrit. . . .
— Ferðu ekki að koma, Lísa? kall-
aði Mikki óþolinmóður. — Ætlarðu
ekki að hjálpa mér að ýta skápnum
til? Og þá mundi hún það, að hún
hafði lofað því að hjálpa honum við
að mála skápinn í herbergi Beryl.
— Ég er alveg að koma, svaraði
hún og ákvað að hætta algerlega að
hugsa um þennan Victor Cleveland.
Hann var ekki þess virði, að maður
léti hann valda sér gremju eða leiðind-
um. Og þegar á allt var litið, mundi
hún varla hafa haft mikið saman við
hann að sælda, hvort eð var, þar
sem hann hugðist sitja lon og don inni
í herbergi sínu og skrifa leikrit, . . .
skapa enn eitt meistaraverkið. Hví
ekki það!
En hún hlaut brátt að viðurkenna
það, að hann vann eins og berserk-
ur. Hann fór að vinna strax að af-
loknum morgunverði daginn eftir, og
smellirnir frá ritvél hans bárust út til
hennar um opinn gluggann eins og
linnulaus skothríð, þar sem hún sat
úti á veröndinni og saumaði ábreiðu
á rekkju Beryl. Hún hafði ekki heyrt
ritvélarsmelli, síðan hún hætti vinnu
sinni í skrifstofunni, og það lét ein-
kennilega framandi i eyrum í sólskin-
inu og þessu friðsæla umhverfi hátt
uppi í fjöllum. Öðru hverju varð
skyndilegt hlé á skothriðinni, stund-
um í nokkrar mínútur, og hún heyrði,
hvernig hann þreif pappírsörkina úr
ritvélinni og vöðlaði henni saman. Þá
gat hún séð það fyrir hugskotssjónum
sínum, hvernig hann sat og starði
fram undan sér með hnyklaðar brún-
ir og beið þess, að andinn kæmi aft-
ur yfir sig. Annars var skothríðin yf-
irleitt órofin, smellur eftir smell, ...
dálítið ónotalegt og truflandi til lengd-
ar. Það hefði að minnsta kosti verið
henni nokkur hugfró að vita, að hann
ætti í baráttu við viðfangsefnið, í stað
þess að hann vann að því eins og ham-
hleypa. Það var eins og þessi1 linnu-
lausa skothríð undirstrikaði sjálfs-
traust hans og það mikla álit, sem
hann hafði á sjálfum sér.
— En hvað kemur mér það í raun-
inni við? spurði hún sjálfa sig upp-
hátt, — og einmitt í þeirri sömu andrá
þurfti Marín endilega að rekast út á
veröndina.
— Hvað er það, sem þér kemur í
rauninni ekki við? spurði hún.
Lisa hló. ■—■ O, ég var bara að tala
við sjálfa mig, svaraði hún. -— Þú
ættir nú að hjálpa mér við að brjóta
ábreiðuna saman. Ég verð að koma
henni einhvers staðar fyrir, þangað
til málningin á herbergi Beryl er orð-
in þurr.
— Nei, hvað hún verður falleg,
mælti Marin og virti ábreiðuna fyrir
sér með aðdáun. — Þetta verður vist-
legasta herbergi, þegar búið er að
lagfæra það. Hún fékk Lísu ábreiðuna
og mælti enn: — Victor segir, að við
séum búin að gera kraftaverk hérna
í sambandi við gistihúsið, þegar tek-
ið sé tillit til þeirra örðugleika, sem
við höfum átt við að etja.
— Það er nærgætnislegt af honum,
svaraði Lísa þurrlega, og Marín virti
hana fyrir sér og hrukkaði ennið.
— Hvað gengur eiginlega að þér,
Lisa? spurði hún. •— Hvað er það eig-
inlega, sem þú hefur að honum að
finna? Þú varst hræðilega ókurteis
við hann í gær. . . .
Ritvélarsmellirnir fyrir innan
gluggann hljóðnuðu allt í einu.
— Mér hvorki fellur við hann né
fellur ekki við hann, svaraði Lísa
ákveðin. — Og vitanlega geri ég allt,
sem í mínu valdi stendur, til þess að
honum líði sem bezt, á meðan hann
dvelst hérna. Eh hann tók það bein-
línis fram í bréfinu, að hann vildi hafa
ró og næði. Það er þess vegna engin
ástæða til að vera beinlínis að hafa
ofan af fyrir honum, bætti hún við,
eins og málið væri þar með útrætt. —
Þar að auki er nóg fyrir mig að gera,
því að herbergið verður að vera til-
búið, þegar Beryl kemur, og að svo
mæltu hvarf hún inn fyrir til að að-
gæta, hvort málningin væri ekki farin
að þorna, svo að hún gæti farið að
koma gluggatjöldunum upp.
Marín horfði hugsi á eftir henni.
Hvað gekk eiginlega að stúlkunni? —
Gat það verið, að hún þyldi ekki lofts-
lagsbreytinguna? Eða, — og henni
datt skyndilega nokkuð í hug, en það
var þó enn ólíklegra, — það gat ekki
hugsazt, að hún væri Victor reið fyrir
það, að hann smellti á hana kossi í
tollbúðinni? Hvernig hefði eiginlega
farið fyrir fjölskyldunni, ef hann hefði
ekki verið svo ráðsnjall, — og hvaða
máli gat svo sem einn koss skipt nú-
tímastúlku? En um leið rifjaðist það
þó upp fyrir henni, hvernig henni
sjálfri hafði orðið við, þegar Andý
kyssti hana.
Hún heyrði fótatak nálgast, leit
um öxl og sá, að Victor var kominn
út á veröndina.
— Er ekki timi til þess kominn að
taka sér dálítinn sundsprett? spurði
hann og beið svars hennar með eftir-
væntingu.
Bros hennar varð enn innilegra fyrir
það, að minningin um Andý ásótti
hana enn. — En hvað um starfið?
spurði hún glettnislega.
— Ég hef þegar lokið við fyrsta
þátt, svaraði hann. — Ég hafði gert
ráð fyrir, að það mundi taka mig að
minnsta kosti þrjá til fjóra daga, en
þetta hefur gengið eins og af sjálfu
sér. Það hlýtur að stafa af þeim örv-
andi áhrifum, sem þú hefur á mig. . .
— Ætli það sé ekki heldur hið heil-
næma fjallaloftslag, svaraði hún og
hló glettnislega.
— Mér er meir í mun að halda, að
það komi af því, að þú óskir þess, að
mér gangi sem bezt, maldaði hann í
móinn með glettnisblik í augum. —
Ég hef að minnsta kosti lokið við
fyrsta þáttinn, og þess vegna finnst
mér ég eiga það fyllilega skilið, að
við skreppum í vatnið dálitla stund.
— Ég ætla að ná í sundfötin min,
svaraði Marín og hvarf inn i húsið.
Sundbolurinn var grænn. Hún hafði
keypt hann í Lundúnum sumarið áð-
ur, þegar þau Andý voru þar á ferð,
— og á heimleiðinni hafði slegið í
brýnu með þeim. — Hvað var það
nú aftur, sem þau höfðu verið að
þræta um? Hún gat ekki munað það
eða öllu heldur vildi ekki muna það.
Ég sé víst seint eftir því, að ég skyldi
vera svo skynsöm að slíta trúlofun
okkar, hugsaði hún — og að ég skyldi
fara hingað með þeim hinum. Og nú
þegar Victor er kominn. . . .
Hún lauk ekki setningunni. Enn
hafði hún ekki þekkt Victor nema
tæpan sólarhring, en þó fannst henni
sem þau hefðu þekkzt frá fyrstu tíð.
En þrátt fyrir það var enn svo margt,
sem henni var allsendis ókunnugt
um í sambandi við hann.
Eitt vissi hún þó þegar: að hann
var óvenju-aðlaðandi maður, — að
hann var bæði ríkur og frægur —
og hafði þegar öðlazt fast aðsetur í
þeim heimi, sem hún hafði sjálf hald-
ið í nokkrar dýrlegar vikur, að hún
mundi hljóta aðsetur í, — og loks, að
hann dáðist að henni. . . .
Hún klæddist sundbolnum og rifj-
aði upp fyrir sér aðdáunina í augum
hans, þegar hann horfði á hana. Og
hún hugsaði sem svo, að ef til vill ætti
sá draumur eftir að rætast . . . þrátt
fyrir allt. . . .
ANNAÐ EN HANN HAFÐI
BÚIZT VIÐ.
Mikki, ástin mín, — hvað það er dá-
samlegt að sjá þig aftur, masaði Beryl.
Ég gat bókstaflega ekki trúað mínum
eigin eyrum fyrst í stað, þegar frú
Woods bauðst til að greiða allan ferða-
kostnað minn hingað, ef ég vildi sjá
um móður hennar á leiðinni, andvarp-
aði hún sæl og hrifin. — En auðvelt
varð það ekki, það get ég sagt þér.
Ég mátti aldrei nokkra stund frá
henni víkja. En nú hefur dóttir henn-
ar hérna tekið hana í sína umsjá,
sem betur fer. Og nú er ég hingað
komin, Mikki, og þú getur bara ekki
gert þér í hugarlund, hve ég bíð þess
með mikilli eftirvæntingu að sjá að-
setursstað okkar, þarna í Monte Para-
iso! Og hún bætti við, þegar hún sá, að
brosið hvarf af andliti hans: — Vit-
anlega var það ekki fyrst og fremst
þess vegna, að ég kom . . . Mikki,
ástin min, ertu ekki feginn að sjá
mig. . . .
— Feginn? svaraði hann, — ég hef
talið stundirnar.
Og hún brosti glaðlega, enda þótt
za VIKAN