Vikan - 24.08.1961, Page 30

I dansinn með
Mo rgnn
Þar sem dansinn dunar og
gleðin ríkir — er Morg«n
Morgoo er kjördrykkur
Dulfrance IHSTANT
súpur
Dulfrance súpurnar eru ljúffengustu og beztu
súpukaupin.
— eru ódýrustu súpur sem fáanlegar
eru.
__ eru þægilegar í ferðalögum.
__ eru þægilegar í notkun, og kosta
litla fyrirhöfn.
^ Vandlátir neytendur kaupa því Dulfrance
súpur.
Fæst í flestum matvöruverzlunum.
* Verð kr. 8,90.
UMBOÐSMAÐUR
i n s t a n t
chicken soup/
DULFRANCE
I
Grasekkjumaðurinn.
Framhald af bls. 9.
þar innan húss, og þau fá fljótlega
borð hjá einum þjóninum.
„Asna?“
„Já, tvo asna, tvöfalda, vinur.“ —
Bergur brosir til Kristínar og
dregur augaíS í pung. „Við erum
nefnilega að halda upp á daginn,
gömul skólasystkin, skilurðu.“
Þessu beinir hann til þjónsins, og
auðvitað skilur þjónninn allt, og
fljótlega eru þau farin að dreypa á
asnanum. Skvaldrið i fólkinu i
kringum þau er eins og suða í fljóti
fyrir eyrunum á henni, en hún kann
vel viS sig þarna inni. Þau rifja upp
ýmislegt frá skóladögunum, Bergur
kann frá mörgu fyndnu aS segja, og
þau skemmta sér konunglega.
Strax eftir fyrsta glasið finnur
hún ylinn frá vininu seitla um sig
alla, og það liðkast úm málbeinið á
henni. KvöldiS líður svo ótrúlega
fljótt. Henni finnst langt siðan hún
var svona frjáls og óþvinguð. Bergur
dansar mjög vel og ber sig svo karl-
mannlega.
„Síðasti dans, ljúfan.“ Hvíslandi
rödd hans setur blóð hennar á
„stím“. Hún finnur öran andardrátt^
hans við hálsinn, og það æsir upp hjá_»
henni óþekktar kenndir gagnvar
honum. Til að ná valdi yfir tilfinn-j
ingunum reynir hún að telja sé
trú um, að það sé aðeins vínið, sem
stígi henni til höfuðs. En þegar
Bergur spyr: „Hvað segirðu um að fá
einn gráan heima hjá mér, áður en
við rennum heim?“ — þá eru skoð-
anir hennar eins og á reiki, svo
að hún leyfir honum að ráða.
„Þú verður að fyrirgefa allt drasl-
ið, við erum ekki eins tiltektarsam-
ir karlmennirnir og látum það held-
ur róa en alltaf að vera að þurrka
af og taka til eftir okkur, þegar
maður er grasekkjumaður.“ Bergur
hlær og tekur saman skyrtur og föt
af stólunum. „Fáðu þér sæti, Stina
min, ég blanda i glösin. Hvað má
bjóða þér? Skota?“
„Já, endilega. Skoti er það bezta.“
„Bergur.“
»Já.“
„Hann er orðinn svo latur og
kaldur við mig upp á síðkastið.“
Hver^“
’.’Karl, auðvitað.“
„Já, Kalli greyið. Hann er á kafi
i bissniss. Hann má ekkert vera að
þvi að hugsa um neitt annað. Hann
er ekki eins og ég. Ég læt hverjum
degi nægja sina þjáningu. Ha-ha.“
Bergur kemur með glösin og
stanzar framan við sófann. —
„Finnst þér ekki heitt hérna?“
„Jú, ég er alveg að stikna.“
„Á ég ekki að opna glugga?“
„Jú, endilega.“
Um leið og hann setur glösin frá
sér til að opna gluggann, snertir
hann óvart öxlina á henni. í stað
þess að draga að sér höndina aftur
rennir hann henni upp hálsinn og
^bak við eyrað og gælir við hnakka-
hárin.
„Bergur,“ — rödd hennar er hás
og hún þeklcir hana varla. Hún
grípur um hönd honum til þess að
losa hana af öxlinni, en um leiö
og hún snertir hana, finnur hún
ólýsanlegt magnleysi í hnjánum. —
„Ekki, Bergur, ekki.“ Kossar hans
30 VltíAN