Vikan - 31.08.1961, Page 8

Sennilega blandast engurn ábyrgum manni hugur um, hvert
böl verkföllin séu þjóðfélagi okkar Islendinga. Vinnudeilur
eru hér óhugnanleaa tiðar, enda fer því fjarri. að aTltaf sé
til þeirra stofnað einvörðungu í kiarábótaskvni. Stiórnmála-
baráttan kemur miög við söau þeirra,. oa mun því miður auð-
velt að sanna, sök f þvi efn; á aUa ffókka hó að einn revnist
k/innski öðrum fúsari að heita. tmeaav/ðu, vovni ofríkisins.
Oa satt. að segia virðist furðuleat. hvað Isfendinaar hika lenai
við að endurskoða, oa laafmra fvrirkomulaq þessara mála.
SlíJct tómlreti er næsf.a hættuTeqt.
Hualeiðinaar mínar varða. aðeins helztu meqinatriði. en
kannski vek.ia bœr einhveria Tesendur til mat.s oq afstöðu,
oa þá væri vel farið. Raunar er við bvi að búast. að gaqn-
rúni mín trufli tilfinninaa.r beirra bt.utaðeiaenda, sem van-
stiUtastir erv. Sam.t vona éa. að tUlöaur mmar um nútt fvrir-
komulag þyki orð í tíma, töluð. og bá er tMqanginum náð.
VerkaJvðsfélögin á IsTandi eru mörq og fámenn. Þess vegna
bendir iðuTeqa, að smáhóyar stofna til vhinvdeilna og verk-
faUa. sem Tama bióðarbúskavinn meira eða minna og kosta
samffífaaið og aðra einstaklinqa þess stórfé á skömmum
tí.ma. Kiarabófakröfur þessara aðíla þykja Töngum umdeilan-
ifíonr. p.nda ekki aUta.f sannqirninni fyrir að fara. þegar
nnkkrir ófvrirleitnir öfgamevn ákveða að sýna mátt sinn
oa meain. Oft stjórnar vóbtiskt ofstæki verkum beirra. eins
oq dæmi sanna. Fin bióðfélaqið er berskiáldað fvrír bvUik-
um árásum. Það heldur að sér höndum — og borgar svo
brúsann.
Þetta á vitaskuTd ekkert skvTt við baráttu verkalvðshrevf-
inaarínnar forðum daqa. Samsr, er að segia um bað a.thæfi.
hp.anr ævintyra.menn nota, verkföU til hess að táka sér váld.
sem hfíí'yy> her ekJci að neinvm Tnaum. T,vðræð>sbióðffJaa harf
sannarTfíaa að vera á verði fvrir sTíkum bvTtinqarnsfinaum,
hvort. sem, bær eru runnar vndan rifium atvinnurekenda eð”
vinnuhiaqændo. óeirðnspaair fíiaa ekki að komast, vw með
nfstovn oa iafnvel skemmdnrverk í fuUvissu bess. að aJlar sak-
ir iierfi" látnar niðnr falla. v'ð vndirskrift samninga.
Jsffíndinqar hlióta enn fremtir að gera sér lióst. að svm. verð-
mceti mena oJd.rei verða fílds'^atur vinnudeilna og verkfáUo.
Svo r,r tM d,æ~r;s um arðinn o.f t.vísvnni samkevyni nkk/rr v'ð
aðrnr hmð;r, beqar miUiónvm er stefnt í ýoða, á svivstundu og
ef til vUl vnnið tión. sem revnist óbætanleqt. Þessi hætta vof;r
’>/fir íslenfíku flugfélögunum.. ef hjóðfélag okkar lamost af völd-
um verk.faJla. Og víst er til innan Tands atvinnurekstur, sem
firra ætti bvílíkum háska. Kapp í þessum efnum er bezt með
forsjá, en hún bregzt stundum, þegar ófyrírleitni og ábyrgðar-
leysi vilja ráða ferðinni.
Ráð til lausnar.
Eino, ráðið til farsæUar lausnar á þessum vanda er að táka
upp sið frændþjóða okkar á Norðurlöndum og gera hverju
sinni tveggja eða þriggja árh heildarsamninga um kaup og
Tcjör. Hitt er sjálfsagt mál, að laun fylgi verðlagi á hverjum
tíma og tekjur af aukinni framTeiðslu skiptist réttiTega. Gegn-
ir óneitanlega furðu, að verkálýðshreyfingin skúli ekki krefj-
ast heildarsamninga. Skýring þess getur naumast verið önnur
en sú, að foringjar hennar vilji raunverulega eiga þess kost
að senda smáféTögin fyrirvaraTítið út af örkinni í skæruhernað
og vera þannig ríki í ríkinu. Atvinnurekendur virðast ekki
sinna þessum mfálum fyrr en til vinnustöðvunar kemur, svo
HELGI SÆMUNDSSON
Pólitiskc oístæki stjórnar oft að-
gerðum verkalýðsfélaganna eins
og dæmin sanna. En þjóðfélagið
er berskjaldað fyrir þvílíkum ár-
ásum. Það heldur að sér hönd-
um - og borgar brúsann. Lýð-
ræðisþjóðfélag þarf sannarlega
að vera á verði fyrir slíkum
byltingaræfingum.
Q VIKAN