Vikan - 31.08.1961, Side 13

-i/aða ótú£ka.tA.
kvikmyndin sýnd í Bæjarbíói. í_: i“ J -
reyndu nú að láta skynsemina ráða,
jainvel þótt það tiðkist kannski ekki
í utanniíisþjónustunni . • •
VA sat i hjólastól sinum niðri
^ við garostjornina, þegar iátexan
bar aO garoi. Hann kyssti a hónd
henni, og hun virti hann tyrir sér
dáiitiö undrandi.
— Eg hei ekki heyrt þess getið,
aö þin væri von hingað, sagöi nun.
— Pess er engin von. Mér datt
skyndiiega 1 hug að skreppa hingaö
og iorvitnast um liöan þina.
nann settist i tagastói rétt hjá
henni.
— rivermg liður Þér annarsV
— paö geturöu sjaiXur séö, svar-
aði hUn beizkjuiega. Pað situr viö
sama.
— Og hvað sagði prófessorinn?
— iiann kemur ekki iyrr en á
morgun — eöa hmn daginn, svaraði
Kva. Hvers vegna spyröuV
— Hvers vegna spyr eg? Við bið-
um þess oii meö eitirvæntingu, að
einhverra batamerkja verði vart.
— Helduröu, að inér se ekki svip-
að fariö V spuröi hún æst. Kn eg
verð pvi miöur aö valda þér von-
brigðum — enn einu sinni.
— hig geri mér mikiar vonir um
árangur aí komu prófessorsins, sagði
iitefan. Ollum ber saman um, aö
hann sé með aibrigðum fær læknir.
Kg veit ekki, hvað ég vildi geia til
þess, aö ég iæri héöan vonbetri en
ég kem.
HUn hristi höíuðið.
— Ef þú værir ekki stöðugt að
hugsa um inig, Stefán, mundir þú
vera oröinn sendiraösritari i einhverri
af hófuöborgum aiíunnar, aður en
iangt um líður.
— Það má vel vera. E’n mér er
það ljúft að færa slika fórn ...
Hún varö dreyrrauð i vöngum.
— En frá pinu sjónarmiði er Það
samt sem aður fórn, Stefán, og ekk-
ert er mér fjær skapi en það, að
nokkur færi íórn min vegna. Ég hef
pegar norizt 1 augun vio staoreynd-
irnar, — eg stig aidrei i xæturna
aitur: ug ég get eKm varið þaO tyrir
sjaiin mer ao gmast manni, sem
uyggur a irama 1 utanrikispjonust-
unni. isoa gætir pu hugsaö per paö
aó aka eigmKonu pxnni 1 hjoiastói
viö hatiöiegar mOiioKur og onnur
siik tæKiiæn.'
hann yppu öxium.
— jju peKKir tuiinningar minar,
uva, sagOi nann einiægur.
— Hetur en nu sjauur, svaraöi
hun. jr>u gerir per pao nexmiega ekki
íjost, aö ast pm a mér nu staiar
íyrst og iremst ai meoaumkun. En
eg Kæri nug nnis vegar exki um paö,
ao noKKUr iorm sér ai meöaumkun
íiieö mer — sizt ar ouu, ao pu genr
pao vegna pess, ao pu teijir pað
sxyidu pma eitir paö, sem a undan
var gengio.
— /ituaröu enn emu sinni að fara
aö riija upp peita sainband okkar
rvtarianne.' spuröi hann gramur.
— ínu, svo paO var pa eitthvert
saiiibana ykkar a mihiV
— iM.ei, atis ekki, svaraði hann
akafur. Hg skýröi per satt og rétt
ira pví oxiu — parna 1 skiðaskálan-
uíu torðum. ug petta siys hefði aldrei
nent pig, ei pu nefðir aöeins leyft
mer aö segja þér aiit, en pu hlust-
aöir ekki a mig, pauzt fram af
brekkubrunmm og . . . En tii hvers
er paö aö vera aö rifja þetta allt
upp aftur?
I I 1
ÐALSEfGANDINN biöur prest-
ínn aó ganga inn, mæiti gamii
Þjonmnn og visaði unga prest-
inum 1 Marienthal inn i hina rúm-
goöu og giæsilega búnu skrifstoíu
uoaiseigandans.
Von Gronau reis á fætur, gekk til
móts við gestinn og heilsaði honum
meo handabandi.
— Veikominn, prestur, sagði hann
vingjarniega. Gerið svo vei að fá
yöur sæti. Eg hef þegar heyrt komu
yöar geuö.
— i/ottir yðar heiur þa sagt yður
fra samiunaum OKKar, varö presti
ao oi öi. ug vnui, ao eg nefði vitaö ...
— Hvao er paO, sem pér viiduo
hata vitaö?
— Aö pao væn dóttir safnaðar-
nefnaarioriiiannsins, sem eg ras pann-
íg pisiuinn, svaraoi prestur.
— rour heiur vnamega venð ó-
kunnugt um, ao dótur uun er lomuö
a uaoum iotum X
— bomudí endurtók ungi prest-
urmn og ora iitum. XNei, pao naföi
eg ekki nugmyna um. P>a biö eg mm-
lega aisokunar a pvi, ao ég skyidi
iata reiOiiia niaupa meO ung i gonur.
ug eg vona, ao pessi iramkoma imn
verOi ekki tu pess ao spiiia tyrir pvi,
aö per v,eroio viO peirri beiöm minm
aö sja svo um, ao nytt pak veröi
sett a kirxjuna.
Hann snyrOi oðaiseigandanum sið-
an nanar ira oiium aostæöum.
— Eg SKai sja svo um, aö aliur
nauösymegur eimviour veröi þegar
tii reióu, svaraoi ooaiseiganainn. ug
sjaiiur skai eg svo greiöa anan kostn-
aö ai viögeröinm.
Ungi prestunnn þakkaði honum
irmiiega, og von uronau mæiti enn:
— Aö öðru ieyti vona ég, aö aiit
haidist óbreytt. Eg a par viö Þær
jaröeigmr kirkjunnar, sem ég hel
natt a reigu i iuií tuttugu ár ...
— Eg geri ekki ráö xyrir, aö ég
hafi neina astæðu til breytinga i þvi
efm, svaraði ungi presturinn.
E’GAR presturinn kom heim,
kaliaði hann Maríu til viötals.
— Er presturmn kominn heim
strax? spurði hún furðu lostin.
— Já, og mig langar tii að ræða
dáhtið við yður, Maria, sagði séra
Hartvig. Gerið svo vel að íá yður
sæti.
— Ég er með eplaköku i oíninum,
maldaði Maria í móinn.
— Þér veröið nú samt að doka við
eiu anaartaK. nvaö getiö pér sagt
mer um einnverjar jaröeignir, sem
neyra KirKjunm ui, en ooaiseigand-
iini neiur nait a ieigu ao undan-
íornu?
— Eg get sagt yöur aat um það,
svaraöi iviana og komst nu auösja-
amega 1 essio sitt. uamii maöurmn
naioi img aiitai meö í ráöum, peg-
ar pao var eittnvaö, sem varöaoi
mrKjuna.
— jju vitið þér aö sjaixsogbu,
nvermg a pvi stenaur, aö ieigan nex-
ur eKKi nækKao neitt i pessi tuti-
ugu ar, enaa pótt giidi penmga haii
í'yi-uao stoiKostiega a pvi tnnabih.'
iviaiia Drosu uaiitiö haðsiega.
— paö er lautt, aö kirkjunnar
menn naii vit a ijarmaium eoa iau
pau tn sin taka, mæiti hun.
—■ p>a er eg ekki hissa a pvi, þótt
KirKjan nerna se ekki betur stæo en
vionaid hennar benair tii, ivlaria ...
i somu svnum barst omur ai ótru-
lega loiskum barnarodaum mn um
opum giuggann. i'resturmn leit ut,
pao var ira skóiahusinu, sem þessi
opæguega sönghst barst.
— Eyngja bornin iika svona faiskt
viö guöspjönustuna i kirkjunni,
iviaria: spuroi hann.
— Ja, þaö skai aldrei bregðast.
Annars vantar paö ekki, aö ungfrú
Vv eidiich gerir pað, sem i hennar
vaidi stendur.
— ug það hefur hún gert í full
tuttugu ár, er ekki svo? mæiti ungi
prestunnn og hló.
— Já, prestunnn á þar kollgátuna,
svaraöi ivxaria. En ma ég nu ekki
iara aö huga að eplakökunni?
— Gerið það. Pá ætia ég að
sxreppa út í skólann á meðan.
BÖRNIN sungu fullum hálsi, þeg-
ar presturinn gekk inn i skóla-
stoíuna. Ungfrúin lék undir á
orgel. Eagið, sem börnin sungu, var
Framhald á bls. 42
— Væri aðeins um einhver batamerki að ræða, mælti hann. Væri ein-
hver von. Hverfi ég úr landi nú, þá getur hún tekið það þannig, að ég
geri það vegna þess, að ég vilji slíta böndin fyrir fullt og allt.
__Velkominn, prestur, sagði óðalseigandinn vingjarnlega. Eg hef þegar
heyrt yðar getið. . . — Dóttir yðar hefur sagt yður frá samfundum
okkar, varð presti að orði. Eg vildi, að ég hefði vitað . . .