Vikan - 31.08.1961, Qupperneq 43

Þér fáið einangrunarkostnaðinn endurgreiddan á fáum ár-
um í spöruðu eldsneyti. Það borgar sig bæði fyrir yður
sjálfa og þjóðfélagið í heild að spara eldsneyti svo sem unnt
er, og þar að auki er hlýtt hús (vel einangrað) mun nota-
legri vistarvera en hálfkalt (illa einangrað).
Lc&kjargðtu . HafnarfirBi . Stmi 50975.
á öxl henni og hélt síðan á fund
óðalseigandans, sem beið niðurstöð-
unnar af athuguninni í ofvæni.
— Hvað segið þér? spurði hann.
Teljið þér, að skurðaðgerð geti ráðið
bót á lömuninni?
Prófessorinn hristi höfuðið.
—- Því miður hlýt ég að svara því
neitandi, herra óðalseigandi.
— Það eru mér þung og sár von-
brigði, herra prófessor, mælti von
•Gronau. Þér teljið sem sagt, að lækn-
islistin yðar geti ekki orðið dóttur
minni að liði?
— Nei, lömunin er með þeim hætti,
að skurðaðgerð hefur þar engin áhrif.
Þótt okkur heppnist oft að komast
fyrir líkamlegar meinsemdir með
hnífnum, verður honum ekki beitt að
gagni, þegar um sálrænar meinsemdir
er að ræða.
Óðalseigandinn fylgdi hinum fræga
gesti sínum út að bílnum.
—• Þakka yður fyrir, að Þér skyld-
uð ómaka yður hingað, prófessor Kra-
senský sagði hann og þrýsti hönd
læknisins.
— Því miður á ég ekki neitt þakk-
læti skilið í Þetta skipti, svaraði pró-
fessorinn. En þér megið ekki gefa upp
alla von, herra óðalseigandi. Dóttir
yðar er ung, og æskan hefur þann
undramátt í sér fólginn, sem oft og
tíðum getur unnið kraftaverk.
*j/|OKKRU siðar kom ungi prestur-
V £ inn í heimsókn til móður Grétu
" litlu. Gamli læknirinn var þá
einmitt að athuga meiðsl telpunnar.
— Hún er blámarin þarna, sagði
móðirin áköf. Þér hljótið að sjá það,
læknir.
— Þessir marblettir geta ekki verið
eftir áreksturinn.tautaði gamli lækn-
irinn. Ætli hún hafi ekki dottið niður
úr tré telpan, . . . ætlaði að hnupla
perum, . . . mætti segja mér það. . .
— Nei, staðhæfði sú litla. Það voru
ekki perur, — það voru epli!
— Grunaði mig ekki, tautaði gamli
maðurinn og hló. Komdu til mín
seinna í dag, telpa mín. Ég skal gefa
þér eins mikið af eplum og þú getur
torgað.
— En ég má ekki fara á fætur.
Ég er stórslösuð. Pabbi segir það. . .
Gamli maðurinn sneri sér að föður
telpunnar, sem kom inn rétt í þessu.
— Hún hefur sloppið furðuvel,
litla tátan, sagði gamli læknirinn. Og
þér verið að athuga það, að hún á
alla sök á þessu sjálf, þar sem hún
hljóp út á götuna beint fyrir vagninn.
Eh hvers vegna viljið þér láta líta út
fyrir, að hún sé mun meira meidd en
hún í rauninni er?
Húsbóndinn leit reiðilega á lækn-
inn.
— Er það kannski óðalseigandinn,
sem hefur fengið yður til að taka af-
stöðu gegn okkur? spurði hann. En
hann skal, að mér heilum og lifandi,
ekki sleppa við að greiða skaðabætur.
Þá gerðist það ,að presturinn ungi
blandaði sér I málið.
— Það er þá ekki af umhyggju fyrir
telpunni, að þér hagið yður þannig,
mælti hann við bónda. Það er ein-
göngu fyrir það, að þér viljið komast
yfir peningana. Þér eruð duglegur
maður og vanur allri vinnu, — komið
til mín, og vinnið yður inn peningana
á heiðarlegan hátt. Ég þarf á mönn-
um að halda, því að það stendur til
að setja nýtt þak á kirkjuna. Þér get-
ið fengið þetta sem fyrirframgreiðslu,
sem við drögum svo frá kaupinu smátt
og smátt.
Þeir urðu samferða út á götuna,
gamli læknirinn og presturinn ungi.
Andartaki síðar varð lækninum litið
um öxl og kom þá auga á móður
telpunnar, þar sem hún var að skjót-
ast út í búð með nokkrar tómar á-
fengisflöskur.
— Faðir telpunnar er bæði letingi
og drykkjuræfill, sagði gamli lækn-
irinn. Væri ég dálítið yngri, skyldi ég
taka til hans, svo að hann mætti reka
minni til.
— Ekki hélt ég, að þér væruð slík-
ur vigamaður, læknir góður, varð
prestinum að orði.
— Nei, þér fyrirgefið náunganum
að sjálfsögðu endalaust, svaraði gamli
maðurinn. Hvi ekki það. . .
— Ég hef að minnsta kosti komizt
að raun um, að það borgar sig bezt,
svaraði prestur. Að svo mæltu kvödd-
ust þeir.
Gamli læknirinn ætlaði yfir götuna,
en varð að nema staðar, þar eð glæsi-
bíll kom akandi á fullri ferð.
— Jæja, þá hefur sá frægi frá Vín-
arborg þénað sina þúsund skildinga,
tautaði gamli læknirinn gremjulega.
En vitanlega var ég ekki til kvaddur,
enda þótt ég hafi verið læknir stúlk-
unnar, frá því að hún var telpu-
hnokki. Nei, nei, . . . gamall þorps-
læknir, þvi skyldi hann vera kvaddur
ráða. . .
— En þér eruð góður læknir engu
að siður, sagði prestur. Það hef ég
þegar sannfærzt um.
— Það verður alltaf erfiðara að
vera góður læknir, maldaði sá aldni
i móinn. Það er nú til dæmis telpan
þarna — og unga stúlkan á óðalssetr-
inu. Faðir hennar fyrrnefndu vill
endilega láta sem dóttir hans sé veik,
enda þótt ekkert gangi að henni, ein-
ungis til þess að hafa peninga upp úr
því. Faðir hinnar síðarnefndu getur
ekki orðið dóttur sinni að neinu liði
í hinum þungbæru veikindum hennar,
enda þótt hann hafi nóga peninga.
Þetta gengur allt öfugt og vitlaust. . .
Presturinn leit á hann með á-
hyggjusvip.
— Þér eigið við, að það sé von-
laust, að unga stúlkan fái nokkurn
bata?
— Það hef ég aldrei sagt. Ég hef
mínar skoðanir í því sambandi, en
það er enginn, sem lætur sig þær
nokkru skipta. Sem sagt, •— ég er ekki
annað en gamall þorpslæknir.
Ungi presturinn hvessti á hann aug-
un.
— Þér verðið að segja mér skoðun
yðar hreinskilnislega, mælti hann. Og
þér megið treysta því, að ég læt hana
ekki lönd og leið. Ég hef mikinn á-
huga varðandi þetta mál.
— Það er til fyrirbæri, sem menn
kalla yfirleitt sefjun, — sjálfssefjun,
skiljið þér. Hún getur orðið áhrifa-
sterkari en nokkurn grunar, prestur
minn, ekki hvað sízt þegar um það er
að ræða, að fólk telur sér trú um, að
það sé sjúkt . . .
—- Eigið þér við það, að ungfrú
Eva ímyndi sér aðeins, að hún sé löm-
uð?
— Imyndi sér? Það má kannski
orða það þannig, mælti gamli læknir-
inn og kinkaði kolli. Hún er hraust,
stúlkan, stálhraust meira að segja.
Og hún hefur áhuga á fjölmörgum
hlutum, syngur og málar, og ef allt
væri með felldu, ætti hún að vera
búin að jafna sig fullkomlega eftir
slysið. en þess í stað hrakar henni
stöðugt. Það er eitthvað, sem gerir,
. . . eitthvað er það . . .
—■ Eitthvað, sem þjakar huga henn-
ar?
— Hún flýr á náðir sjúkleikans.
Það er altítt, að fólk geri það, þegar
það stendur andspænis vandamálum,
sem það treystir sér ekki til að
leysa. Og það gerir það, án þess að
það hafi hugmynd um það sjálft. . .
-— En hvaða vandamál getur það
verið?
— Ef ég vissi það, gæti ég kannski
orðið henni að einhverju liði, svar-
aði læknirinn gamli og hélt af stað.
Presturinn ungi horfði þögull á eftir
honum. . .
Framhald í næsta blaði.
VIKAN. 43