Vikan - 05.10.1961, Blaðsíða 6

ÞAU höfðu ekiB klukkustundum
saman á leið til Sierrafjallanna. Þeg-
ar þau höfðu Sacramento að baki,
Þar sem hitinn hafði verið óþolandi,
var þeim kærkominn svalinn frá fjöll-
unum. Nú var kuldinn hins vegar orð-
inn meiri en góðu hófi gegndi.
— Hvað eigum við langt ófarið?
spurði Audrey, og það gætti nokk-
urrar óþolinmæði í röddinni.
— Hg er ekki svo kunnugur á þess-
um slóðum, að ég viti það nákvæm-
lega, sagði Chuck, en ég ek eins hratt
og ég tel fært. Ég hef ekki síður á-
huga á því en þú að komast þangað
sem fyrst.
— Ron er alltaf hætt við að fá háan
sótthita, þegar hann verður eitthvað
lasinn, mælti, Audrey enn. Þegar
hann fékk mislingana, komst hitinn
yfir fjörutíu. Ég var að verða brjáluð.
störfum hlaðinn I skrifstofunni, —
og svo varð hann bókstaflega að leika
golf öðru hverju til þess að halda
líkamskröftum.
— Ég vissi þetta fyrir, sagði
Audrey enn einu sinni. Ég vissi, að
eitthvað hræðilegt mundi koma fyrir
í sambandi við drenginn . . .
— Þetta er eins og hver annar hug-
arburður, svaraði Chuck og reyndi
að vera eins vingjarnlegur í röddinni
og honum var unnt. — Þú veizt,
hvað læknirinn sagði. Hraustum,
þrettán ára strák er ekki fisjað sam-
an. Sennilega verður hann orðinn
fleygur og fær aftur, þegar við kom-
um, og vill komast sem fyrst aftur í
sumarbúðirnar.
— Við förum með hann heim,
sagði Audrey, rétt eins og hún hefði
ekki heyrt orð hans. Þá getur dr.
um i Þreytu, og Chuck borðaði brauð-
sneiðina af beztu lyst.
— Borðaðu mína líka, sagði Audrey.
Ég hef ekki neina matarlyst. Senni-
lega er þetta bara hálsbólga eða eitt-
hvað þess háttar, sem auðvelt er að
iækna með pencillini, ef þeir hafa
það þá handbært þarna. En helzt vildi
ég, að við gætum tekið hann heim
með okkur, svo að dr. Curtis gæti at-
hugað hann.
Og Chuck óskaði þess líka með
sjálfum sér, þegar þau óku inn í
fjallaþorpið klukkustundu síðar.
Sjúkrahúsið var lítil timburbygging,
sem einhvern tima hafði verið hvít-
máluð. Nú minnti hún helzt á óhrein,-
an vasaklút, sem einhver hefði skilið
eftir þarna í brekkunni.
— Hræðilegt, varð Audrey að orði,
að Ron skuli liggja veikur á slíkum
En það hefur þú ekki neina hugmynd
urn, sem ekki er von.
Chuck tók það ráð að láta sem
hann heyrði ekki sneiðina. — Krökk-
um er alltaf hætt við að fá háan hita,
svaraði hann. Það þarf ekki að vera
neitt hættulegt. Ron hefur sennilega
smitazt af einhverjum stráknum
þarna í sumarbúðunum, og svo er
umsjónarmaðurinn hræddur um, að
faraldur kunni að brjótust út. Eg
sagði þér orðrétt, hvað' læknirinn
shg li, — hann virtist ekki sérlega
kviöinn, taldi ekki einu sinni nauð-
syn bera til, að við kæmum.
Audrey færði sig til i sætinu, hrygg
og óþolinmóð. — Sveitalæknir, . . .
hvaða vit skyldi hann hafa á þessu?
Ef við hefðum komið Ron fyrir í
Glen-sumarbúðunum.
— Já, já, svaraði Chuck stuttur í
spuna. Ég hélt, að það væri útrætt
mál eða færi að verða það.
Þau þögðu bæði um hríð. Audrey
haíði fært sig eins langt frá honum
og sætið leyfði, opnaði og lokaði
handtöskunni sinni í sífellu og reykti
hverja sígarettuna á eftir annarri.
Chuck hugleiddi, hversu allt mundi
auðveldara viðfangs, ef þau væru -—
vinir. Hann hugsaði ekki sem svo:
„Ef við elskuðum hvort annað, eins
og við gerum." Það var orðið svo
langt síðan, að sambúð þeirra breytt-
ist í eins konar vopnahlé; — þau
sýndu hvort öðru sérstaka hæ.versku
vegna drengsins og óaðfinnanlega
virðingu í hópi kunningja og vina.
Hann hvarflaði huganum aftur í
tímann, leitaði að upphafi og til-
drögum þessa gagnkvæma kulda. Það
var ekki eins og þau hefðu orðið fyrir
óbætanlegu efnatjóni, verið hvort
öðru ótrú eða háð harðar orðasenn-
ur. Chuck hafði smám saman orðið
ljóst, að sambúð þeirra væri ekki
eins og skyldi, en ekki haft tíma til
að hugleiða það nánar. Hann var
Curtis athugað hann. Ég hefði aldrei
átt að láta þig telja mig á að senda
hann í sumarbúðir lengst inn á ör-
æfum. . .
Chuck minntist Þess í huganum, að
Audrey hafði ekki alltaf haft andúð á
fjöllunum og öræfunum. Fyrstu árin,
eftir að þau giftust, — áður en þau
höfðu efni á rándýrum ferðalögum
til Bermuda, Palm Springs og Mexí-
kó, — höfðu þau iðulega skroppið
upp í fjöllin með tjald og 'viðlegu-
búnað og búið um Ron litla í aftur-
sætinu. Áður en þau urðu rík . . .
Hann kom auga á spjald, áletrað
Veitingastaður, ók í hlað, skrapp út
úr bilnum og kom að vörmu spori
aftur með bolla af heitu kaffi og
brauðsneiðar. — Þú hefur gott af að
fá eitthvað heitt, sagði hann við Au-
drey. Það hressir þig.
Og skyndilega veitti hann því at-
hygli, hve fáránlega hún var klædd
á slíku ferðalagi. . . i svartri tízku-
dragt af dýrustu gerð, loðkraga um
hálsinn, lítinn og ankannalegan hatt-
kúf á höfði og tjónuhælaða skó á fót-
um. Afleitt, að hann skyldi ekki hafa
munað eftir því að taka með sér
frakka eða ábreiðu til að skýla henni.
Hann hafði einmitt verið að koma
inn í skrifstofuna að loknum hádegis-
verði, þegar Audrey hringdi. Hún
hafði verið að koma heim, þar sem
fyrir henni lágu skilaboð frá ein-
hverjum Barnes lækni í Portola.
Ron hafði verið fluttur þangað í
sjúkrahús, og læknirinn bað annað
hvort foreldra hans að hafa samband
við sig í sima.
— Hringdu, Chuck, sagði hún, en
ég kem í bílnum. Þetta þolir enga bið.
Bíddu mín á gangstéttinni, svo að ég
þurfi ekki að leggja bílnum.
Þetta var í fyrsta skipti, sem þau
námu staðar síðan þau lögðu af stað
frá San Francisco. Ilmurinn af kaff-
inu breytti örvæntingunni og kvíðan-
stað.
1 biðstofunni var setbekkur með
álímdum vaxdúk meðfram öllum
veggjum. Tveir gamlir tágastólar
stóðu við gamalt og úr sér gengið
borð. Blaðaslitur lágu um allt, og á
gólfinu stóð öskubakki barmafullur
af sígarettustubbum.
Undir röfa á vaggnum var komið
fyrir litlu spjaldi með áletruninni:
HRINGIÐ HÉR. Veggfóðrið var allt
kámugt og skitið. Chuck varð óþægi-
lega við. Hvers vegna hafði hann
eiginlega farið að halda því til streitu,
að Ron yrði sendur í sumarbúðir á
þessum slóðum, -— hann, sem alltaf
hafði látið Audrey einráða um allt,
sem snerti skólagöngu. hans og annað
þess háttar. Ef Ron reyndist alvar-
lega veikur, mundi hann iðra þess
alla ævi að hafa haldið svo fast við
þessa skyndiákvörðun. Og hann
minntist þess, að Audrey hafði hvað
eftir annað borið undir hann tillögur
sínar varðandi Ron og hann alltaf
svarað, að hún skyldi ráða, — þangað
til nú.
Chúck þrýsti gætilega á bjöllurof-
ann. Hjúkrunarkona kom fram. — Já,
þið munuð vera foreldrar Rons litla!
Læknirinn bíður komu ykkar.
Þetta hafði þá breytzt eitthvað frá
Því um hádegið; þá taldi læknirinn
ekki beinlinis nauðsynlegt, að þau
kæmu. Audrey kveikti sér í sígarettu
og stóð á miðju gólfi. Chuck þurrkaði
mesta^ rykið af bekknum á bletti og
tók sér sæti. Hann var lerkaður af
Þreytu eftir aksturinn.
Ungur maður kom fram og var að
koma sér í jakka utan yfir slitið
prjónavesti. Hann var feitlaginn og
illa greiddur. — Ég er Barnes læknir,
sagði hann. Ég hringdi til yðar fyrir
nokkru, en skrifstofustúlka sagði mér,
að þið væruð á leiðinni hingað. Ég
skrapp út að veiða í dag, og þegar ég
kom hingað aftur, hafði drengnum
versnað. Mér þykir vænt um, að WO
skyiduö koma.
— jj'óruö þér frá honum . . . að
veiöa? spurði Audrey móöguö.
— Svona, Audrey. Viö skulum
hiusta a paö, sem iæKmrmn iieiur aö
segja, mæiti Chuck.
— p’aiö yöur sæti, mæiti iæknirinn,
og paö var sem hann eitist um morg
ar i einm anara. i?aö ieyndi sér ekki,
aö hann naiöi aut annaö en góöar
íréttir aö segja og tóK sér þaö nærn.
uarnes venu þvi atnygh, aö Audrey
héit ao sér piisinu, þegar hún settist.
iiitt andartaK virti hann iyrir sér
giæsiiegan Kiæðnaö hennar, leit Ut um
giuggann og augu hans staönæmd-
ust í svip vio hmn mikia og giæsUega
bU þeirra.
— Þiö eruö ókunnug hérna og vitiö
aö sjaitsögöu ekki neitt um mig eöa
þetta sjúkrahús, mæiti hann roiega.
Jtíg iauk læknisiræöiprófi viö háskoi-
ann i Chicago. Ur. Potter er yíiriækn-
ir hérna, — reyndar iæknir, sem nýt-
ur mikiis áiits.
Hann þagnaði við eitt andartak.
— Drengurinn yðar er aivariega
veikur, mæiti hann svo. Það er mun
aivariegra en þaö leit út íyrir að vera,
Þegar hann var íiuttur úr sumar-
búöunum og hingað i morgun.
— Heíur hann kvalir? spurði Aud-
rey. Eg verð aö íá að sjá hann. . .
— Þér fáið það eftir andartak,
svaraði læknirinn. — Kvalir, jú, hann
hefur miklar kvalir í höfðinu. Eg hef
beðið eftir þvi að fá leyfi ykkar tU
að taka sýnishorn af mænuvökvanum
til rannsóknar og get lítið sagt fyrr
en að henni lokinni.
— Lömunarveiki . . . hvíslaði Aud-
rey.
— Ég óttast, að það kunni jafnvel
að vera enn alvarlegra, svaraði lækn-
irinn, ef til vUl heilabólga. Sem betur
fer, höfum við mjög fullkomin rann-
sóknartæki hérna. Bf þiö viljið koma
með mér og undirrita leyfið, getið
þið litið inn til hans, á meðan ég
undirbý rannsóknina.
Þau risu á fætur og héldu á eftir
honum eins og í hálfgerðri leiðslu um
langan gang, og sótthreinsunarþef-
inn lagði fyrir vit þeim. Þau rituðu
nöfn sín á eitthvert skjal, og hjúkr-
unarkona vísaði þeim inn í herbergið,
þar sem Ron lá.
Ron var stór og sterklega vaxinn
eftir aldri, með mikið, svart hár, sem
var nú eins og flókaberði. Hendur
hans virtust dökkar af óhreinindum,
þar sem Þær lágu við hvítt lakið.
— Þeir verða svo ótrúlega óhreinir
þarna í sumarbúðunum, varð hjúkr-
unarkonunni að orði. Það er eins og
rykið límist við þá. En það næst af
aftur, smátt og smátt. Ég ætláöi að
fara að skipta hjá honúm. Hann vakn-
ar þá kannski svo, að hann beri
kennsl á ykkur.
Hún vatt handklæði upp úr volgu
vatni í þvottaskál og lagði það á brjóst
honum. Hann hreyfði sig lítið eitt,
opnaði augun og leit á þau. Audrey
laut að honum. — Við erum komin,
Ron, sagði hún. Við förum heim með
þig á morgun, svo að dr. Curtis geti
læknað Þig, og það tekur hann áreið-
anlega ekki langan tíma. Þú verður
að komast á burt af Þessum hræði-
lega stað.
Barnes læknir stóð í dyrunum, og
það leyndi sér ekki í svip hans, að
þessi orð hennar særðu hann. — Þið
viljið kannski kalla ykkar eigin lækni
hingað ? spurði hann.
— Gerið allt, sem þér teljið nauð-
synlegt og í yðar valdi stendur, svar-
aði Chuck og leiddi Audrey á brott
frá rekkjunni. Starandi augnatillit
drengsins, ör andardrátturinn,
krampakenndar höfuðhreyfingarnar,
— Chuck sá, að öll bið og töf gat
orðið örlagarík.
— Ég skal láta ykkur vita tafar-
laust, þegar rannsókninni er lokið,
mælti Barnes læknir. Dr. Potter er
væntanlegur innan stundar.
Þau sátu frammi í biðstofunni, þög-
ul og eirðarlaus, og biðu átekta.
6 VIKAN