Vikan - 05.10.1961, Blaðsíða 16

nokkur atriöi 1 þessari áætlun
hans, sem hann hafði ekki í hyggju
að geta um við Spike.
Um kvöldið klukkan hálftíu
kom Mortimer á stefnumóts-
staðinn. Spike stóð þar á
bak við tré, skjálfandi af
kulda.
— Ég var í þann veginn að fara
aftur, sagði hann gremjulega. Þér
gerðuð ráð fyrir að vera kominn
fæ eg svo þusund pundinv
— Áður en vika er liðin. Ég get
ekki lialdið til Lundúna þegar i
stað, því að það mundi vekja grun.
En þegar liður á vikuna, finn ég
einhverja sennilega ástæðu, og þá
liringi ég til yðar.
— Og það er vissara fyrir yður
að gleyma því ekki, mælti Spike
Iiörkulega. Ég geymi yður nefnilega
kúlu, ef ég skyldi þurfa að beita
þeirri aðferðinni .. .
þimtnd pund
hingað fyrir hálftíma.
— Því miður gat ég ekki komið
fyrr, svaraði Mortimer. Takið nú
vel eftir því, sem ég segi. Fyrir
tiu mínútum gekk maður nokkur
hér út um hliðið. Það var Mark,
frændi minn. Hann liefur vonandi
ekki komið auga á yður?
—■ Vitanlega ekki. En ég sá hann
og treysti mér til að þekkja hann
aftur, hvar sem ég sé hann. Og
áður en lengra er komið, finnst
mér, að við ættum að ræða greiðsl-
una dálítið nánar — og þá fyrst
Mortimer tók í hönd Spikes og
notaði tækifærið til að lita á úln-
lið hans. Enn einu sinni sá hann
öll stunguörin á hörundinu eftir
nál morfínsdælunnar. Spike var
morfínisti. Það hafði Mortimer
tekið með í reikninginn, þegar
hann gekk frá síðustu atriðunum
í áætlun sinni.
Þ
að kom í hlut Forbes, fulltrúa
í glæparannsóknadeild lög-
reglunnar, að leita ráðningar á
morðgátunni. Hann yfir-
Sakamálasaga eltir Colin Robertson
Mortímer fékk hjartslátt, þeg-
ar hann sá manninn aftur.
Gat það verið, að hamingj-
an ætlaði að reynast honum
svona hliðholl? Hann var lengi
búinn að vera á hnotskóg eftir
inanni, sem væri fær um að inna
af hendi starf, sem krafðist sér-
stakrar hæfni. Mánuðum saman
hafði hann eytt tveimur kvöldum í
viku á kaffihúsum, sem tiðsótt voru
af fólki, er sífellt átti í útistöðum
við lögin, og dulbúið sig sem einn
af jieirra hópi. Og hann hafði
sér i lagi fengið augastað á einmitt
jjessum lágvaxna, þrekna manni,
sem hann mætti nú þarna á braut-
arpallinum. Hann hafði rætt litils
háttar við hann endrum og eins
og spurzt fyrir um hann. Og það
var mál manna á jiessum stóðum,
að Spike Ilolson væri til í allt ■—
fyrir sæmilega borgun.
Það var slíkur maður, sem Mort-
imer þurfti á að halda, og þegar
hann svo mætti honum fyrir hend-
ingu þarna á brautarpallinum,
sagði hann við sjálfan sig: -—■
Það er vilji forlaganna, að ég
ráði Spike Holson til starfans .. .
Hann settist inn í sama klefa
og Holson, og þegar lestin rann af
stað, höfðu ekki aðrir setzt þar að,
svo að þeir sátu þarna einir. Eftir
nokkrar minútur leit Spike upp
og brosti gleitt.
— Ég ætlaði ekki að þekkja yður
aftur, sagði hann. Ég hef aldrei
séð yður svona prúðbúinn, en
alltaf haft hugboð um, að jiér
væruð í rauninni finn maður, sem
vissra orsaka vegna .. . Jæja, hvað
er jiað þá, sem þér þurfið minnar
aðstoðar við?
— Morð, svaraði Mortimer, en
gætti þess að segja það þannig,
að eins’mætti taka það sem spaug.
— Þér hafið vitanlega heyrt að
ég sé til í allt — fyrir sanngjarna
borgun, varð Spike að orði, og
hann gætti þess einnig að segja
það þannig, að eins mætti halda,
að hann væri að gera að gamni
sínu.
— Ég hafði hugsað mér þúsund
sterlingspund.
— Yður gctur ekki verið alvara
. .. Spike gapti af undrun. Svo
laut hann fram í sætinu, nær
Mortimer. — Og samt lítur út fyrir,
að yður sé alvara. Við skulum að
minnsta kosti ræða þetta dálítið
nánar . .. með tilliti til samninga.
— Ég á vellauðaugan frænda . ..
Mortimer talaði lágt og áherzlu-
laust. — Ég á að kallast einka-
ritari hans. Hann hefur gert erfða-
skrá sína, og samkvæmt henni er
ég aðalerfinginn. En það lítur ekki
út fyrir, að hann muni deyja eðli-
legum dauðdaga næstu tuttugu ár-
in.
— Og svo á ég að sjá um, að
liann deyi skyndilega eðlilegum
dauðdaga, og eiga á hættu að
verða hengdur fyrir vikið? ' h
— Enginn mundi hafa yður
grunaðan. Ekki hafið þér neinn
hag af því að ryðja honum úr
vegi.
— Það er nú eins og á það er
litið, tuldraði Spike. — Þúsund
sterlingspund eru líka peningur.
— Enginn mundi hafa hugmynd
um, að þér hefðuð fengið þann
pening fyrir vikið. Þegar um morð
er að ræða, liggja jafnan margir
undir grun, og lögreglan beinir
rannsókn sinni fyrst og fremst að
þeim, sem auðséð er, að hafa
muni einhverra hagsmuna að gæta
í því sambandi.
— Þér eigið við, að grunurinn
mundi falla á yður, en ekki mig?
Spike talaði nú i fyllstu alvör.u.
— Einmitt. Þér eruð alsendis
ókunnugur maður og komið máli
þessu ekkert við. Þér liafið aldrei
litið þennan frænda minn augum,
og ég er reiðubúinn að sverja, að
ég liafi aldrei séð yður eða heyrt.
Ég læt yður fá hundrað sterlings-
pund strax, svo að þér getið keypt
-notaðan bíl. Það er eitt atriði í
áætlun minni. .. Hafið þér áhuga
á þessu?
— Því skal ég svara, þegar þér
hafið gert mér nokkru nánari grein
fyrir áætluninni, mælti Spike með
varúð. Mortimer sagði Iionum í
hálfum hljóðum, að frændi sinn
ætti heima í stóru, gömlu einbýlis-
húsi fimm kilómetra frá Grantham.
— Húsið stendur i stórum garðj,
sagði Mortimer. Við getum hitzt
við suðvesturhliðið klukkan niu í
kvöld, og þá læt ég yður fá teikn-
ingu af húsinu og aðrar upplýsing-
ar, sem þér þurfið með. Þér hafið
aldrei unnið fyrir peningum á
jafnauðveldan hátt og þessum
þúsund sterlingspundum, sem ég
býð yður.
Þetta síðasta sagði hann einungis
til áherzlu, þvi að hann ætlaði sér
alls ekki að greiða þessi þúsund
stepííngspund, — meðal annars af
þeirri góðu og gildu ástæðu, að
hann átti þau ekki til. Það voru
og fremst þessi hundrað sterlings-
pund fyrir bílnum.
— Þau eru hérna. Mortimer tók
fimm tuttugu punda seðla úr veski
sínu og rétti lionum. — Þér kaup-
ið bílinn í Lundúnum, akið honum
hingað, leggið honum þarna úti
í skóginum, svo að hann sjáist
ekki, en akið síðan á brott í hon-
um, þegar starfi yðar er lokið.
Og hér er uþpdráttur af húsinu.
Svefnherbergi Marks frænda er á
annarri hæð. Það er auðvelt að
klífa upp að glugganum eftir renn-
unni, og ég skal sjá svo um, að
hann standi opinn — á miðviku-
dagsnóttina?
— Hvers vegna á miðvikudags-
nóttina?
— Vegna þess að grunurinn fell-
ur að sjálfsögðu fyrst á mig. Ég
verð því að hafa óyggjandi fjar-
vistarsönnun. Á miðvikudagskvöld
verð ég í samkvæmi í golfltlúbbn-
um frá klukkan átta til tvö um
nóttina. Þér verðið að hafa lokið
starfinu að minnsta kosti tveimur
klukkustundum áður en ég kem
lieim, svo að fjarvistarsönnunin
komi að haldi. Er þetta ekki allt
nægilega ljóst?
— Allt í lagi, svaraði Spike og
kinnkaði kolli. Ég nota gömlu lier-
skammbyssuna mína og hef hljóð-
deyfi á henni, svo að vinnufólkið
vakni ekki við skothvellinn. Og ég
kemst áreiðanlega heilu og höldnu
aftur til Lundúna. — En hvenær
heyrði þjónustufólkið í húsi hins
myrta mjög nákvæmlega. Að sjálf-
sögðu var Mortimer lika yfirheyrð-
ur. Læknirinn úrskurðaði, að morð-
ið hefði verið framið um mið-
nætti. Þá var Mortimer staddur í
golfklúbbnum, og var það staðfest
af mörgum vitnum.
Allt hefði farið samkvæmt áætl-
un, ef Spike hefði látið sér nægja
að gera cinungis það, sem um var
samið, en ekki tekið til sinna ráða.
En þegar hann hafði skotið Mark,
gerði hann sér lítið fyrir og opn-
aði ueningaskápinn, hirti það
reiðufé, sem þar var að hafa og
ekki var mikið, en lakara var, að
hann lét sig ekki muna um að
taka erfðaskrána líka, þar sem
lýst var yfir því, að Mortimer væri
aðalerlingi að auði Marks. Hún
hafði legið í skápnum, en reyndist
nú hvergi finnanleg.
Sá lymski þorpari! Mortimer
var honum dálítið gramur, en hélt
yöku sinni að öðru leyti. Spike
gat ekki beitt hann neinum þving-
unum, og erfðaskrána skyldi hann
verða að láta af hendi, þegar þar
að kæmi.
Mortiiner þurfti að ræða við
einn af málfærslumönnum fjöl-
skyldunnar i Lundúnum, svo að
hann þurfti ekki að finna upp á
neinu sýndarerindi þangað. Þegar
hann hafði lokið erindinu hjá mál-
færslumanninum, hringdi hann til
Spiltes, sem stakk upp á þvi, að
Þetta var afburðavel framkvæmt.
Martin hafði notað alla snilli
sína og þetta myndí verða hinn
fullkomni glæpur nema ...
1S VIKAN