Vikan - 05.10.1961, Blaðsíða 33

vorum að athuga hann. Jú, hann
þyrfti að fá sérstaka hjúkrunarkonu,
satt er það. En þær liggja ekki á
lausu. . .
— Alísa er laus eins og stendur,
varð Barnes lækni að orði. E’f hún er
ekki úrvinda af svefnleysi og þreytu,
væri hún kannski fáanleg. Það sakar
að minnsta kosti ekki að spyrja hana.
— Við skulum greiða henni tvöfalt
kaup, sagði Audrey — eða hvað sem
hún fer fram á.
Dr. Potter brosti. — Þið þekkið
hana auðheyrilega ekki, hana Alísu
litlu, sagði hann. Þið gætuð ekki
freistað hennar, þótt þið byðuð henni
milljón dollara. Ef hún fæst til að
taka þetta að sér, þá er það ein-
göngu vegna drengsins.
Hann teygði sig eftir simanum og
hringdi. — Alisa, öskraði hann. Vertu
nú snör að troða þínum stóru bífum
í rosabullurnar, við getum ekki án
þín verið. Varstu að þvo þér um höf-
uðið? Vefðu þá handklæði um haus-
kúpuna, og komdu i hvelli. Þrettán
ára drengur — með heilabólgu, —
hraustur strákur, Alísa. Gott, vertu
þá snör í snúningum. . .
Hann sneri sér að Audrey og Chuck.
— Drengurinn er í umsjá Barnes
læknis, og hann veit, hvað gera þarf.
Þetta verður erfiðast fyrsta sólar-
hringinn, en Alísa verður hjá drengn-
um í nótt og fram undir hádegi á
morgun. Eftir það verðið þið að skipt-
ast á um það. Ég gerði ráð fyrir, að
þið munduð taka þessu af skynsemi,
og leyfði mér þess vegna að fá nætur-
gistingu fyrir ykkur hjá Minu. Það
er að vísu ekki fyrsta flokks gisti-
staður, en þó sá bezti, sem hér er
um að velja. Og Þér ættuð að verða
yður úti um hentugri skó, frú Kent.
Gististaðurinn einkenndist af ódýr-
um baðmullargluggatjöldum og gólf-
gljáaþef. En þegar þau komu inn í
herbergið, sem þeim var ætlað, lá
bréfmiði þar á borðinu. „Vona, að
ykkur líði vel hérna. Bið fyrir veika
drengnum ykkar. Min.“
— Við verðum að kaupa okkur
náttföt og tannbursta í fyrramálið,
varð Chuck að orði. Hann var að ör-
mögnun kominn af þreytu og áhyggj-
um.
—- Verði hann ekkert skárri á
morgun, verðum við að flytja hann
héðan með sjúkraflugvél, sagði Aud-
rey. Hún þagði andartak og svipaðist
um í fátæklegu herberginu. Við verð-
um að vera hvild og hress á morgun,
bætti hún við.
Og svo háttuðu þau, og báðum fannst
byrðin þyngri fyrir það, að þau urðu
að bera hana hvort í sínu lagi. Ástin
hefði getað létt þeim hana, en henni
höfðu þau glatað, og þau voru of
þreytt til að leita hennar nú.
Þau vöknuðu klukkan sex að
morgni. — Ég verð að kaupa mér
rakvél og annað smávegis, sagði
Chuck. Það eru mataráhöld frammi
í eldhúsi, og það er bezt, að við
kaupum okkur mat til nokkurra daga.
— Já, svaraði Audrey vélrænt. Ég
skal skrifa lista yfir það helzta . . .
Hvorugt þeirra hafði orð á því,
sem þeim lá báðum þyngst á hjarta,
— að þeim væri ef til vill óþarft að
gera ráð fyrir langri dvöl, — að þau
yrðu ef til vill að halda heim í dag
og horfast í augu við tómleikann.
— Ég veit, að þú ert orðinn svang-
ur sagði Audrey. En ég get ekki
tekið mér neitt fyrir hendur, fyrr en
ég hef fengið eitthvað að vita um
líðan hans.
— Það skil ég vel, svaraði Chuck.
Og hann fann til nokkurrar gleði,
þrátt fyrir allt; þetta var vist í fyrsta
skipti um langt skeið, sem þau höfðu
bæði ákveðið hið sama.
Alísa reis á fætur, þegar þau komu
inn. — Hitinn hefur eitthvað lækkað,
sagði hún. Ég hef vakað yfir honum
í alla nótt, og Barnes læknir hefur
komið til hans á klukkutímafresti.
Ég held, að Kon hafi þetta af. Já, ég
er viss um það.
Chuck virti hann fyrir sér, dökkan
hárlubbann, óhreinar hendurnar, •—
og aldrei unni hann honum meir, að
honum fannst. Hann minntist orða
yfirlæknisins, að ef til vill gæti sjúk-
dómurinn haft nokkrar afleiðingar,
og hann langaði til að falla á kné í
bæn. Hann blygðaðist sín fyrir þetta;
það væri eins og að fara fram á lán-
veitingu að fara að biðja til guðs nú,
— lánveitingu hjá aðila, sem hann
hafði ekki snúið sér til árum saman.
Þau gengu hljóðlega úr úr herberg-
inu.
Dyrnar að borðstofunni stóðu opn-
ar, og kona var þar inni að bera fram
morgunkaffið. Hún ávarpaði þau.
—- Þið leruð foreldrar drengs|ins,
sagði hún, hans Rons litla. Ég kom
inn til hans áðan. Hann hefur þetta
af, því megið þið treysta. . . . Hún
virti Audreý fyrir sér. Þér hafið auð-
vitað lagt af stað eins og þér stóðuð,
það er ekki nema eðlilegt. En þér lifið
ekki út daginn þannig klædd. Það er
útsala á þunnum sumarkjólum hjá
Peeney, — þér ættuð að kaupa yður
einn — og svo létta strigaskó. Ef með
þarf, get ég lánað yður fyrir þessu i
bili. Ég veit, hvernig þetta er, þegar
svona stendur á . . .
— Þakka yður fyrir, sagði Audrey,
og það vottaði fyrir hroka í rödd
hennar. Ég ætla að fara að ráðum yð-
ar. Bf við dveljumst hérna eitthvað. . .
— Þið verðið hérna i viku -—■ að
minnsta kosti, sagði konan. Jafnvel
þótt kraftaverk gerðist, verður hann
að liggja í viku minnst, kannski hálf-
an mánuð. Væri ég í yðar sporum,
mundi ég búa mig undir það. Og ef
þér viljið hjálpa til, get ég lánað yður
hvíta sloppa og annað, sem með
þarf ...
Þau mættu Barnes lækni. Hann var
syfjaður og þreytulegur, og ekki sagði
hann neitt, sem styrkti von þeirra, dr,
Potter ekki heldur. Þau fóru síðan í
verzlanir og keyptu það, sem þau van-
hagaði helzt um; allir virtust bera
kennsl á þau og spurðu Þau um líðan
drengsins.
Og svo leið hver dagurinn af öðr-
um — i von og vonbrigðum, gleði og
örvæntingu. Þau skiptust á um að
vera hjá Ron. Og hver dagurinn færði
þau hvort nær öðru, stytti bilið, sem
áður hafði verið á milli þeirra. Og
loks, þegar Barnes læknir gat fullviss-
að þau um, að Ron fengi algeran
bata, — fundu Þau hvort annað aftur
—• uppi i fjöllunum ...
I dansinn með
Morgnn
Þar sem dansinn dunar og
gleðin ríkir — er Morgaii -
Morgoo er kjördrykkur
Veljið

VIKAN 33