Vikan - 05.10.1961, Blaðsíða 7

í frumstæðu sjúkra-
húsi uppi i fjöllun-
um fundu þau aftur
þá hamingju og trún-
aðartraust sem þau
höfðu einhvern-
vegin glatað í
annríki auð-
sældarinnar
Chuck sá, að Aud-
rey var gersam'-
lega ráðþrota í ör-
væntingu sinni og
óvissu.
— Ron vildi umfram allt fara hing-
að, mælti Audrey utan við sig. Hann
vildi komast eitthvað upp i fjöllin,
langt að heiman. Árum saman hefur
bú látið mig um allt þess háttar, en
í þetta skipti lagðist þú á sveif með
honum. Við hefðum átt að komast að
samkomulagi. Sumarbúðirnar að Glen
njóta mikils álits, og þar í grendinni
er frægt sjúkrahús. . . .
— Hann er orðinn þrettán ára,
svaraði Chuck. Þegar drengir eru
komnir á þann aldur, finnst þeim
ekki mikið til þess koma að ganga
prúðbúnir, sækja dansskóla eða
dveljast í sumarbúðum, sem eru sama
og ekkert frábrugðnar því, sem þeir
eiga að venjast heima. Og þótt þú
hafir alltaf farið með hann eins og
hvítvoðung, hefur hann líka veikzt
heima, sagði Chuck. — Smávægileg
orðasenna var beinlínis hressandi eins
og á stóð.
— Já, en þá var dr. Curtis, einn af
frægustu læknum landsins, alltaf við
höndina. . . .
Audrey hefur alla tíð trúað á fræga
lækna, hugsaði Chuck með sér, fræga
barnalækna, barnasérfræðinga, sér-
fræginga í einu eða öðru. Var það ef
til vill vegna þess, að hún hafði engu
öðru aö treysta?
— Dr. Potter er kominn, mælti
Barnes læknir í dyrunum. Og dr. Pott-
er kom frarn í biðstofuna, klæddur
grófum dúkbuxum og sportskyrtu,
og það lagði af honum skógarangan
og fiskiþef. Hann hlaut að vera kom-
inn um eða yfir íimmtugt, því að
hann var orðinn hvítur fyrir hærum,
en augun leiftruðu af fjöri. Hann tók
fast í hönd Chucks og hristi hana, en
klappaði Audrey innilega á öxlina.
— Komið inn til mín, mælti hann
og leiddi þau inn í eins konar borð-
stofu með gamaldags húsgögnum.
Barnes læknir kom inn í borðstoíuna
um aðrar dyr með stóra kaffikönnu
og kúfað fat af jarðarberjum.
— Hafið þið borðað nokkuð í dag?
spurði yfirlæknirinn og leit fast á
Audrey. Við eigum einhvers staðar
steikta kjúklinga. Hafið þið ekki lyst
á svolitlum bita?
Audrey hristi höfuðið.
— Jú, hann er skrambi bættulega
veikur, strákurinn, mælti dr. Potter
rólega. Röddin var hrjúf, orðin tilfinn-
ingasnauð, en augun vingjarnleg.
Hann er með heilabólgu. Og svo lýsti
hann því, hvað það væri hættulegur
sjúkdómur, Því næst aðgerðinni og
dró ekkert undan. Vitanlega var hon-
um Ijóst, að þau skildu ekki neitt í
öllum þeim latnesku nöfnum, sem
hann romsaði upp úr sér, til þess að
þau jöfnuðu sig eftir fyrsta hræðslu-
lostið.
— Við verðum að fara með hann
héðan og koma honum í hendur ein-
hvers frægs heilasjúkdómafræðings,
sagði Audrey.
Jú, jafnvel hérna inni á öræfunum
könnumst við eitthvað við þá almátt-
ugu, svaraði dr. Potter þurrlega. Einn
af frægustu sérfræðingum á þessu
sviði býr einmitt í Rena, og ég var
að enda við að tala við hann i sím-
ann. Og hann taldi Það lífshættulegt
að hreyfa drenginn nokkuð að ráði,
á meðan líðan hans væri slik.
Chuck kveinkaði sér, þótt hann léti
ekki á því bera. Hann hafði aldrei
heyrt lækni tala svona kæruleysislega
um sjúkiing sinn.
— Eg veit ekki, hvað segja skal,
mælti hann. Við erum langt að heim-
an.
—• Satt er það, svaraði dr. Potter.
Og þetta er lítið sjúkrahús. En við
gerum allt, sem í okkar valdi stendur.
Við höfum yfir tæknilegum útbún-
aði að ráða, sem þolir samanburð við
það, sem gerist á stærstu og beztu
sjúkrahúsunum. En að þessu sinni er
ekki um sjúkdóm að ræða, sem krefst
þess. Til þess að sigrast á honum þarf
fyrst og fremst við góðrar hjúkrunar
og valinna lyfja — heitustu bæna,
sem unnt er að biðja. Við gerum allt
bað fyrir drenginn, sem í okkar valdi
stendur. . . Hann þagnaði við og leit
fast á Audrey.
— Þið megið ekki halda það, að
við reiknum okkur þetta einhverja
heppni, mælti hann með áherzlu. Við
Þurfum ekki að sækjast eftir sjúk-
lingum, þeir koma samt. Og sjúkra-
húsið er ekki beinlinis vel til þess
falliö, að þar liggi sjúklingar með
smitnæma sjúkdóma. Það veldur til
dæmis verulegum vandræðum i eld-
húsinu. Við höfum ekki nema fimm
hjúkrunarkonur eins og stendur, og
þær verða að vinna langt yfir ákveð-
Framhald á bls. 32.
WIKAN 7