Vikan - 05.10.1961, Blaðsíða 38

Að vera falleg og halda fegurð
sinni með húðsnyrtingu
PLACENTA CREME
Notkunarreglur á íslenzku meS hverri túbu.
E>ví fyrr sem þér byrjið að leggja rækt við húSina því erfiSara
verSur að gizka á aldur yðar siðar meir!
MUNIÐ
Suzanne André PLACENTA CREME
Inniheldur náttúrleg efnij sem hörundið drekkur í sig. Styrkið
eðlilega starfsemi húðvefjanna, eykur blóðsóknina til hörundsins,
og gerir það þannig unglegra og mýkra. Hrukkur og drættir
hverfa.
Fæst í snyrtivöruverzlunum.
Framleiðandi:
Suzannc Andrí
Kosmetik GmbH Wiesbader
Þúsund pund fyrir
frændann.
Framhald af bls. 17.
Eruð þér viss um, að það fyrir-
finnist nokkur erfðaskrá
spurði Forbes fulltrúi og strauk
hökuna. Við erum búnir að
gerleita í húsinu, og hún virðist
hvergi finnanieg.
— Erfðaskráin er einhvers stað-
ar, fullyrti Mortimer. Eg var sjálf-
ur viðstaddur, þegar Mark undir-
ritaði hana, og tvennt af vinnu-
fólkinu ritaði undir sem vitundar-
vottar. Þessi erfðaskrá var gerð
fyrir misseri.
Þeir sátu inni í skrifstofu hins
myrta. Forbes var að enda við
að tilkynna Mortimer, að lögreglan
í Lundúnum hefði þá um morgun-
inn fundið lik af manni nokkrum,
að nafni Holson, í íbúð við hliðar-
götu eina. Það væri ekki neinum
vafa bundið, að þessi Holson hefði
myrt Márk, — lögreglan hefði fund-
ið morðvopnið í íbúðinni, gamla
hermannabyssu, og nokkra pen-
ingaseðla með söinu fingraförum
og fundizt höfðu á peningaskáp
Marks.
— Það virðist þvi ekki neinum
vafa Imndið, að um ránmorð hafi
verið að ræða, sagði fulltrúinn.
Og þá var það, sem Mortimer
fór að ræða um erfðaskrána, en
þó af fyllstu gát. Þennan sama
morgun hafði hann látið hana í
umslag og komið henni fyrir í
leynihólfinu i skrifborði Marks,
sem enginn nema hann og Mortim-
er höfðu haft hugmynd um. Nú var
aðeins eftir að sjá svo um, að
lögreglan fyndi erfðaskrána þar.
— Eruð þér viss um að þér
hafið leitað í öllum hirzlum og
hólfum, herra fulltrúi? spurði
liann.
— Ég hef sjálfur haft umsjón
með leitinni ásamt Ross yfirlög-
reghijijóni, og við erum báðir orðn-
ir þessu vanir . ..
Mortimer sat góða stund með
hálflukt augu og hugsaði málið.
— Einkennilegt má það vera,
tautaði hann.Ef arfleiðsluskráin
hefur ekki verið eyðilögð, þá er
ég viss um, að liún fyrirfinnst
einhvers staðar hérna inni i her-
berginu, svo vel þekkti ég allar
venjur og hátterni frænda mín
heitins. Annars geymdi hann slik
einkaskjöl oftast í leynih ifinu i
skrifborðinu. — Þér hafið vitan-
lega leitað þar?
— Hvaða leynihólf eruð þér að
tala um? spurði Forbes og hrukk-
aði ennið.
Mortimer langaði mest til að
hlæja unnhátt. Þar með hafði hann
vissu fyrir þvi, sem hann þóttist
raunar mega vita, að þeir höfðu
ekki athugað leynihólfið, og þar
með tókst lokaatriðið i fyrirætlun
hans, eins og hann hafði gert ráð
fvrir. Hann starði stórum augum
á fulltrúann og lézt verða afar
undrandi.
— Jæja, svo að þið hafið ekki
fundið leyniliólfið, sagði hann. Það
hefur þá ekki veri opnað, siðan
frændi var myrtur.
Hann gekk að skrifhorðinu og
þrýsti á fjaðrastillana, sem faldir
voru i bronsskrautinu. Leynihólfið
hrökk upp.
f leynihólfinu var ekkert að sjá
nema umslagið með erfðaskránni.
Mortimer tók það, dró erfðaskrána
upp úr þvi og rétti Forbes.
— Þarna er hún þá komin fram,
mælti hann sigri hrósandi.
Fulltrúinn virtist bæði hikandi
og furðu lostinn, og það þótti Mort-
imer góðs viti. Þegar hann kvaddi
stundu síðar, var Mortimer ákaf-
lega lireykinn af sjálfum sér. Vit-
anlega hafði hann veitt leyfi sitt
til þess, að fulltrúinn tæki erfða-
skrána með sér til nánari athug-
unar. Hún var svo sem í öruggum
höndiim, ■—- og Mortimer gat sjálf-
ur verið öruggur.
— Þá er ég loks viss um það,
að ég verði þrjátíu jnisund sterl-
ingspundum ríkari, áður en langt
um liður, tuldraði hann ...
aginn eftir kom Forbes full-
trúi aftur. Hann kom einmitt
í joann mund, er Mortimer var
nýsetzttir að morgunverði, og
var því beðinn að doka við. Mortim-
er kom að hálftíma liðnum.
— Jæja, jiér liafið vonandi kom-
izt að raun um, að erfðaskráin sé
ófölsuð, lierra fulltrúi, sagði liann.
— Vitanlega er hún ófölsuð,
enda lief ég aldrci verið í vafa
um það . .. Fulltrúinn horfði fast
á hann. En það er ýmislegt annað,
sem virðist dálítið grunsamlegt.
— Einmitt það . ..
Mortimer lét sem hann tæki
þessu rólega, en í rauninni fannst
honum sem hjarta sitt hætti að
slá eitt andartak. Hann beið fram-
haldsins . . .
— Ég leyfði mér að senda þeim
í Scotland Yard erfðaskrána og
bað þá að athuga, hvort ekki fynd-
ust á henni fingraför, mælti Forbes
enn. Og svo einkennilega vill til,
að þeir fundu fingraför Spikes
Holsons á sjálfri erfðaskránni, en
hins vegar ekki á umslaginu.
— Hverju slciptir það? Mortimer
yppti öxlum. Ég fæ ekki séð, að
það geti haft neina hernaðarlega
þýðingu.
— Þegar ég fór héðan i gær,
átti ég símtal við málfærslumann
frænda yðar sáluga, mælti Forbes
enn og lét sem hann hefði ekki
veitt framígripi hans athygli. Mál-
færslumaðurinn kvað erfðaskrána
alltaf hafa verið geymda i peninga-
skápnum. nú vitum við að Holson
stal öllum peningum úr skápnum.
Ég er viss um að hann hefur lika
stolið erfðaskránni. ,
— Vegna þess að fingraför hans
finnast á henni? spurði Mortimer.
Er það nú ekki full-fljótfærnislega
ályktað?
Mortimer sagði þetta kæruleysis-
lega, enda þótt hver taug hans titr-
aði af ótta og kvíða. Hann hafði
algerlega gleymt að athuga þetta
með fingraförin, og það leyndi sér
ekki, að nú hafði grunur fulltrúans
beinzt að honum.
En Forbes mundi þó ekkert geta
sannað. Og grunur er hættulaus,
sé ekkert til sönnunar.
—Við verðum að líta á málið
frá okkar sjónarhóli, herra Mortim-
er. Við höfum ekki enn komizt
að raun um neitt, sem gæfj vis-
bendingu um, að Spike Holson
hafi þekkt frænda yðar. Hann hef-
ur þvi ekki getað vitað neitt um
leynihólfið, þar sem erfðaskráin
fannst. En setjum nú sem svo engu
að siður, að hann háfi vitað um
það, opnað það og fundið plaggið.
Þá ættu fingraför hans að finnast
bæði á umslaginu og plagginu
sjálfu. Svo er þó ekki. Þá verðum
við að grípa til annarrar skýringar,
— að Spike Holson hafi stolið
erfðaskránni, um leið og hann
íB VIKAN