Vikan - 05.10.1961, Blaðsíða 20

$pcnnnndi 09
skemmtileg óstor-
SA0A efttr
Potrib Fcnwick
13. kafli.
— Þetta hef ég i>ráð, án þess að
ég gerði mér það ljóst, hvíslaði hann
undrandi. — Lísa, ástin mín! Hvað
ég hef getað verið staurblindur allan
þennan tíma ... Það ert þú, ... Þú,
sem ég elska ...
Mig hlýtur að vera að dreyma,
hugsaði hún og vissi ekki sitt rjúk-
andi ráð. Það gat ekki verið vaka og
veruleiki, að hún stæði þarna, fyndi
líkama þeirra þrýstast hvorn að öðr-
um og heyrði hann hvísla að sér ást-
arorðum. Og samt gat Það ekki verið
draumur. Slíkan koss gat ekki konu
dreymt. Og Það hlaut að vera vaka,
þvi að hún heyrði hann hvísla enn,
og rómur hans var hrærður og titr-
andi: — Ég hef orðið ástfanginn af
þér, þegar ég leit þig fyrst, enda þótt
ég gerði mér ekki grein fyrir þvi. Og
svo hef ég talið mér trú um, að ég
væri ástfanginn af Marínu ...
Marínu!
Það var sem köldu, bitru sverði
væri lagt í gegnum hana, þegar hún
heyrði nafn systur sinnar. Þarna
hafði hún hvílt í örmum hans, ...
fundið varir hans brenna á vörum
sínum án þess að minnast systur sinn-
ar. Og þetta hafði honum líka skil-
izt, það sá hún í svip hans. Hún hörf-
aði frá honum, heyrði sjálfa sig mæla
þau orð, sem hlutu að binda bráðan
endi á unaðinn:
— Við megum þetta ekki ... vegna
Marínar ...
Hetjudáö sjálfsafneitunarinnar.
Hún heyrði, að hann varp þungt
öndinni.
— Ég verð að segja henni allt eins
og er, mælti hann. — Ég verð að
skýra henni frá öllu og biðja hana
að láta mig lausan.
— Og særa hjarta hennar, hugsaði
Lísa, sem minntist þess, hve rödd
systurinnar hafði verið döpur, þegar
hún talaði um þann óleik, sem „karl-
skrattinn I New York“ hefði gert
þeim. Eða hafði hún haft grun um
það Þá Þegar, — áður en Victor
gerði sér það ljóst, — að ekki væri
allt sem skyldi? Hafði það verið ör-
væntingin yfir því, sem svipti hana
allri von ...
— Nei, Victor, þú mátt aldrei minn-
ast á þetta við hana, sagði hún. —
Það mundi særa hana meir en okkur
getur grunað. Við verðum að taka
tillit til hennar.
Hann þagði stundarkorn. Svo mæJti
hann, alvarlegur á svip og með bæn-
arrómi: — Hugsaðu þetta nánar,
Lísa. Eg elska þig. Við elskum hvort
annað, þeirri staðreynd verður ekki
haggað. Mér finnst ég vera ótíndur
glæpamaður, og ég verð að segja
henni sannleikann umsvifalaust. Ég
get ekki kvænzt henni eftir þetta.
Það væri að ofurselja sjálfan sig lífs-
íyginni ...
— Við verðum að hlifa henni við
slíkum sársauka, sagði Lísa og ein-
beitti öllum viljastyrk sínum að þess-
ari augljósu staðreynd. Og hún bætti
við eins og til frekari áherzlu: —
Hún elskar þig, Victor.
— Það gerir þú líka, Lísa, enda
mundi málið horfa allt öðruvísi við,
ef þú gerðir það ekki. Þá mundi mér
ef til vill reynast fært að koma þessu
í lag án þess að særa hana, — aðeins
hamingju hennar vegna. En nú kemst
ég ekki hjá að særa aðra hvora ykk-
ar. — Þetta er óbærilegt, Lísa.
Málið mundi horfa allt öðruvísi
við, ef þú elskaðir mig ekki ... Lísa
endurtók orð hans í huganum. — Ég
elska þig ekki, sagði hún.
— Hvað segirðu?
Hann varð furðu lostinn, öldungis
eins og hún hafði gert ráð fyrir. Hún
las tortryggnina og undrunina úr svip
hans, — og hún þóttist sjá, að hún
yrði að beita einhverjum brögðum
til að sannfæra hann. Ef hann á ann-
að borð tryði því, að hún ynni honum
ekki, mundi hann kvænast Marínu,
og allt komast í samt lag þeirra á
milli.
— Mér þykir ákaflega vænt um þig,
mælti hún enn, en ég elska big samt
ekki. — Og einhvern veginn tókst
henni að halda rödd sinni í skefjum,
enda Þótt þessi lygi væri henni sár-
ari en tali tæki.
Hann starði enn á hana, dökkum,
spyrjandi augum. — Þú segir þetta
ekki satt, mælti hann eftir stundar-
þögn. — Fyrir andartaki kysstir þú
mig, og sá koss sagði allt annað.
Ætlaði henni þá ekki að takast að
sannfæra hann? spurði hún sjálfa sig.
Varir hennar höfðu þegar sagt þann
sannleika, sem hún reyndi nú að
sverja fyrir. Hún reyndi að finna
einhver ráð til að taka af allan vafa,
og loks fann hún það aftur í gleymdri
fortíð sinni.
— Eg reyndi að gera mér það í
hugarlund, . . . og eitt andartak tókst
mér að telja sjálfri mér trú um, að
þú væri Pétur. Þú ert líka talsvert
svipaður honum. Ég veitti því athygli,
þegar við sáumst I fyrsta skipti . . .
þess vegna varð kossinn eins og hann
varð.
— Pétur? spurði hann og hvessti
á hana augun.
— Maður, sem ég kynntist heima
á Englandi . . . Pétur Farley, yfir-
maður í skrifstofunni, þar sem ég
vann.
Hann starði enn á hana, en nú var
ekki framar nein tortryggni í augna-
ráði hans. Það var annað, sem hún
las í augum hans og hana tók óum-
ræðilega sárt að vera völd að.
— Þú átt við, að þú hafir verið
ástfanginn af þessum Pétri? spurði
hann. Og hún kinkaði kolii.
— En hann kvæntist annarri, sagði
hún. — Þess vegna varð ég því svo
feginn, þegar við komumst á brott úr
Englandi og gátum setzt að hér, þar
sem ég hugði, að ekkert mundi minna
mig á hann.
— Þangað til ég kom fram á sjón-
arsviðið, mælti hann af slíkri beizkju,
að henni hnykkti við. Og ósjálfrátt
rétti hún honum höndina.
— Þú mátt ekki taka þér þetta
svona nærri, sagði hún. — Það er
ekki viljandi, að ég særi þig. Mér
Þykir ákaflega fyrir því. . . .
— /Það skiptir engu máli, sagði
hann stuttur í spuna . . . Það er bara
leitt, að ég skyldi ekki vita þetta. En
nú veit ég það að minnsta kosti.
Hann laut niður, og tók símskeytið
upp af gólfinu. — Ég verð að fara og
segja Marínu -gleðifréttirnar, bætti
hann við, og rödd hans var köld og
hreimlaus. — Nú er ekki lengur nein
ástæða til þess að særa hana. Við
getum gengið i það heilaga, þegar
henni sýnist svo . . .
Hann gekk föstum skrefum út úr
herberginu. Lísa starði á eftir honum
og beit á jaxlinn, svo að henni tækist
að stilla sig um að kalla hann til
baka. Hún leit ekki um öxl, stóð í
sömu sporum, þangað til hún heyrði
hann skella hurðinni út að verönd-
inni að stöfum. Þá hvíslaði hún lágt:
— Nei, nú er ekki nein ástæða til þess
að særa hana.
BERYL HRÓSAR SIGRI.
Mikki var að athuga innyflin í
Gæðingi úti i bílskúr, þegar hann
heyrði fótatak nálgast og leit upp.
Það var Beryl, sem stóð i skúrdyr-
unum. Hún var æst að sjá, og það sló
bliki á augu henni öldungis eins og
daginn, þegar hann kynntist henni
um borð í Aramintu forðum.
— Halló, sagði hann. — Ertu að
leita að mér?
— Erindið er svo sem ekki merki-
legt, svaraði hún. — Ég ætlaði bara
að skila þessu. . . Um leið og hún
mælti þetta blíðum rómi, lagði hún
trúlofunarhringinn í olíukámugan
lófa hans. — Og til Þess að segja þér,
að ég fer til New York á morgun.
Augu hennar leiftruðu af hrifningu.
— Ég á að koma þar fram í sjónvarpi.
Raunar hafði einungis verið minnzt á
reynsluupptöku í bréfinu, en hún var
nú þannig gerð að hún taldi sér alltaf
sigurinn vísan.
Mikki starði á hringinn í lófa sér,
hringinn, sem einu sinni hafði verið
honum tákn allrar hamingju og gleði,
og hann var ekki öldungis viss um,
að hann mætti trúa eigin eyrum I
þetta skipti.
— Sjónvarpi? endurtók hann.
Og það stóð ekki á henni að skýra
nánar frá einstökum atriðum. — Ég
hef fengið stórkostlegt tilboð frá þess-
um Alan Hermann, sem sér um sjón-
varpsdagskrá fyrir eina af þekktustu
gosdrykkjaverksmiðjunum í Banda-
ríkjunum, Pepsoda, sagði hún áköf.
Eigandi þeirra er margfaldur milljón-
ari, einn af mestu auðkýfingum I
Bandaríkjunum, að því er Hermann
segir.
Um leið datt henni í hug, að Her-
mann hefði gjarna mátt fræða hana
betur um þennan milljónara, sem átti
að verða húsbóndi hennar, — til
dæmis, hvort hann væri kvæntur og
á hvaða aldri hann væri. Hún yrði
raunar ekki lengi að komast að því,
þegar þar að kæmi.
Og svo fór hún að hugsa um það,
sem henni var mikilvægast þessa
stundina. — Þú verður að skreppa
með mig til flugvallarins í fyrra mál-
ið, svo að ég geti flogið rakleitt til
New York.
Mikki reyndi að átta sig á ölJum
þessum ósköpum. — Til New York,
. . . . til flugvallarins, á ég við . . .
Sjálfsagt. Hvenær vil.tu Jeggja af
stað?
— Eins snemma í fyrramálið og
unnt er, svaraði Beryl hiklaust.
—■ Ég fæ þá kannski tíma til að
svipast eitthvað um í Ríó. Því fyrr
sem ég kemst á brott úr þessu hræði-
lega greni, því betra. Og það er víst
um það, að ekki saknia ég neins
hérna . . . Hún hafði lengi þráð að
geta sagt þetta eða eitthvað þessu
líkt.
— Við getum lagt af stað, þegar
þér sýnist, svaraði Mikki rólega.
— Það var leiðinlegt, að hann
skyldi taka þessu svona, rétt eins og
sjálfsögðum hlut, hugsaði Beryl. E“n
henni kom ekki til hugar að láta
þetta kæruleysi hans draga nokkuð úr
tilhlökkun sinni. .
— Gott, þá fer ég að koma far-
angrinum mínum í lag, svarið hún.
Að svo mæltu gekk hún á brott hröð-
um skrefum, hnarreist og roggin. . .
Mikka þótti þetta eiginlega ekki að-
eins ótrúlegt, heldur og of gott til
þess, að það gæti verið satt. En hring-
urinn lá í lófa hans til sanninda-
merkis. Og þá var það, að það rifj-
aðist upp fyrir honum, að Anna hafði
eitthvað verið að minnast á, hvort
Beryl gæti sungið, . . . hvað hún
mundi gera, ef henni byðist vinna.
Nú hafði kraftaverkið gerzt. . . . Ein-
hver Alan Hermann í New York, ein-
mitt þar, sem Anna átti heima. . .
Það skyldi Þó aldrei vera, að Anna
eigi einhvern þátt í þessu? hugsaði
hann.
LOKSINS FRJÁLS . . .
Mikki stakk á sig hringnum, gekk
út á veginn og bar hönd fyrir augu.
Anna ætti að fara að koma, það var
orðið nokkuð áliðið. Hann sá, að Rósa
var að bera matinn á borð úti á ver-
öndinni og skuggar trjánna voru
teknir að lengjast. Hann svipaðist
um, og eftir stundarkorn kom hann
auga á önnu, þar sem hún kom ríð-
andi á Estrellu og fór allgeyst. Hann
gekk út að hliðinu og beið hennar
þar. Þegar hún kom auga á hann,
veifaði hún til hans, og hann hélt
til móts við hana. Og þegar hún nálg-
aðist, gat hann í fyrsta skipti virt
hana gaumgæfilega fyrir sér án þess
að finna til nokkurs samvizkublits
gagnvart Beryl.
— Hvernig gekk? spurði hann, og
augu hans blikuðu.
— Dásamlega, svaraði hún og
sveiflaði sér mjúklega af baki Est-
rellu, stóð við hlið honum tággrönn
og stælt, klædd aðskornum reiðbuxum
og hvítri silkiblússu, sem var flegin í
hálsinn. Hún var hattlaus, og lokk-
arnir flögruðu til í golunni. Nú voru
þeir ekki lengur reyrðir í hnakka-
hnút. Það var eins og hún hefði ger-
breytzt daginn, sem hún aðstoðaði
hann við að mæla fallorku fossins.
Það var eins og hún læsi hugsanir
hans, því að hún bar höndina að hári
sér og strauk lokkana. — Ég lít víst
út eins og fuglahræða varð henni að
orði.
Hann langaði mest til að segja
henni, að hún væri fegursta kona í
heimi, en það var annað, sem honum
fannst meira riða á að segja henni.
— Þekkir þú einhvern náunga, sem
heitir Hermann og vinnur eitthvað
við sjónvarp? spurði hann.
Svipur hennar varð alvarlegur. —
Já, svaraði hún. — Hefur Beryl þá
fengið bréf frá honum?
— Jæja, svo að þú hefur þá komið
þessu í kring, varð honum að orði.
1 rauninni hafði hann vitað það, enda
þótt hann vildi fá það staðfest. —
Beryl fer til New York á morgun,
2D VIKAN