Vikan - 05.10.1961, Blaðsíða 24

Alli heldur veizlu
Dag nokkurn sagði Anna: Alli, þú
getur ekki látið þér sæma að hlaupa
alltaf út, þegar pabbi og mamma
koma inn í stofu eða þegar einhverjir
vinir minir koma í heimsókn. Ég vildi
svo gjarnan sýna þeim, að það er
rétt, að ég á lítinn álf, sem er ekki
stærri en svo, að hann getur staðið
á hendinni á mér.
— Þakka þér kærlega fyrir, sagði
Alli. Það er nú alveg eins ég, sem á
þig. Við losnum ekki hvort við annað.
— Vertu nú ekki leiður, sagði
Anna. Mér fannst bara, að það gæti
verið skemmtilegt, ef við ættum sam-
eiginlega vini, — einhverja, sem við
gætum bæði hitt.
— Hvers vegna ættu það endilega
að vera þínir vinir, sem ég á að kynn-
ast? sagði Alli. Þú gætir alveg eins
kynnzt mínum vinum.
— Já, en kæri Alli, hrópaði Anna,
það vil ég gjarnan. Flýttu Þér dálítið.
Hvar eru þeir? Getum við farið til
þeirra strax?
Alli varð svolítið gramur.
— Þú ert ailtaf svo óþolinmóð. Þú
getur fengið að koma út í skóginn.
Þú veizt, þar sem við hittumst fyrst,
en ekki fyrr en eftir viku. Þá skal ég
vera búin að ná fólkinu saman, og
við getum haldið glæsilega veizlu.
Anna hafði aldrei verið i glæsilegri
veizlu, en hún hlakkaði mikið til.
Alli hvarf nokkrum dögum áður
með þeim forsendum, að hann þyrfti
að undirbúa veizluna.
Þegar laugardagurinn rann upp,
fór Anna í sinn fínasta kjól og fór út
í skóginn, þar sem hún hafði fyrst
hitt Alla. Hann sat undir tré og beið.
— Þessa leið, sagði hann, og ég
vona, að þú takir eftir því, að ég er
með mína fínustu rauðu húfu í til-
efni dagsins.
Framrald á bls. 26.
(?)
2)ARNA
.qaman
VILLUGJARN VEGUR.
Mannshugurinn er eins og ferðamaður i veglausum frumskógi.
Hættur leynast við hvert fótmál, en leiðarmerkin fá og áttavit-
inn ótryggur. Samt er maðurinn háldinn þrotlausri óþreyju að
kanna þennan myrkvið, og hann stælir sig gegn þeim geig, sem
ofdirfska hans vekur honum.
Auðvitað stendur ekki hver einstaklingur í umtalsverðri and-
legri landkönnun. Flest göngum við okkar daglega, fábreyttá
veg og þykjumst annaðhvort viss uin, að hvaða marki hann leiði,
eða gerum okkur alls enga grein fyrir neinu markmiði og höfum
ekki aðrar áhyggjur en daglegar þarfir munns og maga. Mörg
okkar hafa þó hugboð um, að mannlífið kunni að eigi sér æðri
tilgang, sem torvelt sé að átta sig á, og jafnvel á okkar daglega
vegi verða torfærur, sem vekja okkur óró og geig, að við séum
á rangri leið.
Þá veitir það fró að sjá merki og áletrun, sem vísa hiklaust
ákveðna leið. Öryggistilfinningin vaknar að nýju í brjósti okkar,
hvort sem leiðarmerkið staðfestir þá stefnu, sem við héldum
áður, eða beinir okkur inn á aðra braut. Hins spyrjum við sjaldan,
hver hafi sett leiðarmerkið, hvort víst sé, að hann hafi þekkt
leiðina örugglega eða hvort síðan hafi orðið þær breytingar,
sem geri forn leiðarmerki úrelt og villandi. Hin ákveðna for-
sögn, sem við höfum skráða fyrir augum okkar, sefjar okkur
svo gersamlega, að leitandi vilji og tortryggin gagnrýni lamast.
Löngu síðar losnum við e. t. v. úr fjötrum sefjunarinnar og
sjáum þá, að hin skýrletraða leiðsögn villti um leiðir og leiddi
okkur langt afvega frá okkar eigin réttu braut. Þá finnst okkur,
að þetta hefði alltaf átt að vera auðskilið mál. Varða stendur
aldrei þar, sem enginn maður sté fæti sínum! Hin skráða leið-
sögn öll er skoðun liðins tíma, til orðin við sérstakar aðstæður,
og hefur því aðeins takmarkað framtíðargildi.
BÓKSTAFSHLEKKIR.
Mönnum er misjafnlega lagið að litast um og átta sig, um leið
og þeir halda ferðinni áfram. Oft þykjast þeir færastir leið-
sögumenn, sem blindaðir eru þröngsýni og kreddum. Mörg okkar
reynast istöðulítil gegn áróðri þeirra. Jafnvel röng leiðsögn
vekur okkur öryggiskennd og léttir af okkur þeim vanda að
staldra við sjálf og meta í sjónhending ýmsar leiðir.
Þessar sálarlífsstaðreyndir opna steinrunnum kreddum leið til
áhrifa á líf og atferli nútímamannsins. Þær bregða yfir sig marg-
víslegu gervi; stundum seiðmagni eldfornra rita, kirkjulegum
Framhald á bls. 32.
Drengirnir hlæja. Þeir hafa Svo fer Kalli á stað, en hann
báðir gaman af. er ekki betri en Bubbi.
Hann dettur kylliflatur á mag-
ann.
Við tjörnina er ys og þys.
Skammt frá Bubba og Kalla
standa margir strákar og hlæja.
Þeir eru að hlæja að Bubba
og Kalla.
Maður einn hefur staðið rétt
hjá og fylgst með þessu. Hann
gefur sig á tal við strákana.
Hann segist hafa byrjað að
renna sér á leggjum. Strákarnir
bjóðast til að lána honum
skauta. Þeir ætla sér að plata
sveitamanninn.
Þeir bjóðast líka til að festa
skautana á hann. Einn strák-
urinn festir skautana öfugt.
Hann leyfir það.
24 VIKAN