Vikan - 05.10.1961, Blaðsíða 13

undanfarið hafði gengið kuldatíð og
fyrir rúmum hálfum mánuði kingt
niður svo miklum austansnjó, að
hann var hvergi nærri leystur upp.
— — Þegar bátarnir voru komnir
norður mejð Ósafjöllum, tóku þeir
fóstbræður eftir óvenjulegum slóð-
um í snjónum í Selvogsnesinu. En
þar er undirlendi lítið undir brött-
um fjöllum og háir bakkar niður
að fjörunni. En er þeir ræddu um
þetta sin á milli, hvernig á slóðum
þessum gæti staðið, kölluðu þeir á
hinum bátnUm, að þarna mundu
vera kindurnar frá Ósi i Hjaltastaða-
'þinghá, sem vitað var um að vant-
aði frá þvi fyrir úfellið.----
Um klukkan fjögur siðdegis var
búið að losa vörurnar úr bátunum
á Unaósi og þeir að verða tilbúnir
til heimferðar. Talaðist þá svo til,
að þeir Hjallhólsbræður færu á und-
an hinum i von um að ná í sel á
svonefndum Selvogi, sem gengur
inn í Selvogsnesið og er hyldjúp-
ur upp að klöppum. Liggja þar oft
selir uppi og höfðu þeir fóstbræður
oft verið fengsælir á þeim vogi,
enda eru þeir báðir góðar skyttur
og aflamenn.
Áður en þeir komu að vognum
stöðvuðu þeir vélina og réru hljóð-
lega inn á voginn til þess að styggja
ekki selina, ef þeir kynnu að vera
þar. Lentu þeir við klöppina norð-
anmegin og ætlaði Björn að fara
á land með byssu, en Þórður að róa
bátnum fyrir klapparhalann og inn
á voginn, er hann heyrði skot eða
Björn gæfi merki.
En áður en af þvi yrði, segir
Björn, að ekki muni þýða að fara
upp í voginn, þvi þar séu menn
fyrir.
Sjá þeir þá 3 menn í urðinni upp
af voginum, standa þar við læk, er
fellur ofan i miðjan voginn. Hugði
Björn þá vera Njarðvikinga komna
þangað til að skjóta sel, en Þórður
hafði orð á því, að sér þætti þessir
menn ekki líkjast Njarðvíkingum að
neinu. Ákvað Björn þá, að þeir færu
út á svokallaða Ósallös, þar skammt
fyrir utan, að svipast um eftir sel,
og setti vélina í gang til burtferðar.
En er þeir voru nýkomnir af
stað, hiaupa tveir af mönnum þess-
um niður á klöppina og veifuðu
þeim að koma. Var Björn á báðum
áttum, hvort hann ætti að sinna
því, en sneri þó inn á voginn, án
þess að ræða frekar um það við fé-
laga sinn, hvaða menn þetta væru.
En er þeir komu nær, sáu þeir,
að hér voru fyrir ókenndir menn,
er þeir hugðu hafa lent þar upp af
einhverju skipi. Voru tveir þeirra
yngri menn og íslendingslegir, en
einn var eldri maður og leit út fyrir
að vera útlendingur.
Allir voru menn þessir í prjóna-
peysum og í pokabuxum, en tveir
höfðu húfu með ensku lagi á
höfði ...
Var svo að sjá, sem þeir hefðu
verið að þvo sér við lækinn, því
sumir báru handklæði á herðum
og voru nýbúnir að bera leðurfeiti
á skó sína.“
Þeir bræður renndu nú bátnum
upp að klöppinni, en þeir i vognum
kornu fram á klöppina og heilsuðu
þeim á islenzku. Virtist þeim bræðr-
um þó, að hér væri um grunsam-
lega menn að ræða og hugsuðu með
sér, að hafa varann á og vera við-
bragðsfljótir, ef á þyrfti að halda.
SAMTAL VIÐ VOGSBÚA.
Tóu þeir nú tal saman, en ekki
varð þeim bræðrum þó Ijóst við
hverja þeir töluðu. Kváðust menn-
irnir vera við veðurathuganir og
komnir fyrir þremur dögum norð-
an af Héraðssöndum. Sögðu þeir,
að senditæki, er þeir hefðu með-
ferðis væri bilað, þeir þyrftu þvi
að komast til Seyðisfjarðar og
sennilega leggja af stað áleiðis
þangað um kvöldið, en spurðu, hve
langt væri þangað.
Ekki vildu menn þessir þiggja
far með þeim bræðrum til Borgar-
fjarðar, én þaðan myndi fljótlega
falla ferð til Seyðisfjarðar. Kváðust
hinir vilja fara yfír fjöllin og
spurðu til vegar.
Þá spurðu þeir, hvort mikið hefði
sézt til skipaferða um daginn. Borg-
firðingarnir sögðust aðeins hafa séð
reyk úr einu skipi, er þeir hugðu
vera togara,
Elzti maðurinn, sem virfist vera
fyrirlíði hinna, leiddi nú talið að
stríðinu, og spurði, hvernig það
stæði nú. Var þeim svarað, að það
gengi sinn sama gang, en létu þess
ekki getið, að farið væri að halle
á Þjóðverja.
Borgfirðingarnir reyndu yfirleitt
að láta sem minnst á því bera, að
þeir teldu náunga þessa grunsam-
lega.
— Já, stríðið stendur sem hæst,
varð fyrirliðanum að orði.
Um það bil sáu þeir bræður hina
bátana halda fyrir voginn og heim-
leiðis. Kvöddu þeir þá vogsbúa og
héldu af stað, en greinilega fundu
þeir, að landmenn vildu hafa lengra
samtal við þá, en úr þvi varð ekki.
ÁGIZKANIR UM VOGSBÚA.
Þeir bræður höfðu ekki komið
auga á neitt skýli þeirra vogsbúa.
Kom þeim í hug, að ef til vill væru
þarna niðurkomnir menn, sem sagt
var að vantað hefði af norsku skipi,
sem snemma í aprilmánuði kom við
Framhald á bls. 30.
VIKAN 13