Vikan - 05.10.1961, Blaðsíða 32

arnir mættu fá kaffi með þvi móti,
að hann bæri þeim það sjálfur. Gaf
hann þá hinum foringjanum merki
um að koma heim á hlaðið með
fangana og var þeim fært út kaffið
og brauðið á bakka og rétti foring-
inn þeim það, og neyttu þeir þess á
kirkjugarðsveggnum. Rétti hann
hinum foringjanum sína skamm-
byssu og stóð hann vörð yfir þeim
á meðan með sína skammbyssuna í
hvorri hendi.
Fangarnir létu í Ijós mikla ánægju
yfir móttökunum og sögðu, að svona
væri íslenzk gestrisni ávallt. Og þess
vildu þeir óska, ef dótið þeirra
32 vikan
fyndist, að bóndinn i Njarðvík nyti
þess heldur en að það lenti til þess-
ara manna.“
Frásögn þessi um afdrif fanganna
er talsvert lengri en svo að hægt
sé að ljúka henni í einni grein. Kem-
ur því framhaldið í næsta blaði.
> t • : • r„ ’. .'• ' « •» • •
SKRIFAÐ STENDUR.
Framhald af bls. 24.
myndugleika eða hugarfarskúgun
ofstækisfullra valdhafa. En rök
þeirra eru ávallt á einn veg: Oss
hefur opinherazt allur sannleikur;
einnig þér verðið hólpnir, ef þér
fylgið oss, en eruð ofurseldir eilífri
giötun, ef þér veljið aðra leið.
Um þetta eru dæmin óteljandi.
NærtæKust er e. t. v. andstaða trú-
arkreddunnar gegn hagnýtingu vis-
uidanna. i ísienzkum bióöum hirtist
lynr noKKru yíiriýsing trúflokks
um það, hvers vegna lyxgjendum
hans væri bannað að þiggja hlóð-
gjof tii iækningar, enda þótt lifi
sjukiingsins yrði ekki hjargað á
néinn annan hátt. Tiiefni yfirlýs-
ingarinnar var dauði harns og þar
af leiðandi máiaferli, en íoreldrar
þess höfðu aí trúarástæðum hindrað,
að þvi yrði bjargað með hlóðgjof.
i yiiriýsingunni segir á þá leið, að
Vottar Jehóva óski þess ekki siður
en aðrir, að sjúkt harn þeirra lækn-
ist, en þeir viiji þó ekki vinna það
tii að hrjóta bann, skráð fyrir þús-
unduni ára, gegn þvi að veita íram-
andi hióði viðtöku.
Atvikið er táknrænt fyrir afstöðu
kreddunnar tii lífsins. Ungt harn
herst við dauðann. Harmþrungnir
foreidrar vona, að guðlegur iækn-
ingamáttur hirtist í kraftaverki, en
þann iækningamátt, sem guð grund-
vaiiaði í hugviti mannsins, bannar
forn hókstafur að nota. „Skrifað
stendur." Pví ieggst kreddan eins
og náhlæja yfir liið deyjandi harn.
SKRIFTIR OG SÁLLÆKNINGAR.
Hlekkurinn er læstur um fót okk-
ar, þegar okkur varir sízt.
Páfinn í Rómaborg gaf nýlega út
fyrirmæli ,sem hanna hinum trúuðu
aó leita sér lækningar hjá sálfræð-
ingum. Bannið er furðu-ótrúlegt.
Hinn kaþóiski sálusorgari hefur
með skriítamálum sínum stundað
eins konar sállækningar, þó að vís-
indalega aðferð og kunnáttu skorti.
Prestar, sem gæddir voru næmum
sálskilningi, hafa eílaust létt margri
hugarkvöi af skriftahörnum sinum,
leiðrétt sálrænt misræmi og læknað
ýmsar geðveilur, þó að skriftir í
sKussahöndum yrðu einber pislar-
tæki.
M Og sálfræðingar eru ekki sjald-
Slgæfari meðal kaþólskra manna en
iirannarra trúfiokka. Ég kynntist í
sumar austurrískum sálfræðingi,
I ikaþóiskum. Við hárum dálítið sam-
I un bækurnar, og hann sagði mér
frá erfiðuxn sjúkdómstilfeilum, sem
hann hefði læknað. Hann hafði
ágæta samvinnu jafnt við kirkjunn-
ar menn og lækna. Nú má hann
hætta og loka geðverndarstofnun
sinni. Því ef það er hættulegt sálu-
heiil hinna trúuðu að leita sér slíkra
lækninga .hvílik synd hlýtur það
þá að vera að stunda þær!
Bók lcreddnanna lýkst alltaf upp
í réttan mund! Einmitt nú, þegar
vísindin hafa lokið upp mörgum
leyndum afkima sálarlífsins og gert
sér grein fyrir þeim öfium, sem
ráða heilhrigði og sjúkdómi, þá
stendur kreddan eins og skráð með
logaletri hinum heilaga föður fyrir
sjónum og leggur hann við iækn-
ingu, sem létt gæti þjáningar og
hamlað miklu höli, — langþráðri
lækningu, sem við liöfum nú loks
öðlazt þekkingu til að veita.
Frá sjónarmiði ofstækis og hók-
stafstrúar geta þjáningar lífsins
virzt léttvægar gegn myndugleika
dauðrar kreddu, sem einhvers stað-
ar kann að finnast skráð.'En lífið
sjálft og framvinda menningarinnar
heimta frelsi hverjum manni til
handa, að taka afstöðu og velja sér
sjálfur markmið og leið.
HANDRITA BJARNL
Framhald af bls. 25.
sjálfur nefna aðra menn, eínkum
danska menn eins og Jörgen Bukdahl
og Bent A. Koch og alla forystu-
menn lýðskólanna dönsku, en jafnvel
þessir menn viðurkenna, að án Bjarna
M. Gislasonar hefði sóknin orðið
þeim Dönum erfið, sem sýndu okkur
réttlætishug í þessu máli. Vald vís-
indamannanna dönsku er mikið, og
að siðustu reyndu 500 danskir vís-
indamenn að spyrna gegn afgreiðslu
frumvarpsins í þjóðþinginu danska.
En röksemdir' Bjarna og fræðirit
reyndust harður grjótveggur, sem
ekki var auðvelt að ryðja úr vegi.
Fylgismenn íslands vitnuðu stöðugt
i rit hans, og þúsundir Dana treystu
á framburð hans, enda hefur hann
alltaf skrifað af mikilli stillingu og
hlýjum hug til dönsku þjóðarinnar.
Vikunni hefur tekizt að ná i nokkr-
ar myndir af Bjarna hjá fjölskyldu
hans hér á landi, og mun mörgum
þykja gaman að sjá þær, einkum
gömlum kunningjum hans, sem muna
eftir honum írá æskuárunum, svo og.
hinum, sem þekkja Bjarna aðeins af
afspurn. Bjarni er Vestfirðingur að
uppruna og var sjómaður á togara,
áöur en hann fluttist til Danmerkui
1934. Hann hefur gefið út skáldsög-
ur og kvæði, og margir kannast við
kvæðið Siglingu, sem hann orti á.
æskuárum sínum. Erling heitinn
Ólafsson söng það inn á plötu, og er
hún leikin í útvarpið öðru hverju.
Bjarni var staddur hér á Islandi
í september, og náði blaðamaður frá
Vikunni tali af honum. Mun Það
birtast i næsta blaði. -fc
Á FJALLINU.
Framhald af bls. 7.
inn starfstíma. Ég er því ekki hefir-
línis sólginn i það að verða að hafa
sjúklinga hér í sóttkvi. Það vekur ugg
með öðrum sjúklingum og eykur á
erfiði starfsfólksins. En eitt get ég
sagt ykkur, — á meðan drengurinn
dvelst hér í sjúkrahúsinu, er hann
ekki síður okkar en ykkar, og okkur
er það ekki siður í mun en ykkur, að
hann fái fullan bata. Nú verðið þið
að ráða það við ykkur, hvort þið kjós-
ið heldur að fá flugvél til þess að
flytja hann héðan eða hafa hann hér
kyrran. Það biða mín þrjár skurðað-
gerðir snemma i fvrramálið, svo að
mér veitir ekki af að fara snemma í
háttinn.
Chuck sá, að Audrey var ráðþrota í
örvæntingu sinni og óvissu. Honum
var ljóst, að enda þótt hún hefði tekið
ráðin i sínar hendur og komið Ron í
einkaskóla eða þegar um það var að
ræða, hvaða drengi hann ætti að
komast í kunningsskap við, þá gat
hún ekki tekið neina ákvörðun í þessu
máli. Hún hafði eytt allri orku í við-
ureign sinni við smámuni, sem komu
Ron ekki að neinu gagni nú. — Við
getum ekki heitið neinu, sagði dr.
Potter. Það er aldrei að vita, nema
þetta hafi einhverjar afleiðingar.
—- Ég mundi verða yður þakklátur,
ef þér vilduð lofa honum að vera hér
um kyrrt, mælti Chuck auðmjúkur.
Og við skulum veita yður alla þá að-
stoð, sem okkur er unnt.
Dr. Barnes teygði sig eftir kaffi-
könnunni og fyllti bollann sinn öðru
sinni. — Ég held, að þér ættuð að
koma konunni yðar í rúmið, herra
unarkonu, mælti Audrey, sem gæti
Kent, sagði hann.
— Ron þyrfti að fá sérstaka hjúkr-
verið hjá honum öllum stundum.
Hann er ekki nema lítill drengur, og
það getur sett að honum ótta, ef hann
er einn.
— Hann er harðari af sér en þér
haldið, svaraði dr. Potter. Hann
reyndi meira að segja að gera að
gamni sínu við okkur, meðan við